Για τις αλήθειες που μένουν κρυμμένες | της Ζωής Δικταίου Για τις αλήθειες που μένουν κρυμμένες στης ψυχής τον γαλάζιο βυθό της ζωής μου στιγμές, δυο ζωές, δυο φορές προδομένες οι αλήθειες εκείνες πόσες νύχτες με καίνε οι αλήθειες σημάδια φεγγάρια που κι αν θέλω δεν μπορώ, δεν μπορώ ν’ αρνηθώ. Δάκρυ – δάκρυ μετρώ ό,τι έχασα κογχύλια στην άμμο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι | της Ζωής Δικταίου Δεν έφυγε απ’ τη σκέψη μου ποτέ του ονείρου ο κήπος με τα άσπρα περιστέρια, οι πόθοι καίγονται τη νύχτα και οι ζωές, όταν ανάβει η μοναξιά φανάρια χάρτινα στ’ αστέρια. Φωνές χαμένες στου μυαλού μου τα κελιά πίσω απ’ το χρόνο, με καλούνε ωροδείκτες να γυρίσω σκουριά στα χείληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πριν ανθίσει από νοσταλγία το γιασεμί | της Ζωής Δικταίου Απληροφόρητη η θάλασσα σε αδιάκοπη διαμάχη με τον καιρό κι όμως κάπου πλάι στην αθωότητα ανθίζουν ακόμη πανσέδες. Θυμάται το σώμα η ψυχή διακρίνει καθαρά αλλά δεν μαντεύει τον έρωτα κι όμως ψιθυρίζεις λέξεις, όχι τυχαίες λέξεις, μα εκείνες που γυμνωμένες από ένοχα μυστικά διαβάζουν και διαβάζονται στο βλέμμα. ΟΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ξαναγυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά | της Ζωής Δικταίου Ξαναγυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά άγγιγμα διστακτικό, σύντομο ο ίδιος πάντα μεταλλικός ήχος πάνω στη σκουριά ορίζει το παρελθόν. Φθινοπωρινά φύλλα, εύθραυστες λέξεις, ο νους υπολογίζει μελισσοκέρι στην πολυσάλευτη φλόγα της θύμησης και οι προϋποθέσεις μιας επιστροφής μετρημένες στα δάχτυλα μα δεν καταδέχεται η ψυχή τέτοιες παρηγοριές. Στην άκρη του δρόμουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νικημένος ο άγγελος στον ανήφορο | της Ζωής Δικταίου Πέθανε… χτες στο ξημέρωμα είχα αγαπήσει περισσότερο απ’ όλα τη μετέωρη γαλήνη στα μάτια του το δακρυσμένο μεγαλείο του ξεστρατισμένου Έρωτα αυτό που χρόνια πάσκιζε να κρύψει ανάμεσα στις βαθιές κόγχες και τις ρυτίδες. Είπε να ζήσει χωρίς εμένα μα και δίχως τα κουρέλια της ζωής έφυγε, την ώρα που ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο αιώνιο και στο αληθινό | της Ζωής Δικταίου Στο φως, προσεύχεσαι. Αισθάνεσαι δίχως να φοβάσαι πια τους ίσκιους, ελεύθερος, δοξάζεις τις αισθήσεις στο στερέωμα χαράζοντας κύκλους μυστικούς στην αιωνιότητα. Λάφυρα στα χέρια, σγουρά τριαντάφυλλα από την προίκα της γης τελευταία δώρα πριν γνωρίσεις την αφανή αρμονία. Όλο παράπονο το κλάμα που ακούγεται χαμηλόφωνες μύχιες σκέψεις για τα άλλα ζητήματαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να δέσουν Αύριο οι γοργόνες δαχτυλίδια | της Ζωής Δικταίου Στον αφρό της θάλασσας κρίνα και ρόδα ονειρεύεσαι η λύπη δε μπορεί να πλησιάσει πολύχρωμες οι χάντρες της Αγάπης στο βυθό, εκλιπαρώντας τη σιωπή, να δέσουν Αύριο… οι γοργόνες δαχτυλίδια. Να σε προσέχω σαν το δάκρυ το ακριβό στο πρόσωπο και μες τις χούφτες μου να ξεδιψάς ασήμι να γεμίζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με την αλήθεια της απουσίας | της Ζωής Δικταίου Η σκέψη βυθίζεται σιωπηλά στη μεθυσμένη νύχτα του θρήνου και στη γαλήνη των ματιών, μωβ ίριδες, όταν κοιμάσαι ρεμβάζει η μοναξιά στις άκριες των βλεφάρων σου το φως. Με την αλήθεια της απουσίας ανοίγοντας τα χέρια στη δίψα της αγκαλιάς την ταραχή του μαντηλιού σου να ψιθυρίζει του ανέμου το σκοπόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εραστές, ερασιτέχνες της αιωνιότητας | της Ζωής Δικταίου Απόψε, γονατίζω μπροστά στο φεγγάρι απόψε, προσκυνώ το φως πλημμύρα γίνανε τα μάτια αντίκρυ στη ζωή, βλέμματα άδεια, βρέχει… Θάλασσα δάνεισε μου μια φορά τα μπλε να ταξιδέψω κι ας μη γυρίσω ποτέ. Πεθαίνει κανείς για την αγάπη; Έσβησε, η πυγολαμπίδα του νου τόσα ξενύχτια… την είδα να φωτίζει αμυδρά για τελευταίαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
