Οι μάσκες κρύβουν πάντα την αλήθεια | της Άννας Τακάκη Δεν ήταν Αποκριά, δεν ήταν γιορτή. Καθημερινή μέρα ήτανε. Σαν κι ετούτη σαν κι εκείνη, σαν την άλλη. Σίγουρα δεν ήταν Αποκριά. Κι όμως κάτι παράξενο είχε η μορφή τους. Τα πρόσωπά τους ήταν αλλόκοτα. Λες και φορούσαν προσωπίδες. Να ήταν αυτοί; Να ήταν άλλοι; Αν τα παραλλαγμένα πρόσωπά τουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Γυναίκα-μάνα-γιαγιά (αφιέρωμα στη γυναίκα) | της Άννας Τακάκη Είσαι σπουδαία. Γιατί έτσι νιώθεις. Είσαι γυναίκα και είσαι η δύναμη. Το δέντρο είσαι και είσαι το δάσος. Η θάλασσα είσαι και το κύμα. Η βροχή και το σύννεφο. Ένας άλλος ήλιος είσαι, που ανατέλλει και δύει. Σε λένε γυναίκα, σε λένε μάνα, σε λένε γιαγιά. Η πορεία σου γράφηκε σαν έναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Επιστροφή | της Άννας Τακάκη Να επιστρέφεις πάντα στον τόπο σου για να μείνεις αλώβητος στο χρόνο. Επέστρεφε στη γη των προγόνων σου για να ευδαιμονείς τη μνήμη σου. Επέστρεφε στις αξίες που σου άφησαν οι παππούδες σου για να δίδεις αξία στη ζωή σου. Πάρε απ’ το βιος τους την έμπνευση και γράψε το δικό σου χρονογράφημα. Επέστρεφε στιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Κόκκινα μήλα στο ποτάμι | της Άννας Τακάκη Γίνηκε ο κόσμος μια σταλιά… κι είναι τα μάτια μου ωκεανός μεγάλος και μέσα τους ο κόσμος χάνεται… Περάσαμε τον Ατλαντικό κι ούτε φωνή, ούτε ψυχή, ούτε γλάρου φτερό στον μπλε ορίζοντα. Η τσιμινιέρα το βουητό της, ο καπνός το ταξίδι του κι εμείς το δικό μας. Το βαπόρι μας βάζει ρόταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Πάρε τονε στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου | της Άννας Τακάκη Ο Αριστοφάνης, ένα αγαθό, τίμιο, κι εργατικό άθρωπάκι, μα ολίγον βραδύγλωσσο, είχε ένα μικρό κουσούρι. Εμπέρδευγε τσ’ ευκές. Σε γιορτή, σε γάμο ή σε κηδεία, αυτός ήλεγε τ’ ανάποδα. Στη κηδεία ήλεγε και στα δικά σας και στο γάμο ο θεός σχωρέσει τ’ αποθαμένα σας.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Εσύ κι εγώ | της Άννας Τακάκη Αχ, αγάπη μου!… Δε μας έμεινε πια ψυχή για έρωτα. Η ψυχή μας, μια όρθια πέτρα στην Ακρόπολη, πέτρωσε τα άλικα όνειρά μας. Στον Ιερό Βωμό της επιβίωσης θυσιάστηκαν οι χλίδες ελπίδες μας. Στους δαιδαλώδεις δρόμους των στοχεύσεων πήραν φωτιά τα φτερά μας. Στο πρώτο μας σαλπάρισμα η «Αργώ»μας βυθίστηκε. Σε μια ΜαραθώνιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Η συγχορδία των φωνηέντων | της Άννας Τακάκη Όλα βουβάθηκαν ξαφνικά… Τα πουλιά, η θάλασσα, οι άνθρωποι… Όλα βουβάθηκαν. Κι έμεινε μια μούχρια σιωπή να ταλαντεύεται ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα χωρίςένα ίχνος κραδασμού. Οι θόρυβοι και οι φωνές κρύφτηκαν μέσα στη μυσταγωγία μιας ανελέητης μοναξιάς που είναι πιο και από το θάνατο βουβή! Εγώ κι εσύ μη αντέχονταςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Ελεγεία θαμπού τοπίου | της Άννας Τακάκη Τόπε που μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω και τώρα με σκίζεις σαν μαχαιριά γυρίζω πίσω να σ’ αντικρίσω μου ’γινες θύμηση από παλιά κι έτσι με θύμησες θα συνεχίσω. Απλώνω τα χέρια, να σ’ αγκαλιάσω και κάνεις πέρα σαν κάποιος ξένος Ανοίγω το βλέμμα να σε χορτάσω κι άλλων ανθρώπων βρίσκω το γένοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Δραπετεύω… | της Άννας Τακάκη Δραπετεύω από το βλέμμα που με τιθασεύει κι από το σώμα που με σπρώχνει προς το άγνωστο. Δραπετεύω από τα λόγια τα μεγάλα που παραπλανούν το νου για μια δήθεν μεγαλοπρέπεια. Δραπετεύω από τον ίσκιο όλων εκείνων που πίστευαν πως βάδιζαν στον ήλιο, αφήνοντας πίσω τη σκιά τους. Δραπετεύω από τις ανιαρές κουβέντες που λέγονταιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…