Τα λόγια της πίστης | του Φρίντριχ Σίλλερ
Θα σου δώσω τρεις λέξεις, βαριές με περιεχόμενο.
Πηγαίνουν από στόμα σε στόμα,
Αλλά δεν έρχονται από έξω,
Μόνο η καρδιά τις λέει.
Ο άνθρωπος στερείται κάθε αξίας,
Αν δεν πιστεύει πια στις τρεις λέξεις.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ελεύθερος, είναι ελεύθερος.
Και αν γεννηθεί αλυσοδεμένος,
Μην αφήσεις τις φωνές του όχλου να σε ξεγελάσουν,
Ούτε οι καταχρήσεις των τρελών ανόητων.
Μπροστά στον σκλάβο όταν σπάει την αλυσίδα,
Μπροστά του ο ελεύθερος άνθρωπος δεν τρέμει.
Και η αρετή δεν είναι ένας κενός ήχος,
Ο άνθρωπος μπορεί να την εξασκήσει στη ζωή,
Ακόμα κι αν σκοντάφτει παντού,
Μπορεί να αγωνιστεί για το θείο.
Και σ’ αυτό που κανένα μυαλό δεν μπορεί να δει,
Ένα παιδικό μυαλό εξασκείται με απλότητα.
Και ένας θεός είναι, μια ιερή θέληση ζει,
Ακριβώς όπως η ανθρωπότητα αμφιταλαντεύεται,
Ψηλά πάνω από το χρόνο και το χώρο υφαίνεται,
Ζωντανή η υψηλότερη σκέψη.
Και αν και τα πάντα περιστρέφονται στην αιώνια αλλαγή,
Ένα ήρεμο πνεύμα επιμένει στην αλλαγή.
Κράτησε τις τρεις λέξεις, βαριές με περιεχόμενο,
Φύτεψε τες από στόμα σε στόμα,
Και δεν έρχονται από έξω,
Το μέσα σου τις λέει.
Ο άνθρωπος δεν στερείται ποτέ την αξία τους,
Όσο εξακολουθεί να πιστεύει στις τρεις λέξεις.
Φρίντριχ Σίλερ
Μετάφραση: Δανιήλ Τσιορμπατζής
Ο Φρίντριχ Σίλλερ (Friedrich von Schiller, 10/11/1759-9/5/1805) ήταν κορυφαίος Γερμανός δραματουργός, ποιητής και θεωρητικός της λογοτεχνίας, ο οποίος έμεινε περισσότερο γνωστός για δράματα όπως Die Räuber (1781), η τριλογία Wallenstein (1800-01), Maria Stuart (1801) και Wilhelm Tell (1804). Στα νιάτα του ήταν η φυσική ελευθερία που τον απασχολούσε και έβρισκε το δρόμο της στα έργα του, στη μετέπειτα ζωή του ήταν η πνευματική ελευθερία. Οι πρώιμες τραγωδίες του Σίλλερ είναι επιθέσεις κατά της πολιτικής καταπίεσης και της τυραννίας των κοινωνικών συμβάσεων. Τα μεταγενέστερα έργα του ασχολούνται με την εσωτερική ελευθερία της ψυχής που επιτρέπει σε έναν άνθρωπο να ανυψώνεται ανώτερος από τις αδυναμίες της σάρκας και την πίεση των υλικών συνθηκών, δείχνουν τον ήρωα διχασμένο ανάμεσα στις αξιώσεις αυτού του κόσμου και τις απαιτήσεις μιας αιώνιας ηθικής τάξης, που προσπαθεί να διατηρήσει την ακεραιότητά του στη σύγκρουση. Στα στοχαστικά του ποιήματα και στις πραγματείες του, ο Σίλλερ προσπαθεί να δείξει πώς η τέχνη μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να επιτύχει αυτή την εσωτερική αρμονία και πώς, μέσω της «αισθητικής αγωγής» του μεμονωμένου πολίτη, μπορεί να αναπτυχθεί μια πιο ευτυχισμένη, πιο ανθρώπινη κοινωνική τάξη. Οι προβληματισμοί του για την αισθητική συνδέονται έτσι με την πολιτική και ιστορική του σκέψη.
