Μισανθρωπολογία | του Έριχ Κέστνερ Τα όμορφα πράγματα έρχονται δεκάδες φορές. Αλλά κανένα δεν είναι τόσο όμορφο όσο αυτό: Ένα καταπράσινο λιβάδι και μερικά μέτρα από μενεξεδί ρυάκι. Και τσιμπάς τον εαυτό σου. Αλλά αυτό δεν είναι όνειρο. Με την πρόθεση να εξαγνιστείς, γονατίζεις ανάμεσα σε λουλούδια, γρασίδι και βότανα, και το ρυάκι να αναπηδά. Νομίζεις ότι αυτή είναι ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Νικημένος ο άγγελος στον ανήφορο | της Ζωής Δικταίου Πέθανε… χτες στο ξημέρωμα είχα αγαπήσει περισσότερο απ’ όλα τη μετέωρη γαλήνη στα μάτια του το δακρυσμένο μεγαλείο του ξεστρατισμένου Έρωτα αυτό που χρόνια πάσκιζε να κρύψει ανάμεσα στις βαθιές κόγχες και τις ρυτίδες. Είπε να ζήσει χωρίς εμένα μα και δίχως τα κουρέλια της ζωής έφυγε, την ώρα που ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Βαγγέλης Ρωχάμης | του Μιχάλη Στρατάκη Μην ακούω σαχλαμάρες. Δεν πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης. Απέδρασε πάλι. Η ενδέκατη απόδραση του από τούτο τον κόσμο. Και πιστεύω πως δεν θα ’ναι και η τελευταία του. Είτε βρεθεί στον παράδεισο είτε βρεθεί στην κόλαση, πάλι θα την κοπανήσει απ’ όπου και αν βρίσκεται. Γιατί ’ναι της Γερακίνας γιος. Γιατί δεν έζησε γονατιστός,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Απόκριες στη γενέθλια πόλη | της Ελένης Σαραντίτη Ακόμα σε θυμάμαι τις Απόκριες. Ξυπόλυτη στην υγρή γη, ξεμανίκωτη με το τσουχτερό αεράκι. Νύχτωνε κι από πάνω χιλιάδες τ’ άστρα, τόσο γειτονικά, ώστε θα μπορούσες, αν σήκωνες το χέρι, να τα χαϊδέψεις. Αντ’ αυτού, άρχιζες το μέτρημα που ποτέ δεν τελείωνες, γιατί η γιαγιά έβανε τις φωνές πως, τάχα, θα σημαδευτούνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Η διπλή φύση | του Γιώργου Μπίμη   Αίσθηση, νόηση και ύλη, ένας αδιάσπαστος δεσμός, πλάκα, μελάνι και κοντύλι, στόχαση, βλέψη κι ελιγμός… Μ’ ολιστική ψυχή και πνεύμα, στο φρένιασμα των αντιθέτων, πλεύσε ενάντια στο ρεύμα, στον πυρετό των επιθέτων. Αλήθειες λόγων και πραγμάτων, μες στους αναβαθμούς της γνώσης, διαδοχή μικρών θαυμάτων, στιγμές, που πρέπει να ενώσεις. Ιδανικά γεννά ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Στον χορό των τυφλών | της Μαρίας Σταυρίδου Στον χορό των τυφλών. Ένα βαλς καταπιεσμένων ψυχών που έμαθαν τα βήματα των ελεύθερων σκοπευτών. Μόνη, αποφασισμένη να γνωρίσω τον κόσμο των σκιών να περπατήσω ανάμεσα σε διαβάτες δούλων–ζωών. Βήματα μετρημένα. Φιγούρες απαγκιστρωμένες από μένα κι εσύ μια σκιά που φοβάται να εκτεθεί. Θα χορέψω Θα σταθώ στη μέση της δύνης Θ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Φοβηθήκαμε… | του Γιώργου Ηρακλέους Αυτός ο άντρας έχασε μες τη νύχτα τη φωνή του, ο άλλος έκοψε το χέρι του και σε φωνάζει! Στη γωνιά στέκει η γυναίκα και κλαίει με τα τυφλά της μάτια και η νύχτα δε λέει να ξημερώσει… Όλα ανάπηρα σ’ αυτήν την πολιτεία! Ίδιες κινήσεις, ίδια λόγια, κανένας δεν αντέχει να πει κατάμουτρα τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Στο αιώνιο και στο αληθινό | της Ζωής Δικταίου Στο φως, προσεύχεσαι. Αισθάνεσαι δίχως να φοβάσαι πια τους ίσκιους, ελεύθερος, δοξάζεις τις αισθήσεις στο στερέωμα χαράζοντας κύκλους μυστικούς στην αιωνιότητα. Λάφυρα στα χέρια, σγουρά τριαντάφυλλα από την προίκα της γης τελευταία δώρα πριν γνωρίσεις την αφανή αρμονία. Όλο παράπονο το κλάμα που ακούγεται χαμηλόφωνες μύχιες σκέψεις για τα άλλα ζητήματαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Όνειρο ήταν και πνίγηκε | του Κώστα Αργυράκη Ήταν ακριβώς έτσι, όπως ακριβώς το έχτιζα στις απόκρυφες σκέψεις μου, το σπίτι που διάλεξα για τα γεράματα μου. Έτσι το ονειρευόμουν όταν νέος εύρισκα το κουράγιο να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Μετρημένες οι διαστάσεις του, ίσα ίσα να χωρούν μόνο τα απαραίτητα και τα ξεβαμμένα όνειρα μου. Ένα γραφείο, μια καρέκλαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…