Tο μπακάλικο του κυρ Σπύρου | του Μιχάλη Στρατάκη
Εκειά που τελείωνε η οδός Ηφαίστου και κουτουλούσε την περίφραξη της Μηχανικής Καλλιέργειας, ήτανε το μπακάλικο του κυρ Σπύρου.
Μη φανταστείτε δα κανά μεγαλομπακάλικο, μια τρύπα ήτανε, μια γωνιακή κάμερα του σπιθιού, μα είχε μέσα όλα τα χρειαζούμενα για τους φτωχούς Καμινιώτες.
Για τσοι γειτόνους που εκατέχανε ήντα εθέλανε υπήρχε, κι όχι για τους μπρούκληδες που δεν εκατέχανε ήντα εγυρεύανε.
Από κειόνα το μπακάλικο επουσουνίζαμε επιβίωση και ζωή.
Από τα χαράματα, ίσαμε τη βαθειά νύχτα είχε την πόρτα του ανοιχτή.
Μα κι όταν σφαλισμένη ήτανε, το μπακάλικο του κυρ Σπύρου εδούλευε.
Δεν εκάτεχε μήτε νύχτα, μήτε γιορτές, μήτε Χριστούγεννα, μήτε Πάσχα.
Ήτανε η ζωοδότρα καρδιά τση γειτονιάς, και οι καρδιές δεν κατέχουνε μήτε σκόλες μήτε ρολόγια, μήτε ημερολόγια, από κειανά απού εγράφανε μαντινάδες οπίσω από τα χαρτάκια.
Είχε ένα παραθυράκι η πόρτα του σπιθιού του μπακάλη κι εκείνονα εχτυπούσαμε άμα εθέλαμε πράμα κι ήτανε το μαγαζί κλειστό.
Δε θυμούμαι μήτε μια φορά να μην άνοιξε το παραθυράκι και να μη προβάλει η κερά Κατίνα, η αφέντρα του σπιθιού.
Πολλές φορές, με τη μπουκιά στο στόμα φανερωνότανε κι άλλες φορές ήτανε μπελί πως είχε σηκωθεί από τη στρωμνή της.
Μα πάντα καλόχαρη, χαμογελαστή κι έτοιμη να ξυπηρετήσει.
Ομπρός σ’ εκείνονα το παραθυράκι, επέρασα πολλά χρόνια των παιδικάτων μου.
Πότε μ’ ένα άδειο μπουκάλι του λαδιού που έπρεπε να ξαναγεμίσει, πότε μ’ ένα άδειο μπουκάλι του πετρελαίου, πότε για μια κουταλιά ντοματοπελτέ στη λαδόκολλα, πότε για δυο φράγκων ζάχαρη, πότε για μια ολιά οινόπνευμα, που ‘βανε η μάνα μου στη γκαζιέρα.
Άμα ετύχαινε να ‘χουμε και μουσαφίρη στο κονάκι μας, επλήθαιναν τα πουσούνια και τ’ αδειανά μπουκάλια που εγυρεύανε κρασί και ούζο.
Κι έδινα στην κυρά Κατίνα το βιβλιαράκι κι έγραφε το βερεσέ και καμιά φορά μου ‘δινε και παστίλιες πράσινες που εκαίγανε στο λαιμό κι εμένα οι κόκκινες μου αρέσανε, μα ποτέ δεν τση το ’πα.
Όσα χρόνια ήμουνε ριζωμένος στα Καμίνια, ποτέ μου δεν άκουσα γείτονα να βαρυγκομήσει ή να παραπονεθεί για το μπακάλικο του κυρ Σπύρου και τση κυράς Κατίνας.
Δεν κατέχω γιάντα, μα εδά που κοντοσιμώνει το Πάσχα, εκείνο το μπακάλικο έχω στο νου μου.
Και ξαναθωρώ με να ’χω γενεί κοπέλι και να ξαναχτυπώ το παραθυράκι, με δυο αδειανά μπουκάλια στα χέρια μου, ένα του λαδιού κι ένα του πετρελαίου.
Μα στο τέλος τση θωριάς μου, στενοχωρούμαι, γιατί τσίτες τα μάθια μου μπήγονται εικόνες από σούπερ μάρκετ κι από πολυκαταστήματα που ’ναι μεγάλα ίσαμ’ ένα χωριό.
Και σκέφτομαι πως δεν θα υπήρχανε αυτές οι τσίτες, άμα δεν είχαμε αλαργέψει από τα παραθυράκια των μικρομπακάλικων τση γειτονιάς.
Όχι πως δεν ξακλουθούνε να υπάρχουνε και σήμερο μικρομπακάλικα, ιδιαίτερα στα χωριά.
Υπάρχουνε, μα δεν έχουνε παραθυράκια.
Κι ήντα να τα κάμουνε, αφού κατέχουνε οι μικρομπακάληδες, πως δεν πρόκειται κανείς να τους χτυπήσει, αφού όλοι ξεχασμένους και παρατημένους στη μοίρα τους τους έχουνε.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
