Μαργώ η Απέθαντη | της Ζωής Δικταίου «Δε μού βολεί να ποθάνω» Κοιτάς μακριά, το περιβάλλον διεγείρει την όραση, μιαν άλλη όραση όμως, πιο εσωτερική. Η οπτική εικόνα του κόσμου σου αλλάζει στο φεγγαρόφωτο. Αυτό που σε περιβάλλει μέσα στο Οροπέδιο, αποτελείται από κομμάτια πολλά και διαφορετικά και δεν είναι παράξενο που όλες οι εποχές και τα γυρίσματα του χρόνουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Κλεοπάτρα και ο Γαλάζιος Πρίγκιπας | της Άννας Τακάκη Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό χωριό ζούσαν εννιά παιδιά με τους γονείς τους. Ήταν μια πολύ φτωχή οικογένεια. Πολλές φορές τα παιδιά κοιμόταν νηστικά, γιατί δεν είχαν να φάνε. Ο πατέρας τους πήγαινε για κυνήγι, η μητέρα έβρισκε λίγα χόρτα, αλλά ήταν πολλά τα στόματα και δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο δράκος που καταβρόχθιζε τα τερατάκια | της Άννας Τακάκη Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου πολύ μακριά υπήρχε μια μικρή και παράξενη χώρα. Οι άνθρωποι που ζούσαν σ’ αυτή τη χώρα ήταν λίγοι. Ζούσαν όμως εκεί πολλά τερατάκια που ξεφύτρωναν από παντού. Από το χώμα, από τα δέντρα, από τα βουνά. Πηδούσαν ακόμη και μέσα από τη θάλασσα, απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κοσμοναύτης του απείρου! | του Παναγιώτη Ξηρουχάκη (Με αφορμή τα γεγονότα στη Βραζιλία) Το El Eternauta είναι ένα από τα επιδραστικότερα κόμικς στην ιστορία της επιστημονικής φαντασίας. Δημιουργήθηκε από το συγγραφέα Héctor Germán Oesterheld και το σχεδιαστή Francisco Solano López. Εκδόθηκε το 1950. Η υπόθεση έχει να κάνει με μία εξωγήινη εισβολή, όμως ξεφεύγει από τα χολιγουντιανά στεγανά και ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
To χούι τση γριας… | του Αντώνη Κουκλινού Μια ιστορία που δε ξεχνώ…! Είναι αληθινό περιστατικό πριν από πολλά χρόνια. Δεν θα πω ονόματα και χωργιό για ευνόητους λόγους. Η μάνα μου ήτονε αρωσταρά στο Βενιτζέλειο και έφυγα να πάω επίσκεψη, να τη νε ιδώ ίντα κάνει. Η κατάστασή τζη βελτιωμένη, θα έπαιρνε εξιτήριο την επαύριο. Εβγήκα όξω στο διάδρομο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οργή Θεού! | του Δημοσθένη Βουτυρά Όταν επέστρεψα σπίτι μου, ακόμα μου φαινότανε να βλέπω τη σφαγή των αρνιών. Άλλα απ’ αυτά να ’ναι γδαρμένα και κρεμασμένα, άλλα πάλι να σπαρταρούν στις βαμμένες από αίμα πλάκες, κι άλλα ριχμένα κάτω απ’ τον άνθρωπο με τα ματωμένα χέρια, δίχως καμιά φωνή να δέχονται το κοφτερό λεπίδι… Είχα και το φίλο μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιοί είναι οι απατεώνες; | του Μιχάλη Στρατάκη Θα ’ταν δεν θα ’ταν δεκαπέντε χρονών. Από μακριά έκανε «μπαμ» η τσιγγάνικη καταγωγή του. Πέρα από το μαυριδερό χρώμα του είχε πάνω του όλες τις σφραγίδες των εταιριών κατασκευής προϊόντων «μαϊμούδων». Μπλουζάκι, παντελόνι, παπούτσια, όλα «επώνυμα». Το μόνο αυθεντικό στοιχείο τους ήταν το ότι εκτός από τις στάμπες είχαν πάνω τουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ανεστορίσματα | της Άννας Τακάκη Ήμουνε δεν ήμουνε τεσσάρω χρονώ οντέν ήρχισα να τυπώνω στο τυποτήρι του νου, στάλα στάλα τσ’ αναμνήσεις μου. Τότε ήβλεπα τον κόσμο θεόρατο κι εγώ ένα μικρό κομματάκι του, μόλις που ήρχισα να αιστάνομαι την ύπαρξή μου και την ύπαρξη όλων ανάγυρά μου. Πρώτα απ’ όλα τσι γονέους μου, τη μάνα μου που τη βάστουναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το αηδόνι της Εφταλούς | του Γιώργου Τσαλίκη Η Εφταλού είναι μια εξοχή στα βορινά του Μολύβου, μια πεντακάθαρη ακρογιαλιά με βράχια και ξέρες απ’ τη μια μεριά κι ένα μικρό κάβο από την άλλη. Ανάμεσά τους μια όμορφη θάλασσα με χρωματιστά χαλίκια και μια στενή αμμουδιά, γιομάτη μυρωδιές φυκιάδας, αλμυρίκια και σπασμένα θαλασσινά όστρακα. Ένας μικρός παραδεισένιος κάμπος μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
