Εραστές, ερασιτέχνες της αιωνιότητας | της Ζωής Δικταίου Απόψε, γονατίζω μπροστά στο φεγγάρι απόψε, προσκυνώ το φως πλημμύρα γίνανε τα μάτια αντίκρυ στη ζωή, βλέμματα άδεια, βρέχει… Θάλασσα δάνεισε μου μια φορά τα μπλε να ταξιδέψω κι ας μη γυρίσω ποτέ. Πεθαίνει κανείς για την αγάπη; Έσβησε, η πυγολαμπίδα του νου τόσα ξενύχτια… την είδα να φωτίζει αμυδρά για τελευταίαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μένουν μονάχα τα κόκκινα μήλα | της Ζωής Δικταίου Μένουν μονάχα τα κόκκινα μήλα κρεμασμένα στα κλαδιά να μου θυμίζουν εσένα και να αντανακλούν την προσδοκία να βρεις πάλι το δρόμο… να γυρίσεις… τους ωροδείκτες στην αυγή. Τόσο εύκολα παραδώσαμε την αγάπη στη σκόνη της λήθης. Να φυσήξει ο άνεμος περιμένω χρόνια. Κι ο άγγελος κοιμάται ξένοιαστα θαρρείς και είσαιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με μπλε και με λέξεις | της Ζωής Δικταίου Μια φορά κι έναν καιρό, του βοριά το φυσερό, γλίστρησε απ’ τα δυο του χέρια στων παιδιών τα μεσημέρια. Μια δασκάλα εποχής είπε, «μην ανησυχείς, εκεί στο βάθος της ψυχής μια σταγόνα της βροχής θα σε πάει παραπέρα, πες μας και μια καλημέρα! Μα τα μπλε μου σκουλαρίκια μπλε είναι τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Είπες, να ξεκουράσω την ψυχή απ’ την άρνηση | της Ζωής Δικταίου Είπες, να ξεκουράσω την ψυχή απ’ την άρνηση έχει μείνει πολύς δρόμος ακόμη, στάλα – στάλα η βροχή, λέξεις προσευχής ρωτάς ο έρωτας, πάντα παρών μονίμως απών, αλμυρό νερό που μεγεθύνει τη δίψα. Φτερό λευκό η σκέψη σου σε καταγάλανο ουρανό κι όμως, είσαι εσύ που εξαργύρωσες τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο αιώνιο και στο αληθινό | της Ζωής Δικταίου Στο φως, προσεύχεσαι. Αισθάνεσαι δίχως να φοβάσαι πια τους ίσκιους, ελεύθερος, δοξάζεις τις αισθήσεις στο στερέωμα χαράζοντας κύκλους μυστικούς στην αιωνιότητα. Λάφυρα στα χέρια, σγουρά τριαντάφυλλα από την προίκα της γης τελευταία δώρα πριν γνωρίσεις την αφανή αρμονία. Όλο παράπονο το κλάμα που ακούγεται χαμηλόφωνες μύχιες σκέψεις για τα άλλα ζητήματαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια Ελένη, πολλές ιστορίες | της Ζωής Δικταίου Ανατολικός άνεμος, εξόριστος, με τη μάσκα του αθώου χτυπούσε τα γυμνά κλαδιά έξω και την ψυχή της στο περιθώριο. Ίδιος πάντα ο έρημος δρόμος και ο τρόμος, ρεμβάζοντας το γκρίζο αφτέρουγες λέξεις, ανώνυμοι πόθοι, χαμηλά το βλέμμα στο σκουριασμένο κλειδί κιτρινισμένα φύλλα οι γάτες στο παράθυρο, το πουκάμισο στα μανταλάκια, ένα πιόνιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ευγενική φιλοδοξία ένα φιλί | της Ζωής Δικταίου Κιτρινισμένος ο καιρός, από τις σκισμένες δαντέλες τής μνήμης τα όνειρα, άναυλα έφυγαν ένα κερί αναμμένο μέρες και νύχτες στο παράθυρο κι απ’ έξω, στην αστροφεγγιά τού παγωμένου βοριά ωχρό μετάξι η θύμηση, μια μόνο κλωστή κρατά σπαραχτικά η ψυχή μέσα στα κρίματα και η γνώση μάταιη χωρίς τη νιότη ποιαν όρασηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Λάφυρα, στην εκκρεμότητα της επιθυμίας | της Ζωής Δικταίου Μελαγχολική αίσθηση χαράς στο καλοκαίρι της μνήμης. Μισό φεγγάρι σε φιλόξενη θάλασσα. Μακριά ταξιδεύει η σιωπή τη μορφή σου, ένστικτο στο βυθό των αισθήσεων, αναρίθμητοι πόθοι απ’ τα δειλινά της νιότης κι ο καπνός της λήθης να υψώνεται πάντα ερήμην μου. Όλα στον ίδιο άνεμο χορεύουν -κορδέλα πορφύρας σε κρυσταλλωμένα νερά-ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν βρέχει, να ντύνεσαι την αθωότητα | της Ζωής Δικταίου Κινείσαι, ανάμεσα στη μοναξιά και τα ασήμαντα επιλέγεις να επιστρέφεις με όχημα κάτι ραγισμένες θύμησες πάντα, στην ασφάλεια της μοναξιάς, χωρίς τα κουρέλια που βαραίνουν την ύπαρξη όταν βρέχει, ντύνεσαι την αθωότητα όταν βρέχει, μαθαίνεις να ανυψώνεσαι όταν βρέχει, γέρνει η πρώτη νιότη στη νοσταλγία μην απελπίζεσαι, η φύση τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
