Ημέρα της Γης κι εγώ αναστορούμαι… | του Μιχάλη Στρατάκη
Τροζό τον-ε λέγανε στο χωριό και μόνο κουκιά έτρωγε (σάμπως είχε και πράμ’ άλλο να τρώει;), μα για μένα άγιος άθρωπος ήτανε, σαν κι εκείνο το καλογεράκι στη Μονή Κουδουμά, τον νάνο με το θεόρατο ανάστημα, που άγγιζε τα κερκέλια τ’ ουρανού.
Σαφί είχε στην τσέπη του ξερά κουκιά και κάμποσες φορές που επαντίξαμε, μου ’χε δοσμένα και μένα από κείνα τα κουκιά του, απού τα ’χε κάμει σα στραγάλια στην πυροστιά κι όλο τα μασούλαγε, με τα τελευταία αντόντια που του ’χανε απομείνει.
Τροζό τον-ε λέγανε, οι χωριανοί απού δε μπορούσανε να εξηγήσουνε τσ’ ανεξήγητες συμπεριφορές του.
Όχι πως ετουλόγου μου εμπόρουνα, μα μια φωνή μέσα μου μου ’λεγε «άμα θα μεγαλώσεις, θα καταλάβεις, γι’ αυτό μη μιλείς, μόνο ξάνοιγε».
Θυμούμαι σαν κι εδά, να τον-ε ξανοίγω να σκάβει αυλάκια για να φυτέψει κουκιά, στη μια πατουχιά γης που ήτανε το βιος του.
Πιότερο με τσοι απαλάμες του έσκαβε, παρά με το σκαπέτι.
Έπιανε τσοι βόλους του χωμάτου και τσοι θρουλούσε έναν έναν, έκανε κόσκινο τα δαχτύλια του για να ξεχωρίσει τσοι πέτρες, εχάιδευε το χώμα στα μάγουλα τ’ αυλακιού, λες κι εχάιδευε τα μάγουλα νιογέννητου κοπελιού.
Κι εγώ, εξάνοιγα και δεν εμίλουνα.
Μόνο μια φωνή θυμούμαι επόρισε από τη μπούκα μου, σαν τον είδα να πιάνει με τα τρία δαχτύλια τση χέρας του λίγο χώμα και να το βάνει στη μπούκα του.
«Εμά, το χώμα τρως;» θυμούμαι τον-ε ρώτηξα και πρέπει να ’χανε ανοίξει τα μάθια μου μια πιθαμή.
Θυμούμαι πως με ξάνοιξε με κείνα τα γεμάτα αγαθοσύνη αμάθια του, θυμούμαι πως εγέλασε κι από τα χείλια του επόριζε η λάσπη, θυμούμαι και την απόκριση του.
«Όι, δεν το τρώω, δοκιμάζω το για να δω αν είναι όσο πρέπει ξινό για να του βάλω τα κουκιά» μου ’πε.
Φαίνεται ξινό εβρήκε πως ήτανε το χώμα, γιατί εντάκαρε να χώνει ένα ένα τα ξερά κουκιά στη μήτρα τση γης.
Κι έτρεμε η χέρα του, σαν όπως τρέμει η χέρα του παπά, άμα ’τοιμάζει τη μεταλάβωση στ’ Άγιο Δισκοπότηρο, απάνω στην Αγία Τράπεζα.
Έχωνε τα κουκιά στη μήτρα τση γης και τως(ε) μίλιε, με τόσηνα γλύκα, λες κι έψελνε ομπρός στο κόνισμα τση Παναγίας.
Κι απόις τα πότιζε με το σταμνί, έστρωνε με τσ’ απαλάμες του χαϊδευτά το χώμα, έκανε το σταυρό του κι εσταύρωνε με τα τρία δαχτύλια του τη σπορά του.
Ίσαμε που εμεγάλωσα, δεν εμπόρουνα να ξεδιαλύνω εκείνη την εικόνα, που ήτανε σφηνωμένη στο νου μου.
Έπρεπε να ντακάρω να παραμεγαλώνω για να καταλάβω.
Τροζό τον-ε λέγανε οι χωριανοί και μόνο κουκιά έτρωγε, μα για μένα άγιος άθρωπος ήτανε.
Ακριβώς επειδή έβανε το χώμα στη μπούκα του, για να δοκιμάσει αν ήτανε έτοιμο να ’ποδεχτεί το σπόρο.
Σάικα, οι χωριανοί δεν επαραμεγαλώνανε ποτές τους για να ξηγήσουνε τ’ ανεξήγητα.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
