Περί ζωής | της Άννας Τακάκη
Είναι όνειρο, είναι παραμύθι, είναι ταξίδι, είναι νοσταλγία; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως τη λένε ζωή. Μέσα στην πληθώρα των λέξεων, εύηχων, άηχων, μικρών , μεγάλων σύνθετων και παρασύνθετων έρχεται ετούτη η δισύλλαβη, η φτωχή με τα τρία της γράμματα αλλά με την πολλαπλάσια σημασία, να μας ξυπνά από το όνειρο, γιατί όνειρο είναι η ζωή. Τη ζούμε σαν όνειρο, «ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό…» τη ζούμε σαν αδικία, «άδικη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη…» τη ζούμε σαν ψέμα «Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή…» μα τη ζούμε και σαν αλήθεια, κι είναι αλήθεια πως ζούμε. Άσχετα πως η αλήθεια έρχεται πολλές φορές ωμή και σκληρή την ώρα που αντιλαμβανόμαστε πως χανόμαστε, και πως χάνουμε αυτό το θείο δώρο. Αυτό το πολύτιμο δώρο το ξέρουμε από την αρχή πως δεν μένει για πάντα. Δανικό είναι και το επιστρέφουμε κάποτε. Το πότε δεν το γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι πως το επιστρέφουμε σε άλλους και οι άλλοι πάλι με τη σειρά τους σε άλλους. Το θέμα είναι να φύγουμε ευγνώμονες, να φύγουμε ανάλαφρα, αβίαστα ήρεμα και απλά. Όπως ήρεμα και απλά ήρθαμε. Κάπου κάποτε υπάρχει το τέρμα του ταξιδιού. Κι εδώ είναι και το τέλος του παραμυθιού. Είναι το τέλος του ονείρου. Κι όταν κάποτε αυτό τελειώνει λες μα το έζησα; Αν ρωτήσεις έναν γέρο άνθρωπο για τη ζωή, θα σου πει για τα χρόνια που έζησε πως του φάνηκαν ένα χάραμα κι ένα ηλιοβασίλεμα. Λέει κάπου ο Καζαντζάκης: «Μια αστραπή είναι η ζωή μας μα προλαβαίνουμε». Αλήθεια πόσα και πόσα δεν έχουμε προλάβει να κάνουμε, πόσα έχουμε ζήσει έως τώρα; Αναρίθμητα πράγματα! απολαύσεις, έρωτες, απογοητεύεις, φόβους, επιτυχίες, αποτυχίες, γνωριμίες, σχέσεις, δημιουργίες και άπειρα συναισθήματα. Πόσα είδαν τα μάτια μας, πόσα άκουσαν τα αυτιά μας, τόσα πράγματα, τόσα θαύματα! Ο κόσμος μόνος του είναι ένα θαύμα. Κι ο άνθρωπος από μόνος του είναι ένα θαύμα. Θαύμα και η ζωή. Γεύση γλυκόπικρη, μα τη δοκιμάσαμε… Όταν πιάναμε την πέτρα και την πετούσαμε μακριά ήταν που θέλαμε ν’ αφήσουμε σημάδι τη δύναμη μας, τη νιότη και τη αντοχή μας. Όταν πετούσαμε τον χαρταετό ήταν που θέλαμε να φθάνουμε ψηλά, πολύ ψηλά. Όταν ανοίγαμε τις πόρτες και τα παράθυρα διάπλατα στο φως χωρίς φόβο ήταν που θέλαμε την ελευθερία της ψυχής μας. Όταν ακούγαμε τις γιαγιάς τις ιστορίες για θρύλους για μάγισσες και μυστήρια ήταν που θέλαμε να εξερευνήσουμε αυτό το μυστήριο της ύπαρξής μας. Όταν η μάνα μας έπαιρνε αγκαλιά, ήταν για να μάθουμε να παίρνουμε και να δίδουμε αγάπη. Κι όταν ο πατέρας μας έπαιρνε στους αγρούς και γέμιζε χώμα και λάσπη το κορμί μας ήταν για να μας υπενθυμίζει πως ήμασταν γήινοι και σαν γήινοι είμαστε φθαρτοί και σαν φθαρτοί, πάλι στη γη θα καταλήγαμε. Μόνο πως θ’ αφήναμε κάπου τον σπόρο μας, όπως κάνουν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί. Κι όταν τις ξάστερες καλοκαιρινές νύχτες ξαπλώναμε όλοι μαζί στις αυλές ή στα αλώνια, κοιτούσαμε ψηλά τ’ άστρα και το φεγγάρι κι ο παππούς μας έλεγε πως εκεί κατοικούσαν άνθρωποι. Δεν τους έλεγε εξωγήινους, δεν υπήρχε καν η λέξη αυτή στο λεξιλόγιο του. Απλά ήταν το παραμύθι του. Κι από κει που τέλειωνε ο παππούς άρχιζε το δικό μας παραμύθι. Κι όπως όλα τα παραμύθια έτσι κι εμείς αρχίζαμε:
Μια φορά κι έναν καιρό… Καθένας και το παραμύθι του. Καθένας με τις νεράιδες και τις μάγισσές του, τους δράκους, τους βασιλιάδες και τις βασιλοπούλες του. Καθένας ξέρει και το τέλος του παραμυθιού αν ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Άννα Τακάκη
Η Άννα Τακάκη είναι ποιήτρια, συγγραφέας και αρθογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ορεινό χωριό Ζήρος, Σητείας, απ’ όπου και η πρώτη πηγή των εμπνεύσεών της. Ζει μόνιμα στη Σητεία της Κρήτης. Ταξίδεψε επί χρόνια ως συνοδός του συζύγου της πλοιάρχου του Εμπορικού Ναυτικού. Τις εμπειρίες της από τη ζωή της ναυτοσύνης έχει καταγράψει σε ποιήματα και διηγήματα.
Ποίημά της έχει μελοποιηθεί από τον παγκοσμίου φήμης μουσουργό Νίκο Αστρινίδη. Ποιήματα και Μαντινάδες της περιλαμβάνονται στο CD «Ριζοχάρακο» με τους μουσικούς, Καλλιόπη Βασιλείου, Νεκτάριο Μαρίνο και Γιάννη Λεθιωτάκη.
Έχει πάρει μέρος σε Παγκόσμια Λογοτεχνικά Συνέδρια, έχει βραβευτεί για την ποίησή της από τον Παγκόσμιο Πολιτιστικό Φορέα «Αμφικτιονία Ελληνισμού», και έχει τιμηθεί από τοπικούς φορείς για την προσφορά της στην παράδοση. Επίσης ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές ανθολογίες και κρητικά λευκώματα.
Είναι μέλος του «Πανεπιστημίου των Ορέων». Η ηθογραφία της «Ο Κουμαρτζής» έχει διασκευαστεί σε θεατρική παράσταση και έχει παρουσιαστεί με επιτυχία, από τα παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ Χανίων στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου Αμμοχώστου στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την αδελφοποίηση των δυο σχολείων.
Μέχρι σήμερα έχει εκδόσει τα λογοτεχνικά έργα:
Χρώμα Θαλασσινό, ποίηση, 2004
Αλλιώς φυσά τ’αέρι ποίηση, «Μουσικό Εργαστήρι Αεράκη» 2007
Υγιέ μου, το τραγούδι της μάνας, Αμφικτιονία Ελληνισμού» ποίηση, 2010
Ο Κουμαρτζής, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2011
Τα σκαρφίσματα του Σηφαλιού, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2013
Στσι γειτονιές του Ρώκριτου, ποίηση, «iδeα Sitia»,2013
Μαίανδρος ο Έρωτας, ποίηση, «Βεργίνα»,2015
Η αναφορά μου στο Ν. Καζαντζάκη, ποίηση, «Ιωλκός», 2016
Χρώμα θαλασσινό, επανέκδοση, «Ιωλκός», 2016
Η κρίση θέλει τερτίπι, θεατρικό, «Βεργίνα», 2017
Αροδαμοί κι Αγκαραθιές, «Σβούρα Εκδοτική», 2023
κι έχει αρκετό έργο ανέκδοτο.
