Κανταδόρος της σκιάς | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Θ’ ανταμώσουμε και πάλι κι αν δεν είσαι εδώ, τα δυο μάτια μου θα κλείσω κι έτσι θα σε δω, στης αγάπης τ’ ακρογιάλι, θα ’μαστε αγκαλιά, νοερά, ερωτευμένοι, όπως και παλιά… Θα μιλήσουμε και πάλι για τον έρωτά, για κρυφά φιλιά της νύχτας κι αφανέρωτα, στη βροχή θα φιληθούμε, δίχως επαφή,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ντουκιάνι του Μαρή | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έκλεισε πια το ντουκιάνι, μιας κι αλλάξαν’ οι καιροί, σ’ άλλο στέκι, βρες χαρμάνι, μέχρι να τ’ ανακαινίσουν το ντουκιάνι του Μαρή… Γιόμισε η μικρή πλατεία, μιας κι ο κόσμος προχωρεί, με καινούρια πελατεία, στο παλιό, μικρό ντουκιάνι, μέσα πλέον δε’ χωρεί… Είναι πιο παλιά ντουκιάνια από ‘κείνο του Μαρή, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παρασάγγας | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μοίρα, όσα μου ’ταξες εσύ, στα φανερά, τα ’ταξα, αλλού, κρυφά, μην τύχει και μ’ εκθέσεις, απέχει η λύπη, λίγο δρόμο απ’ τη χαρά, μα παρασάγγας, απ’ τις πράξεις, οι υποσχέσεις… Με πανοπλία της υπομονής, βαριά, το’ νου θωράκισα, στης σκέψης την αρένα παλεύω μέρα-νύχτα, μ’ άγρια θεριά κι έχουν γεμίσει οι ευχές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πολυσχιδώς | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Τ’ άστρο απ’ το ρήγμα της φωτιάς, στο πέλαγο της μοναξιάς, πολυσχιδώς αντανακλά τον εαυτό του… Φτωχός διαβάτης ο καημός, στης νύχτας τη σιγή σκυφτός σαλεύει αργά κι αναζητά μια θέση, να ‘βρει στο φλεγόμενο πλευρό του, μ’ ευχή να ντύσει τα σκοτάδια της καρδιάς… Πολυσχιδώς, ο πολυτάραχος καιρός, χτυπά αφειδώς, στης μαύρης μοίραςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σινιάλο | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μπάφιασα απ’ τη στεναχώρια κι όσο πια κι αν ζούμε χώρια, έχω αλλάξει το σκοπό, δεν θα παραπονεθώ, σε γλυκού ρυθμού σινιάλο, περπατώ και κάθε ζάλο μ’ οδηγεί με τσαγανό ν’ αλαργέψω απ’ τον καημό… Φτάνει πια με το μαράζι, άλλο δάκρυ πια δε στάζει απ’ τα μάτια και μπορώ να ‘χω βλέμμα καθαρό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Καπετάνιε της πληγής | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έψαχνες χρόνια καπετάνιε για νησί και ποιον; τ’ ατέλειωτο ταξίδι δεν κουράζει! μα ‘κείνη η θάλασσα, π’ αγάπησες εσύ, μ’ αυτήν τη θάλασσα, της συμφοράς, δεν μοιάζει… Του φθινοπώρου το μελτέμι κι η βροχή έθαψε ολάκερη μια πόλη στα συντρίμμια, ελπίδες, όνειρα και πόθοι ναυαγοί, πλέουν μ’ ανθρώπινα κουφάρια και ψοφίμια… ΑχΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Επίγειος στοχαστής | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Δεν είμ’ ο Ελύτης, ούτε κάποιος Διγενής, ο Γιώργος είμαι, των πολλών ο αγαπημένος, υμνώ το φως, με το δοξάρι της ψυχής, γιατί δε στέργω, στη σιωπή να ζω κρυμμένος, δεν είμ’ ο Ελύτης, ούτε κάποιος Διγενής… Υμνώ το λόγο και το φως της μουσικής, παλιούς θεούς κι αρχαίους μύστες μνημονεύω, ανθρώπους ψάχνω,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Είδηση | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Δεν βρίσκεις άκρη με τη σκάρτη κοινωνία, θες να εκφραστείς και συνεχώς στ’ απαγορεύει, σε στήνει πάντα στην πιο σκοτεινή γωνία και χίλιους τρόπους, για να φιμωθείς γυρεύει… Γράφεις τραγούδι ερωτικό, σ’ αλέγκρο κι εύθυμο σκοπό, σπεύδει να πει: «εδώ ο κόσμος όλος χάνεται, ντροπή!» Γράφεις για κάτι τραγικό, για κάποιο επίκαιρο κακό, θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σινιάλο | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μπάφιασα απ’ τη στεναχώρια κι όσο πια κι αν ζούμε χώρια, έχω αλλάξει το σκοπό, δεν θα παραπονεθώ, σε γλυκού ρυθμού σινιάλο, περπατώ και κάθε ζάλο μ’ οδηγεί με τσαγανό ν’ αλαργέψω απ’ τον καημό… Φτάνει πια με το μαράζι, άλλο δάκρυ πια δε στάζει απ’ τα μάτια και μπορώ να ‘χω βλέμμα καθαρό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
