Άτιτλο | της Άννας Τακάκη Ένας φόβος σου ταράσσει τη σκέψη. Μια άθλια εικόνα σου χαλά τη βλέψη. Κάποιος θόρυβος ακόμη κι αν έρχεται από μακριά βροντά στην πόρτα σου. Σήμερα όλα σου φαίνονται φτηνά και μίζερα. Κάνεις αμήχανες κινήσεις, ή δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Σκέφτεσαι να βάλεις μουσική.. Ύστερα αλλάζεις γνώμη. Ανοίγεις πόρτες και παράθυρα. Η θάλασσα στο βάθοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όποιος δε θέλει χτύπους στο χαρκιδιό δεν πάει | της Άννας Τακάκη Μπάφ και μπούφ στο χαρκιδιό ο χαρκίτης με τη βαρά του, από το πρωί μέχρι να δώσει ο ήλιος εξεταλάγιαζε* αθρώπους, μιερά και ζούμπερα. Μπάφ και μπούφ και οι γειτόνοι δίπλα από το κονάκι του Θρασύβουλου εχαλούσανε τον κόσμο. Μωρέ, είντα πράματα εβροντούσανε εκειδά οι αθεόφοβοι; Άιντε δαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Στυφακόνα | της Άννας Τακάκη Ηθογραφικό διήγημα Ίδια πως ήπεσε η Αντρονίκη από τον γκρεμό κι εσβολώθηκε, σαν ήμαθε πως ήκλεψε ο γιος τση την Περσεφόνη τη στυφακόνα. -Θωρείς άθρωπο στυφή, θωρείς φτεναχείλη, γύριζε οπίσω. Ο άθρωπος απού δε γελά τ’ αχείλη του γή το μάτι του άστονε, παιδί μου, γιατί θα σε σκοτεινιάζει. Εσύ Κωστή μου, κατσουλομάτη μου,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Κλεοπάτρα και ο Γαλάζιος Πρίγκιπας | της Άννας Τακάκη Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό χωριό ζούσαν εννιά παιδιά με τους γονείς τους. Ήταν μια πολύ φτωχή οικογένεια. Πολλές φορές τα παιδιά κοιμόταν νηστικά, γιατί δεν είχαν να φάνε. Ο πατέρας τους πήγαινε για κυνήγι, η μητέρα έβρισκε λίγα χόρτα, αλλά ήταν πολλά τα στόματα και δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο δράκος που καταβρόχθιζε τα τερατάκια | της Άννας Τακάκη Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου πολύ μακριά υπήρχε μια μικρή και παράξενη χώρα. Οι άνθρωποι που ζούσαν σ’ αυτή τη χώρα ήταν λίγοι. Ζούσαν όμως εκεί πολλά τερατάκια που ξεφύτρωναν από παντού. Από το χώμα, από τα δέντρα, από τα βουνά. Πηδούσαν ακόμη και μέσα από τη θάλασσα, απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Πανδαμάτωρ χρόνος | της Άννας Τακάκη Όλα αυτά που λέμε τώρα κι αυτά που μας λένε, όλα αυτά που ακούμε, όλα αυτά που συμβαίνουν κάποτε θα περάσουν. Θα περάσουν όπως περνά η μέρα, ο χρόνος όπως περνά η βροχή, όπως περνούν οι εποχές. Όλα θα περάσουν. Κι εμείς θα είμαστε πάλι εδώ σταθερά στην ίδια θέση, Στην ίδια γειτονιά,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ανεστορίσματα | της Άννας Τακάκη Ήμουνε δεν ήμουνε τεσσάρω χρονώ οντέν ήρχισα να τυπώνω στο τυποτήρι του νου, στάλα στάλα τσ’ αναμνήσεις μου. Τότε ήβλεπα τον κόσμο θεόρατο κι εγώ ένα μικρό κομματάκι του, μόλις που ήρχισα να αιστάνομαι την ύπαρξή μου και την ύπαρξη όλων ανάγυρά μου. Πρώτα απ’ όλα τσι γονέους μου, τη μάνα μου που τη βάστουναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σε ποια χώρα να ζούμε; | της Άννας Τακάκη Σε ποια χώρα να ζούμε κι έχουν όλα κοπάσει; Σε ποια γη περπατούμε που δεν έχει χορτάσει του καμάτου τον ίδρο, των χεριών μας το χάδι της ημέρας τον ήλιο, τις βεγγέρες το βράδυ; Σε ποια χώρα να ζούμε κι έχουν όλα αλλάξει; Τόσα ήρεμα χρόνια έχουν-λένε- περάσει… Τόση νιότη παρθέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τραγούδι του ξενιτεμού | της Άννας Τακάκη Γιε μου, και να μου φέρνανε οι ανέμοι τα μαντάτα πως ήφηκες οπίσω σου τση ξενιτιάς τη στράτα. Τα ξένα πως αρνάσαι τα και δεν ξαναμισεύγεις τση Κρήτης χώμα ανεζητάς, τον ήλιο τζη γυρεύγεις, Ας ήτονε να σούντανε πόρτες και παραθύρια να γκρέμιζε ο τρελός βορράς πέτρες και κεραμίδια. Να ξελογιάσω ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
