Πάσχα στο χωριό | της Άννας Τακάκη Θυμάμαι εκείνον τον Απριλομάη γεμάτο από πασχαλιές! Λουλούδια στης αυλές, νερατζιές ανθισμένες, λεμονάνθη, κρινάκια και ζουμπούλια στις αλιντάνες, χρώματα κι αρώματα. Μια γιορτή της φύσης, μια γιορτή στην ψυχή μας! Άνοιξη και Πασχαλιά, άνοιξη και Ανάσταση! Μετά από ένα μοναχικό και κλειστό χειμώνα στην πόλη, περιμέναμε τις σχολικές διακοπές του Πάσχα για ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Περί ζωής | της Άννας Τακάκη Είναι όνειρο, είναι παραμύθι, είναι ταξίδι, είναι νοσταλγία; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως τη λένε ζωή. Μέσα στην πληθώρα των λέξεων, εύηχων, άηχων, μικρών , μεγάλων σύνθετων και παρασύνθετων έρχεται ετούτη η δισύλλαβη, η φτωχή με τα τρία της γράμματα αλλά με την πολλαπλάσια σημασία, να μας ξυπνά από το όνειρο, γιατί όνειρο είναιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρολόι | της Άννας Τακάκη Είναι καιρός τώρα, που μπήγω μέσα στα απύθμενα σώψυχά μου, βαθιά, το υνί του νου κι αναμοχλεύω και σκαλίζω, να δω πού είναι οι χαρές και πού οι λύπες, πού κατοικοεδρεύουν οι στοχασμοί και πού τα αισθήματα λύνουν και δένουν κάβους, πού σταματά το ταξίδι μου και πού ξαναρχίζει, και ποιος είναι ο άνεμοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι μάσκες κρύβουν πάντα την αλήθεια | της Άννας Τακάκη Δεν ήταν Αποκριά, δεν ήταν γιορτή. Καθημερινή μέρα ήτανε. Σαν κι ετούτη σαν κι εκείνη, σαν την άλλη. Σίγουρα δεν ήταν Αποκριά. Κι όμως κάτι παράξενο είχε η μορφή τους. Τα πρόσωπά τους ήταν αλλόκοτα. Λες και φορούσαν προσωπίδες. Να ήταν αυτοί; Να ήταν άλλοι; Αν τα παραλλαγμένα πρόσωπά τουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γυναίκα-μάνα-γιαγιά (αφιέρωμα στη γυναίκα) | της Άννας Τακάκη Είσαι σπουδαία. Γιατί έτσι νιώθεις. Είσαι γυναίκα και είσαι η δύναμη. Το δέντρο είσαι και είσαι το δάσος. Η θάλασσα είσαι και το κύμα. Η βροχή και το σύννεφο. Ένας άλλος ήλιος είσαι, που ανατέλλει και δύει. Σε λένε γυναίκα, σε λένε μάνα, σε λένε γιαγιά. Η πορεία σου γράφηκε σαν έναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Επιστροφή | της Άννας Τακάκη Να επιστρέφεις πάντα στον τόπο σου για να μείνεις αλώβητος στο χρόνο. Επέστρεφε στη γη των προγόνων σου για να ευδαιμονείς τη μνήμη σου. Επέστρεφε στις αξίες που σου άφησαν οι παππούδες σου για να δίδεις αξία στη ζωή σου. Πάρε απ’ το βιος τους την έμπνευση και γράψε το δικό σου χρονογράφημα. Επέστρεφε στιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κόκκινα μήλα στο ποτάμι | της Άννας Τακάκη Γίνηκε ο κόσμος μια σταλιά… κι είναι τα μάτια μου ωκεανός μεγάλος και μέσα τους ο κόσμος χάνεται… Περάσαμε τον Ατλαντικό κι ούτε φωνή, ούτε ψυχή, ούτε γλάρου φτερό στον μπλε ορίζοντα. Η τσιμινιέρα το βουητό της, ο καπνός το ταξίδι του κι εμείς το δικό μας. Το βαπόρι μας βάζει ρόταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάρε τονε στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου | της Άννας Τακάκη Ο Αριστοφάνης, ένα αγαθό, τίμιο, κι εργατικό άθρωπάκι, μα ολίγον βραδύγλωσσο, είχε ένα μικρό κουσούρι. Εμπέρδευγε τσ’ ευκές. Σε γιορτή, σε γάμο ή σε κηδεία, αυτός ήλεγε τ’ ανάποδα. Στη κηδεία ήλεγε και στα δικά σας και στο γάμο ο θεός σχωρέσει τ’ αποθαμένα σας.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εσύ κι εγώ | της Άννας Τακάκη Αχ, αγάπη μου!… Δε μας έμεινε πια ψυχή για έρωτα. Η ψυχή μας, μια όρθια πέτρα στην Ακρόπολη, πέτρωσε τα άλικα όνειρά μας. Στον Ιερό Βωμό της επιβίωσης θυσιάστηκαν οι χλίδες ελπίδες μας. Στους δαιδαλώδεις δρόμους των στοχεύσεων πήραν φωτιά τα φτερά μας. Στο πρώτο μας σαλπάρισμα η «Αργώ»μας βυθίστηκε. Σε μια ΜαραθώνιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
