Τα νοικοκεράτα… | του Αντώνη Κουκλινού Έβαλε τη μυζήθρα απάνω στη τάβλα να στραγγίξει και έκατσενε στο τραπέζι ολομόναχος, να χαφτεί μνια μπουκιά ψωμί και να δώσει όξω, για το ντουκιάνι. Η κερά ντου μνια σταλιά περήφανη στα αφθιά, δε κάνει άλλο πράμα ολημερίς τση μέρας, μόνο να πλέκει, στο παρακούζινο. Ετούτηνά ναι και η αιτία, απού χιλιοδιαολίζεται ο γέροςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η δύναμη που δεν θέλω | της Μαρίας Σταυρίδου Ένα καλώδιο… ανάμεσα σε μένα και σε σένα, ο πιο ύπουλος εισβολέας και ταυτόχρονα η μόνη μου ελπίδα. Ένα χονδρό αντιαισθητικό καλώδιο, που σε κρατάει στη ζωή, που μου δίνει μια ψεύτικη ελπίδα πως είσαι ακόμη εδώ, δίπλα μου, απέναντι μου, με μια υποστηρικτική ανάσα, που μου αποσπά το βλέμμα… όχι…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι βόλτες | του Γιώργου Ηρακλέους Χιλιάδες χρόνια ψάχνεις σε αρχαία ερείπια, γυρεύεις άλλες εποχές, ηρωικές, προσπαθείς να λύσεις το αίνιγμα «πως σκορπιστήκαμε έτσι, πως ξεπέσαμε;» Χρόνια και χρόνια τα φώτα των δρόμων δείχνουνε τα ίδια καλά φορέματα στις Κυριακάτικες βόλτες, παλιώσανε κι αυτά! Δεκαετίες περιοδεύεις στις συνοικίες, στα καφενεία με τα τσίγκινα τραπεζάκια και τα άδεια ποτήρια. Σε λίγοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι | της Ζωής Δικταίου Δεν έφυγε απ’ τη σκέψη μου ποτέ του ονείρου ο κήπος με τα άσπρα περιστέρια, οι πόθοι καίγονται τη νύχτα και οι ζωές, όταν ανάβει η μοναξιά φανάρια χάρτινα στ’ αστέρια. Φωνές χαμένες στου μυαλού μου τα κελιά πίσω απ’ το χρόνο, με καλούνε ωροδείκτες να γυρίσω σκουριά στα χείληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρολόι | της Άννας Τακάκη Είναι καιρός τώρα, που μπήγω μέσα στα απύθμενα σώψυχά μου, βαθιά, το υνί του νου κι αναμοχλεύω και σκαλίζω, να δω πού είναι οι χαρές και πού οι λύπες, πού κατοικοεδρεύουν οι στοχασμοί και πού τα αισθήματα λύνουν και δένουν κάβους, πού σταματά το ταξίδι μου και πού ξαναρχίζει, και ποιος είναι ο άνεμοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παραμύθια μ’ άλλο μάτι! | της Εύης Κοντόρα Πρώτο μέρος Τσαπατσουλιές… Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Πού ακριβώς έγιναν;… Μέσα στην κουζίνα! Είναι ένα μέρος που δεν έχει και πολλή ησυχία. Ένα εκατομμύριο πράγματα γίνονται στην κουζίνα όση ώρα το φαγητό ετοιμάζεται κι άλλα τόσα όταν το τραπέζι στρώνεται ή το ψυγείο ανοίγει. Αλλά όταν οι άνθρωποι πέφτουν να κοιμηθούν, τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νεράιδες σκέψεις… | του Αντώνη Κουκλινού Ότι και είχενε ξεκόψει ο καιρός να βρέχει… Μνια (ν)ανεδιάδα εκάμανε τ’ ανέφαλα κι επρόβαλε ο Ήλιος ντελόγω… Οι κληματόβεργες τση κρεβατίνας μουσκεμένες, κάθε σταγόνα με τσοι αχτίνες του Ήλιου μεταμορφώνεται σε χρυσοσταλίδα και μνια μνια πέφτει στο χώμα. Άκρα ησυχία στη γειτονιά, μόνο οι σπουργίτες γροικούνται και οι πετεινοί. Οι καμινάδες φανερώνουνε πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι νικητές της ζωής | της Μαρίας Σταυρίδου Πόσο τρομαχτική είναι η ζωή; Είναι αυτές οι άπιαστες στιγμές, που πιστεύεις πως έχεις βρει την πιο κατάλληλη θέση για να ξαποστάσεις, να μείνεις ακίνητος, με θέα τη θάλασσα που έχει κρύψει στην αγκάλη της όλα σου τα μυστικά, με ορίζοντα τον καθάριο ουρανό, που δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να σ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάντα κάτι λείπει… | του Γιώργου Ηρακλέους ο τραγούδι από τα αηδόνια γαληνεύει τις ψυχές, τα πουλιά της θάλασσας φέρνουνε τον άνεμο στο πρόσωπο μας, πιες νερό, προχώρα και μη φοβηθείς! Παρά τη θέλησή σου γεννήθηκες και θα πεθάνεις, μισός μέσα και μισός έξω από τον ύπνο. Τώρα το έμαθες καλά πόσο ακριβή είναι η γη! Πάντα κάτι θα σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
