Μισανθρωπολογία | του Έριχ Κέστνερ Τα όμορφα πράγματα έρχονται δεκάδες φορές. Αλλά κανένα δεν είναι τόσο όμορφο όσο αυτό: Ένα καταπράσινο λιβάδι και μερικά μέτρα από μενεξεδί ρυάκι. Και τσιμπάς τον εαυτό σου. Αλλά αυτό δεν είναι όνειρο. Με την πρόθεση να εξαγνιστείς, γονατίζεις ανάμεσα σε λουλούδια, γρασίδι και βότανα, και το ρυάκι να αναπηδά. Νομίζεις ότι αυτή είναι ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νικημένος ο άγγελος στον ανήφορο | της Ζωής Δικταίου Πέθανε… χτες στο ξημέρωμα είχα αγαπήσει περισσότερο απ’ όλα τη μετέωρη γαλήνη στα μάτια του το δακρυσμένο μεγαλείο του ξεστρατισμένου Έρωτα αυτό που χρόνια πάσκιζε να κρύψει ανάμεσα στις βαθιές κόγχες και τις ρυτίδες. Είπε να ζήσει χωρίς εμένα μα και δίχως τα κουρέλια της ζωής έφυγε, την ώρα που ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η διπλή φύση | του Γιώργου Μπίμη Αίσθηση, νόηση και ύλη, ένας αδιάσπαστος δεσμός, πλάκα, μελάνι και κοντύλι, στόχαση, βλέψη κι ελιγμός… Μ’ ολιστική ψυχή και πνεύμα, στο φρένιασμα των αντιθέτων, πλεύσε ενάντια στο ρεύμα, στον πυρετό των επιθέτων. Αλήθειες λόγων και πραγμάτων, μες στους αναβαθμούς της γνώσης, διαδοχή μικρών θαυμάτων, στιγμές, που πρέπει να ενώσεις. Ιδανικά γεννά ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον χορό των τυφλών | της Μαρίας Σταυρίδου Στον χορό των τυφλών. Ένα βαλς καταπιεσμένων ψυχών που έμαθαν τα βήματα των ελεύθερων σκοπευτών. Μόνη, αποφασισμένη να γνωρίσω τον κόσμο των σκιών να περπατήσω ανάμεσα σε διαβάτες δούλων–ζωών. Βήματα μετρημένα. Φιγούρες απαγκιστρωμένες από μένα κι εσύ μια σκιά που φοβάται να εκτεθεί. Θα χορέψω Θα σταθώ στη μέση της δύνης Θ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φοβηθήκαμε… | του Γιώργου Ηρακλέους Αυτός ο άντρας έχασε μες τη νύχτα τη φωνή του, ο άλλος έκοψε το χέρι του και σε φωνάζει! Στη γωνιά στέκει η γυναίκα και κλαίει με τα τυφλά της μάτια και η νύχτα δε λέει να ξημερώσει… Όλα ανάπηρα σ’ αυτήν την πολιτεία! Ίδιες κινήσεις, ίδια λόγια, κανένας δεν αντέχει να πει κατάμουτρα τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο αιώνιο και στο αληθινό | της Ζωής Δικταίου Στο φως, προσεύχεσαι. Αισθάνεσαι δίχως να φοβάσαι πια τους ίσκιους, ελεύθερος, δοξάζεις τις αισθήσεις στο στερέωμα χαράζοντας κύκλους μυστικούς στην αιωνιότητα. Λάφυρα στα χέρια, σγουρά τριαντάφυλλα από την προίκα της γης τελευταία δώρα πριν γνωρίσεις την αφανή αρμονία. Όλο παράπονο το κλάμα που ακούγεται χαμηλόφωνες μύχιες σκέψεις για τα άλλα ζητήματαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Απόμεινα μονάχη | της Μαρίας Σταυρίδου Αποκαμωμένη από πόλεμο φρικτό να πολεμάω και τον όχλο και τον εχθρό, να καρφώνω σπαθιά με βία, με πάθος, σε κάθε ανήθικη, απειλητική καρδιά και τα σπουργίτια να μου ψιθυρίζουν μην παραδίνεσαι κόρη, ποτέ ξανά. Σέρνοντας τα βήματα προσπερνώντας θύματα, αναγκάζω το κορμί να συνεχίσει σε μια πορεία αιματοβαμμένη, σε μια πορεία αηδιαστική ενώΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tο άδειο ποτήρι | του Γιώργου Ηρακλέους Άδειο το ποτήρι, το γέμισα με λέξεις, ντύθηκα το φως και μαζεύω ουρανό και χρώματα. Άνθρωποι σκοτεινοί κλέβουνε τις μέρες μας, δίνω ένα νεκρό λουλούδι στον Χριστό για να θυμάται πόσες φορές σταυρώθηκα. Την εποχή των θορύβων, καθώς τρεμοσβήνει τις νύχτες το καντήλι, δυνατοί θόρυβοι με την ένταση σπάσανε το ποτήρι μου, λέξειςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να δέσουν Αύριο οι γοργόνες δαχτυλίδια | της Ζωής Δικταίου Στον αφρό της θάλασσας κρίνα και ρόδα ονειρεύεσαι η λύπη δε μπορεί να πλησιάσει πολύχρωμες οι χάντρες της Αγάπης στο βυθό, εκλιπαρώντας τη σιωπή, να δέσουν Αύριο… οι γοργόνες δαχτυλίδια. Να σε προσέχω σαν το δάκρυ το ακριβό στο πρόσωπο και μες τις χούφτες μου να ξεδιψάς ασήμι να γεμίζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
