Πέντε Βατράχια χωρίς πέδιλα στο Βατραχονήσι | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Tsiforos style)
Και εκεί που έπεφτε η βρόχα με βατράχια ράι θρου (κατά τον Ζάμπετα), ανακαλύπτω ότι η Αθήνα είχε και ένα Βατραχονήσι!
Το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο αν δεν μου έκλεινε ραντεβού ο σχωρεμένος ο δάσκαλος, ο Τσιφόρος, στον Μαγικό Αυλό στην Πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, πρώην Βατραχονήσι. Για να μου παραδώσει έναν «φάκελο εμπιστευτικόνε», όπως μου είχε πει τηλεφωνικά. Τον βρήκα να πίνει ούζα με τον Μάνο Χατζηδάκι, κατά τα ειωθότα του τελευταίου, στο γνωστό του στέκι.
«Αυτός είναι»; τον ρώτησε ο Μάνος ρίχνοντας μου ένα υποτιμητικό βλέμμα, βλέποντας, προφανώς, με το έμπειρο μάτι του ότι είμαι ντιπ άμουσος, αφού ποτέ δεν έμαθα να παίζω σωστά κανένα όργανο, εκτός ίσως από το τριγωνάκι στα κάλαντα. Και αυτό με φάλτσα. Αλλά ως ευγενής πεθαμένος άνθρωπος που είναι, αποσύρθηκε στα ενδότερα του Μαγικού Αυλού για να συνθέσει ή για να πάρει ένα υπνάκο, αφήνοντάς μας μοναχούς.
«Μην δίνεις σημασία νεαρέ», μου είπε ο δάσκαλός του ερασιτεχνικού γραπτού μου λόγου. «Να, εδώ στα έχω όλα με το νι και με το σίγμα. Και πράξε εσύ με αυτά ότι καταλαβαίνεις με τα ζαβά που έχετε μπλέξει.».
Ξεπέρασα το ανεβαστικό «νεαρέ» χωρίς σχόλιο, άνοιξα τον φάκελο και άρχισα να διαβάζω με αγωνία για να δω τί σκάρωσε πάλι για να σχολιάσει τα τρέχοντα σε φορμά χρονογραφήματος ο θεοπαίχτης.
Αριστοφάνη πάλι έγραφε αυτός που τους έκανε όλους τους θεούς, υποθεούς και τις λοιπές δημοκρατικές τους δυνάμεις, πενηνταράκια στην ιστορική Μυθολογία του. Αυτήν την φορά τους Βάτραχους ver2.0., ακολουθώντας την παράδοση του Αριστοφάνη, αλλά στο πιο δημοκρατικό. Πάνω στην κωμωδία που ανέβηκε την προηγούμενη χρονιά πριν χάσουν οι Αθηναίοι τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την ΑΟΖ του Αιγαίου και κάτι αυγά μετά πασχαλίων, ο Τσιφ βάλθηκε να κάνει πλάκες. Αυτή την φορά, στα εσωκομματικά του… ΣΥΡΙΖΑ.
Ο «διαγωνισμός» στον κάτω κόσμο δεν γίνονταν όμως αυτή την φορά, κατά την Τσιφόρεια ερμηνεία των τρεχόντων, ανάμεσα σε δύο συγκλονιστικά ποιητικά «μεγέθη», στον Αισχύλο και στον Ευριπίδη, με κριτή τον Διόνυσο και υπό το κράξιμο του χορού των Βατράχων (δηλαδή όσων κενολογούν) για να βρεθεί ποιός ποιητής θα σώσει τελικά την πόλη.
Μέχρι την τελική σκηνή, όπου οι κριτές κόβουν σε φέτες την πολιτική εικόνα και τη βάζουν στη ζυγαριά, σαν να είναι τυρί, για να βγει ο «νικητής», ο Τσιφ έκανε τώρα χοντρή πλάκα με κάποιον δεξιό άμπαλο που δήλωνε αριστερό εξτρέμ για να κάνει τον λαγό σε μια άλλη δεξιόστροφη ανεμοδαρμένη με κύριο, αν όχι μοναδικό προσόν, το φύλο της. Και σε έναν άλλον παλιομοδίτη περίπου-σοσιαλδημοκράτη, που έκανε τον λαγό σε έναν ξενόγλωσσο τσι-ι-ο με business plan την επιτάχυνση των εσωκομματικών εξελίξεων προς μια διάσπαση αλλά ’68 σε ΣΥΡΙΖΑεξ και ΣΥΡΙΖΑεσ, για να βγουν από ένα οργανωτικό τέλμα. Και έναν πέμπτο, που μάλλον έβαλε υποψήφιος επειδή δεν είχε καταλάβει ότι δεν ήταν ο «αγώνας» για την προεδρία του Συλλόγου Αγωνιστών Πολυτεχνείου και συμπλήρωσε λάθος αίτηση. Σαν βατραχάνθρωπους χωρίς πέδιλα τους είχε συλλάβει και τους πέντε το κοφτερό του το μυαλό, να μιλάνε άψογα την βατραχιστί με τον χορό. Με φόντο τα λασπόνερα της Θεσσαλίας.
Στο τέλος, αντί για νικητή τον Ευριπίδη, ο Τσιφ έβγαζε κάποιον… Ερντογάν, που είχε για δούλο έναν Μητσοτάκη, αντί του κλασικού Ξανθία. Τραγοκωμωδία η κατάσταση, αν δεν μεσολαβούσε στο τέλος και ένα ακόμη μνημόνιο και η απώλεια όσης ΑΟΖ έχασαν και οι αρχαίοι Αθηναίοι την προηγούμενη φορά.
«Τι λες να κάνω με αυτό το σενάριο δάσκαλε;» ρώτησα ως βρεγκεγκέ κουαξ κουάξ βλαξ.
«Που θες να ξέρω εγώ ρε, πεθαμένος άνθρωπος;», απάντησε. «Εσύ έχεις τώρα στα χέρια σου την καυτή πατάτα, πράξε κατά το δοκούν. Και μην μου το παίξεις και εσύ Τσίπρας αφήνοντας την καυτή πατάτα σε κάποιο άριστο ζαβό, που νοιάζεται για την επικοινωνία και όχι για την ουσία. Για να εμφανιστείς μετά και εσύ σαν από μηχανής θεός για να ενώσεις πάλι κόμματα και συνιστώσες στον επόμενο Συνασπισμό_Σε_Δουλειά_Να_Βρισκόμαστε και της Προόδου. Από μηχανής θεοί υπάρχουν μόνο στις τραγωδίες, όχι στην πρόοδο_χωρίς_κάθαρση_και_κλωτσιές».
Και αποσύρθηκε στα ενδότερα του Μαγικού Αυλού @Vatrahonisi, δηλαδή στις πύλες του Άδη των Αρχαίων Αθηναίων, για να συνεχίσει τα ουζάκια του με τον Χατζηδάκι, αφήνοντάς με μόνο μου στο όνειρο μου να σκέπτομαι περί… του χρόνου. Όχι εκείνον στο χρονικό του Χόκινγκ αλλά τον άλλο, τον πολιτικό. Αυτόν που θα κυλάει πάλι μέχρι την επόμενή καυτή πατάτα ανάμεσα σε όνειρα ανεκπλήρωτα σε κάποιο Βατραχονήσι χωρίς επήρεια σε οποιοδήποτε ΑΟΖ, για να μας γλεντάει μετά ο κουμπάρος ο απέναντι.
Η βρόχα συνέχιζε να πέφτει ράι θρού πνίγοντας κόσμο αβοήθητο. Η βαθμίδα που ανεβήκαμε είχε ήδη καλυφθεί από τις λάσπες εξαφανίζοντας το 23% του γεωργικού μας ΑΕΠ για τουλάχιστον πέντε χρόνια.
Θα τρώμε βατράχια ίσως.
Τί δεν καταλαβαίνω γμτ;
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
