Το σπασμένο τζάμι | του Γιώργου Ηρακλέους Ο μεγάλος ουρανός, πολύχρωμος κατέβηκε ως το παράθυρο μου, έσπασε τα τζάμια για να μπούνε μέσα: Η Μήδεια κρατώντας αγκαλιά τα μικρά παιδιά της, ο γέροντας Οιδίποδας, τυφλός από τα ίδια του τα χέρια, η μικρή Αντιγόνη με την στάμνα αντί νερό, γεμάτη χώμα για ταφή. Οι παράξενοι ερωτευμένοι, ο Οθέλος και οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με την αλήθεια της απουσίας | της Ζωής Δικταίου Η σκέψη βυθίζεται σιωπηλά στη μεθυσμένη νύχτα του θρήνου και στη γαλήνη των ματιών, μωβ ίριδες, όταν κοιμάσαι ρεμβάζει η μοναξιά στις άκριες των βλεφάρων σου το φως. Με την αλήθεια της απουσίας ανοίγοντας τα χέρια στη δίψα της αγκαλιάς την ταραχή του μαντηλιού σου να ψιθυρίζει του ανέμου το σκοπόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Επιστροφή | της Άννας Τακάκη Να επιστρέφεις πάντα στον τόπο σου για να μείνεις αλώβητος στο χρόνο. Επέστρεφε στη γη των προγόνων σου για να ευδαιμονείς τη μνήμη σου. Επέστρεφε στις αξίες που σου άφησαν οι παππούδες σου για να δίδεις αξία στη ζωή σου. Πάρε απ’ το βιος τους την έμπνευση και γράψε το δικό σου χρονογράφημα. Επέστρεφε στιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το αποφάσισα | της Μαρία Σταυρίδου Δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να θυμώσω μαζί μου ή με όλους αυτούς που παραμονεύουν να κλέψουν μια ευχή, να βιάσουν την εξομολόγηση που ξέφυγε από τα χείλη και ελευθέρωσε την ψυχή. Χιλιάδες καταπατητές που κυκλοφορούν αδιάφοροι, που ρημάζουν της καρδιάς τα δώρα, της ανάγκης τα δάκρυα τα πρώτα και εσύ να σιγοτραγουδάς πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο ασυμβίβαστος | του Γιώργου Ηρακλέους Δεν συμβιβάστηκα ποτέ, έλεγα πάντα όχι, μ’ ένα σφιχτό, ψυχρό χαμόγελο κρατούσα ζωντανή την καρδιά των πραγμάτων μέσα μου! Οι δρόμοι της πόλης τώρα με πειράζουν, κούραση και μοναξιά. Έρχονται νύχτες που για λίγο σκέφτομαι μήπως έπρεπε κι εγώ να συμβιβαστώ; Όχι, δε μετανιώνω με τίποτα και για τίποτα κι ας πλήρωσα με γραμμάτιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εραστές, ερασιτέχνες της αιωνιότητας | της Ζωής Δικταίου Απόψε, γονατίζω μπροστά στο φεγγάρι απόψε, προσκυνώ το φως πλημμύρα γίνανε τα μάτια αντίκρυ στη ζωή, βλέμματα άδεια, βρέχει… Θάλασσα δάνεισε μου μια φορά τα μπλε να ταξιδέψω κι ας μη γυρίσω ποτέ. Πεθαίνει κανείς για την αγάπη; Έσβησε, η πυγολαμπίδα του νου τόσα ξενύχτια… την είδα να φωτίζει αμυδρά για τελευταίαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παλαιστίνη | της Aνθής Παρασκευοπούλου Αιώνες κρατά η ιστορία σου, λεν πως κάποτε στα περασμένα χρόνια οι Έλληνες σου ’δωσαν το όνομά σου. Παλαιστίνη, μυριάδες οι νεκροί που βάψανε με το αίμα τους τα άγια χώματά σου. Ακίνητα ποτάμια πλημμυρισμένα με δάκρυα τα μάτια σου. Φέγγουν σαν φάροι στον πολύφλοισβο γιαλό του κόσμου. Στην γη σου ανθίζουν τα όνειρα τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ερωτήματα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ | του Γιώργου Ηρακλέους Είναι σκοτεινοί πάλι οι καιροί, κύριε Μπρεχτ, ο ρατσισμός γεννάει ξανά το φασισμό, και τους δυο γεννάνε η αμάθεια, το μίσος και ο φόβος για κάθε τι το διαφορετικό. Το σύστημα δεν κλείνει το νέο κύκλο κρίσης, οι μέρες της δανεικής μας ευμάρειας τελειώνουν… Λένε: «όχι, δεν είμαστε φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές, είμαστεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μένουν μονάχα τα κόκκινα μήλα | της Ζωής Δικταίου Μένουν μονάχα τα κόκκινα μήλα κρεμασμένα στα κλαδιά να μου θυμίζουν εσένα και να αντανακλούν την προσδοκία να βρεις πάλι το δρόμο… να γυρίσεις… τους ωροδείκτες στην αυγή. Τόσο εύκολα παραδώσαμε την αγάπη στη σκόνη της λήθης. Να φυσήξει ο άνεμος περιμένω χρόνια. Κι ο άγγελος κοιμάται ξένοιαστα θαρρείς και είσαιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
