Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου (μέρος 2ο) [Το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ] … … … Τι κι αν ο χρόνος είναι ακαθόριστος. Εσύ κινείσαι όπως θέλεις. Εδώ προβάλλεται η ζωή. Εδώ επανανοηματοδοτείς τη δική σου στάση απέναντι στη φύση, στην ιστορία, στον πολιτισμό, στον άνθρωπο. Το απόλυτα εφήμερο, στον απόκρυφο όρμοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μέτωπο, Φλεβάρης 1941 | της Άννας Τακάκη Μερώνει ο τόπος ο γροιλός ’πο τ’άγριο φυσάτο και τα τσαντήρια στένονται στην παύση των αρμάτω. Τα χιόνια στα ψηλά βουνά αρχίζου ν’ αργολιώνου και οι στρατιώτες βγάνουνε τσι χλαίνες να στεγνώνου στον ήλιο, που λαμπύριζε απάνω στο δασάκι κι ορέγονται να κάθονται στο ήμερο λιατσάκι. Βγάνουνε και τσ’αρβύλες τως, τα πόδια ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Από τον Λουκά για την Παλαιστίνη | της Ιφιγένειας Μανουρά Ευαισθητοποιημένα παιδιά, ευαισθητοποιημένων γονέων. – Θεία, σού αρέσει η ζωγραφιά μου; – Ω πανέμορφη ζωγραφιά, μού αρέσει πάρα – πάρα πολύ. – Θεία τι είναι; – Ένα τανκ Λουκάκο μου. – Μα τι τανκ όμως είναι θεία; – Δεν ξέρω αγάπη μου, μπορείς να μου πεις εσύ; – Άκου θείαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πέντε Βατράχια χωρίς πέδιλα στο Βατραχονήσι | του Γιάννη Χατζηχρήστου (Tsiforos style) Και εκεί που έπεφτε η βρόχα με βατράχια ράι θρου (κατά τον Ζάμπετα), ανακαλύπτω ότι η Αθήνα είχε και ένα Βατραχονήσι! Το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο αν δεν μου έκλεινε ραντεβού ο σχωρεμένος ο δάσκαλος, ο Τσιφόρος, στον Μαγικό Αυλό στην Πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, πρώην Βατραχονήσι. ΓιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Καπετάνιε της πληγής | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έψαχνες χρόνια καπετάνιε για νησί και ποιον; τ’ ατέλειωτο ταξίδι δεν κουράζει! μα ‘κείνη η θάλασσα, π’ αγάπησες εσύ, μ’ αυτήν τη θάλασσα, της συμφοράς, δεν μοιάζει… Του φθινοπώρου το μελτέμι κι η βροχή έθαψε ολάκερη μια πόλη στα συντρίμμια, ελπίδες, όνειρα και πόθοι ναυαγοί, πλέουν μ’ ανθρώπινα κουφάρια και ψοφίμια… ΑχΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το σκοτεινό μονοπάτι…(για την Παλαιστίνη) | του Γιώργου Ηρακλέους Μυρίζουνε πένθιμα τα λουλούδια στους κήπους, οι απουσίες βρήκανε άλλες πολιτείες και χαθήκανε για πάντα, οι νεκροί ανακαλύψανε θρησκείες πιο ειρηνικές… Προγονικό μέλλον δεν έχει πια, γέρασε το πρόσωπο της μοίρας μας, οι δρόμοι γίνανε παιδιά της φρίκης και του φόνου! Η μνήμη φυλλοροεί, θαμπώνει, βαθύ ποτάμι με αίμα η Παλαιστίνη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κρητικά δημοτικά τραγούδια | του Νίκου Λουκαδάκη Τα γνωμικά τραγούδια Η λαϊκή σοφία… Κάποτε που ο λαός παρατηρούσε τα πάντα γύρω του και φιλοσοφούσε, έμοιαζε η ζωή του με καλοστελιωμένο τραγούδι. Στάλα τη στάλα μάζωνε την πολύτιμη πείρα του κι όταν ξεχείλιζε το λαΐνι της σκέψης, τηνε συνταίριαζε, τηνε πελεκούσε και την έλεγε τραγουδιστά. Έτσι γεννήθηκαν τα γνωμικά τραγούδια: ΗΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Selena | της Ζωής Δικταίου «Η Χοντρομπαλού» του Maupassant, λάφυρο από το συρτάρι της γιαγιάς, τρεις φορές το είχε διαβάσει, την τελευταία στις περιπλανήσεις της στο πάρκο Bois de Boulogne, έφηβη ακόμη, όταν περίμενε με άσπρα σοσόνια στα ραντεβού. Στον απόηχο των δυσανάγνωστων φθόγγων του κόσμου μετάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο φόβος και τα φαντάσματα | της Άννας Τακάκη Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα αδυναμίας και ανασφάλειας που όλοι από μικρά παιδιά το αισθανόμαστε. Φοβόμαστε λιγότερο ή περισσότερο αναλόγως τον ψυχισμό του καθενός. Πάντως το αίσθημα του φόβου μας ακολουθεί στο ενσυνείδητο και στο υποσυνείδητο. Ξυπνάμε με ένα κακό όνειρο και τρομάζουμε μήπως κάτι κακό μας συμβεί. Αλλά και στονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
