Ένας δον Kιχώτης με ανίκητο σπαθί | της Μαρίας Σταυρίδου Και κάπου εκεί… ανάμεσα στην κατάρα και την ευχή μια ανάσα που ξέφυγε πριν συμβιβαστεί. Ένας όνειρο χαμένο, μια μικρή προσευχή που ξεχάστηκε πριν ψιθυριστεί. Ανίκανη να συμβιβαστεί η ψυχή που διψάει για τη λάμψη και την προβολή. Μια λάθος άποψη για τη ζωή για την καθημερινότητα, που βιάζεται χωρίςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σκηνές από το μέλλον… | του Γιώργου Ηρακλέους Η πόλη καίγεται, ασάλευτα τα φλεγόμενα δέντρα κι όμως, ο κήπος με τα αμέτρητα λουλούδια και τα παράθυρα έμεινε άθικτος… Τα άλλα σπίτια πύρινα, είναι η ώρα που σφυρίζουν οι εργάτες και οι αργυραμοιβοί γίνονται στάχτη! Δεν ζούμε πια τους μύθους, μα την μεγάλη ώρα της αλλαγής, το παρελθόν μπήκε σε σαρκοφάγο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για τις αλήθειες που μένουν κρυμμένες | της Ζωής Δικταίου Για τις αλήθειες που μένουν κρυμμένες στης ψυχής τον γαλάζιο βυθό της ζωής μου στιγμές, δυο ζωές, δυο φορές προδομένες οι αλήθειες εκείνες πόσες νύχτες με καίνε οι αλήθειες σημάδια φεγγάρια που κι αν θέλω δεν μπορώ, δεν μπορώ ν’ αρνηθώ. Δάκρυ – δάκρυ μετρώ ό,τι έχασα κογχύλια στην άμμο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι βόλτες | του Γιώργου Ηρακλέους Χιλιάδες χρόνια ψάχνεις σε αρχαία ερείπια, γυρεύεις άλλες εποχές, ηρωικές, προσπαθείς να λύσεις το αίνιγμα «πως σκορπιστήκαμε έτσι, πως ξεπέσαμε;» Χρόνια και χρόνια τα φώτα των δρόμων δείχνουνε τα ίδια καλά φορέματα στις Κυριακάτικες βόλτες, παλιώσανε κι αυτά! Δεκαετίες περιοδεύεις στις συνοικίες, στα καφενεία με τα τσίγκινα τραπεζάκια και τα άδεια ποτήρια. Σε λίγοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι | της Ζωής Δικταίου Δεν έφυγε απ’ τη σκέψη μου ποτέ του ονείρου ο κήπος με τα άσπρα περιστέρια, οι πόθοι καίγονται τη νύχτα και οι ζωές, όταν ανάβει η μοναξιά φανάρια χάρτινα στ’ αστέρια. Φωνές χαμένες στου μυαλού μου τα κελιά πίσω απ’ το χρόνο, με καλούνε ωροδείκτες να γυρίσω σκουριά στα χείληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάντα κάτι λείπει… | του Γιώργου Ηρακλέους ο τραγούδι από τα αηδόνια γαληνεύει τις ψυχές, τα πουλιά της θάλασσας φέρνουνε τον άνεμο στο πρόσωπο μας, πιες νερό, προχώρα και μη φοβηθείς! Παρά τη θέλησή σου γεννήθηκες και θα πεθάνεις, μισός μέσα και μισός έξω από τον ύπνο. Τώρα το έμαθες καλά πόσο ακριβή είναι η γη! Πάντα κάτι θα σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πριν ανθίσει από νοσταλγία το γιασεμί | της Ζωής Δικταίου Απληροφόρητη η θάλασσα σε αδιάκοπη διαμάχη με τον καιρό κι όμως κάπου πλάι στην αθωότητα ανθίζουν ακόμη πανσέδες. Θυμάται το σώμα η ψυχή διακρίνει καθαρά αλλά δεν μαντεύει τον έρωτα κι όμως ψιθυρίζεις λέξεις, όχι τυχαίες λέξεις, μα εκείνες που γυμνωμένες από ένοχα μυστικά διαβάζουν και διαβάζονται στο βλέμμα. ΟΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα λόγια της πίστης | του Φρίντριχ Σίλλερ Θα σου δώσω τρεις λέξεις, βαριές με περιεχόμενο. Πηγαίνουν από στόμα σε στόμα, Αλλά δεν έρχονται από έξω, Μόνο η καρδιά τις λέει. Ο άνθρωπος στερείται κάθε αξίας, Αν δεν πιστεύει πια στις τρεις λέξεις. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ελεύθερος, είναι ελεύθερος. Και αν γεννηθεί αλυσοδεμένος, Μην αφήσεις τις φωνές του όχλου ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πετάω κοντά σου | της Μαρίας Σταυρίδου Κάθε βράδυ πετάω κοντά σου ελευθερώνω τα φτερά της απόγνωσης, κλείνω τα μάτια και ξεχύνομε στους ουράνιους διαδρόμους που ζωγράφισες πριν φύγεις. Σ’ ακολουθώ… ασυναίσθητα χαράζω την πορεία που φαντάζομαι πως όρισες για να δραπετεύσεις για να χαθείς σ’ αυτόν τον ουρανό που μας σκεπάζει τελικά και τους δυο. Ακόμη και αν δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
