H Καθαροδευτέρα | του Μιχάλη Στρατάκη H Καθαροδευτέρα κι ο νους μου από ντα δα σκαλωμένος είναι σ’ αυτή τη βλοημένη μέρα. Γιατί, σφραγισμένη την έχει τη ζήση μου με θύμησες που δεν ξεχνιούνται, μήτε και καταπλακώνονται από κάθε λογής καταναλωτικά μπιχλιμπίδια και ξενόφερτα μασκαραλίκια. Την Καθαρά Δευτέρα δεν την ζούσαμε απλά. Την απολαμβάναμε. Τη γλεντούσαμε. Μας συνέπαιρνε τόσο τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Βαγγέλης Ρωχάμης | του Μιχάλη Στρατάκη Μην ακούω σαχλαμάρες. Δεν πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης. Απέδρασε πάλι. Η ενδέκατη απόδραση του από τούτο τον κόσμο. Και πιστεύω πως δεν θα ’ναι και η τελευταία του. Είτε βρεθεί στον παράδεισο είτε βρεθεί στην κόλαση, πάλι θα την κοπανήσει απ’ όπου και αν βρίσκεται. Γιατί ’ναι της Γερακίνας γιος. Γιατί δεν έζησε γονατιστός,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Ψυχοσάββατο. Ημέρα των ψυχών. | του Μιχάλη Στρατάκη Τέτοια μέρα, κατά που λένε οι παλιοί, οι ψυχές λαχταρούν τροφή, κρασί και αγάπη. Κι εγώ θυμήθηκα μια τέτοια μέρα στη Σαλονίκη, πρίχου λίγους χρόνους, την εποχή της κρίσης. Τότε που έβαλα στο δισάκι μου ψωμί και κρασί, σιργούλεψα και την ψυχή μου να στραγγίσει όση αγάπη της έχει απομείνει, και πήγαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Για το ραδιοφώνο… αναστορούμαι | του Μιχάλη Στρατάκη Έζησα την εποχή εκείνη και την αναπολώ με αγάπη και με συγκίνηση. Την εποχή, που ο δείκτης, ο μέσος και ο αντίχειρας της δεξιάς παλάμης είχαν αγκαλιάσει το δεξί στρογγυλό κουμπί και το έστριβαν, με αγωνία, με προσοχή, με αδημονία και με ευτυχισμένη προσδοκία, χιλιοστό το χιλιοστό, αναζητώντας την πηγή της αλήθειαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Ανθρωπιά | του Μιχάλη Στρατάκη Κάθε που αιστάνομαι να πλαντώ από την απαθρωπιά του κουβέρνου και των φαμέγιων του, σκαλίζω το καϊμάκι του νου μου κι ανασέρνω θύμησες που κατακαθίζουνε τον κουρνιαχτό και με ξεπλαντούνε. Το ίδιο κάνω κι εδά… Είχαμε πάει τον Ρόκο στο γιατρό του, τον Αντρέα Μπαντουβά στην Αμμουδάρα, για εμβόλιο και τα ποδέλοιπα. Πολλή ώρα επερίμεναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή | του Μιχάλη Στρατάκη Γενάρης μήνας. Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή, το πρώτο που θυμούμαι. Λασπόνερα στο χαλικόδρομο απού γιαλίζανε στσ’ αχτίνες του φεγγαριού σαν κομματάκια από ’να μεγάλο καρφίχτη που ʼχε πέσει από τον ουρανό κι είχε γενεί θρύψαλα στα χαλίκια. Είχε βραδιάσει από ώρα, το δεύτερο που θυμούμαι. Κι ήτανε το σκοτίδι πηχτό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Τρία πράματα θυμούμαι από τα παραμύθια που άκουγα στα μικράτα μου | του Μιχάλη Στρατάκη Το πρώτο είναι η θειά μου η Καλλιόπη Μαράκη που μας τα ’λεγε. Η θειά μου η Καλιόπη ήτανε γυναίκα του μπάρμπα μου του Σταύρου, και σε αυτούς ανήκε η κάμαρη που είχαμε νοικιάσει και παλεύαμε να στριμωχτούμε στους τέσσερις τοίχους της, οι γονέοι μου,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Αυτό που λες «ξαλάφρωσα», εγώ το λέω «γράφω» | του Μιχάλη Στρατάκη Ετούτες τις αράδες τις έγραψα, γιατί ήθελα να ξαλαφρώσω. Θέλω να τα πω, για να μη πλαντάξω… Είναι φίλος μου. Ένας από τους πολλούς που έχω. Είμαι φίλος του. Ο μοναδικός που έχει. Ήτανε νοικοκύρης δαχτυλοδειχτούμενος στο χωριό του και σ’ ολόκληρη τη Μεσσαρά. Με πολλά καλιμέντα, γινομέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Το κόκκινο δεντρό | του Μιχάλη Στρατάκη Κοντοσιμώστε μου, γιατί έχω να σας πω μια αληθινή ιστορία, που έχει να κάνει με τα Χριστούγεννα, με μένα και με το ξύπνημα του Χρέους του Αθρώπου και της Αριστεράς εντός μου. Δώδεκα χρονών ήμουνα. Το θυμούμαι, γιατί πρώτη φορά είχα φορέσει στην κεφαλή μου το μαθητικό καπέλο της πρώτης τάξης της ΕμπορικήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…