Εσύ κι εγώ | της Άννας Τακάκη Αχ, αγάπη μου!… Δε μας έμεινε πια ψυχή για έρωτα. Η ψυχή μας, μια όρθια πέτρα στην Ακρόπολη, πέτρωσε τα άλικα όνειρά μας. Στον Ιερό Βωμό της επιβίωσης θυσιάστηκαν οι χλίδες ελπίδες μας. Στους δαιδαλώδεις δρόμους των στοχεύσεων πήραν φωτιά τα φτερά μας. Στο πρώτο μας σαλπάρισμα η «Αργώ»μας βυθίστηκε. Σε μια ΜαραθώνιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η συγχορδία των φωνηέντων | της Άννας Τακάκη Όλα βουβάθηκαν ξαφνικά… Τα πουλιά, η θάλασσα, οι άνθρωποι… Όλα βουβάθηκαν. Κι έμεινε μια μούχρια σιωπή να ταλαντεύεται ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα χωρίςένα ίχνος κραδασμού. Οι θόρυβοι και οι φωνές κρύφτηκαν μέσα στη μυσταγωγία μιας ανελέητης μοναξιάς που είναι πιο και από το θάνατο βουβή! Εγώ κι εσύ μη αντέχονταςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ελεγεία θαμπού τοπίου | της Άννας Τακάκη Τόπε που μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω και τώρα με σκίζεις σαν μαχαιριά γυρίζω πίσω να σ’ αντικρίσω μου ’γινες θύμηση από παλιά κι έτσι με θύμησες θα συνεχίσω. Απλώνω τα χέρια, να σ’ αγκαλιάσω και κάνεις πέρα σαν κάποιος ξένος Ανοίγω το βλέμμα να σε χορτάσω κι άλλων ανθρώπων βρίσκω το γένοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δραπετεύω… | της Άννας Τακάκη Δραπετεύω από το βλέμμα που με τιθασεύει κι από το σώμα που με σπρώχνει προς το άγνωστο. Δραπετεύω από τα λόγια τα μεγάλα που παραπλανούν το νου για μια δήθεν μεγαλοπρέπεια. Δραπετεύω από τον ίσκιο όλων εκείνων που πίστευαν πως βάδιζαν στον ήλιο, αφήνοντας πίσω τη σκιά τους. Δραπετεύω από τις ανιαρές κουβέντες που λέγονταιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια πρωτοχρονιά | της Άννας Τακάκη Από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο παγωμένος αέρας έδειχνε το αψύ του πρόσωπο, όπως κατέβαινε φουριόζος κι ανελέητος από την κεφάλα του βουνού. Ανέφαλα σταχτιά και μαύρα από βορειοανατολικά, παχιά και συγόμαρα που όλο πλήθαιναν κι αστραποβροντούσαν, δείχνανε πως ο καιρός θ’ αλλάξει πρόσωπο. -Να δεις που άμα θα σιγανέψει θα ρίξει μια οργιάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο γυρισμός | της Άννας Τακάκη Προπαραμονή των Χριστουγέννων. Ότι κι είχανε γιαγύρει ο Μανώλης με την Φιλιά από το μετόχι που πήγανε να μαζώξουνε τσ’ ελιές τως. Ένα μήνα είχανε κάνει εκειδά. Είχανε συνεπάρει και όλα τως τα ζούμπερα. Όρνιθες, κούβους, το χοίρο και την κατσίκα, τα βούγια, το γάιδαρο. Κοντοσιμώνανε οι Γιορτές. Ήντα να πρωτοκάνει δα η έρμηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παραμονή Χριστουγέννων | της Άννας Τακάκη Της είχε πει, πως δε θα ’ρχόταν εκείνα τα Χριστούγεννα. Έτσι στόλισε το καραβάκι, άναψε τα φωτάκια, τοποθέτησε τον καπετάνιο σε περίοπτη θέση και ταξίδευε κι εκείνη μαζί του στα πέλαγα. Έβαλε νωρίς τα παιδιά να κοιμηθούν. Μπήκε κάτω απ’ το πάπλωμα ανάμεσά τους, τ’ αγκάλιασε και τους έλεγε, όπως πάντα, το παραμύθι τους:ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Χριστούγεννα στα χιόνια | της Άννας Τακάκη Μια φορά πριν από πολλά χρόνια, ζούσαν σε ένα μικρό και φτωχικό σπιτάκι μαζί με τον πατέρα τους δυο αδελφάκια, η Μυρσίνη και ο Σίμος. Η μητέρα τους είχε πεθάνει και ο πατέρας τους ήταν βοσκός και έβοσκε τα κοπάδια του. Το φτωχόσπιτό τους ήταν στην κορφή του βουνού και ήταν πολύ μακριάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Την εποχή μου… | της Άννας Τακάκη Την εποχή μου θα την πω ουρανό, γιατί πάντα είχα στρέψει το σώμα και το βλέμμα ψηλά κι ας πατούσα χαμηλά στη γη. Δες πως γέρασα χωρίς ένα ίχνος καμπούρας στην πλάτη μου! Δεν κοίταζα τα πόδια μου για να καμαρώσω τα καινούρια μου πατούμενα. Έτσι κι αλλιώς, αδερφέ, δεν άλλαζα συχνά υποδήματα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
