Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι | της Ζωής Δικταίου
Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι | της Ζωής Δικταίου Δεν έφυγε απ’ τη σκέψη μου ποτέ του ονείρου ο κήπος με τα άσπρα περιστέρια, οι πόθοι καίγονται τη νύχτα και οι ζωές, όταν ανάβει η μοναξιά φανάρια χάρτινα στ’ αστέρια. Φωνές χαμένες στου μυαλού μου τα κελιά πίσω απ’ το χρόνο, με καλούνε ωροδείκτες να γυρίσω σκουριά στα χείληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…