Μια Ελένη, πολλές ιστορίες | της Ζωής Δικταίου
Ανατολικός άνεμος, εξόριστος,
με τη μάσκα του αθώου χτυπούσε τα γυμνά κλαδιά έξω
και την ψυχή της στο περιθώριο.
Ίδιος πάντα ο έρημος δρόμος
και ο τρόμος,
ρεμβάζοντας το γκρίζο
αφτέρουγες λέξεις, ανώνυμοι πόθοι,
χαμηλά το βλέμμα στο σκουριασμένο κλειδί
κιτρινισμένα φύλλα
οι γάτες στο παράθυρο, το πουκάμισο στα μανταλάκια,
ένα πιόνι πεσμένο στη σκακιέρα,
το φιλί, περνά φευγαλέα στα αζήτητα.
Εκείνο το απόγευμα απαιτητικό όσο ποτέ, στο ατελιέ,
η Ελένη παραδομένη σε οίστρο
ελπίζοντας να γλιτώσει από τον πρωτογονισμό
που ξυπνούσε η προδοσία,
ανακάλεσε στη μνήμη την παιδική ηλικία.
Το πατρικό της γιαγιάς με την όμπρα στους τοίχους,
φωτισμένο καράβι,
να πλέει φεγγάρι στα λιόδεντρα.
Στο χέρι, ένα ματσάκι γιασεμιά,
γύριζε τσαλακωμένες σελίδες της ζωής της
μα και πάλι,
στη συνομιλία με τη βροχή το πάθος κέρδιζε,
το πάθος.
Ελεεινολόγησε τη Μοίρα, αυτή που
όχι μόνο δεν της είχε χαριστεί σε τίποτα,
αλλά την έριχνε χωρίς λύπηση, από ξέρα σε ξέρα,
σε καιρούς φαύλους
παραβιασμένες συμφωνίες, ανοιχτοί λογαριασμοί,
αξόφλητα χρέη, ανεκπλήρωτοι έρωτες
κι όμως πάλευε
να κάνει την κόλαση της καθαρό ουρανό.
Ανοικτό το παλιό ραδιόφωνο. Ημιτελή έργα,
νέφτι, ώχρες, σπάτουλες, τέμπερες, βερνίκια,
και ξαφνικά «Ποιος είναι αυτός ο Γιώργος»,
ερμηνεία Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Μάρθα Φριτζίλα.
Σήκωσε το αριστερό φρύδι,
έκανε μια γκριμάτσα,
«μάλιστα, τραγούδι με νόημα» κρυφά, από μέσα της,
ήπιε μια γουλιά κρασί, αναστέναξε,
μια τούφα κόκκινα μαλλιά γλίστρησαν στο μέτωπο,
ήθελε να γελάσει, δεν βγήκε,
χτύπησε τα πόδια με θυμό στο πάτωμα,
άγγιξε το τηλέφωνο,
να σχημάτιζε τον αριθμό του, μετάνιωσε,
ξαναχτύπησε τα πόδια με οργή πια,
λέξεις άνομες ανέβαιναν στα χείλη
στο τέλος
αμήχανα δάγκωσε το λεπτό της πινέλο.
Η πυρωμένη σκέψη, το αξόδευτο παράπονο, ο πόνος
τινάχτηκαν στη φλέβα του λαιμού ανήθελα.
«Ζω-γραφί -ζω, να μην πεθάνει ο κόσμος μου»,
σχεδόν απολογητικά ομολόγησε στον καθρέφτη
τονίζοντας το «ζω»
ανάσα βαθιά στην αρχή και στο τέλος της λέξης,
ή μια παύση όπως αυτές της μουσικής.
Το τραγούδι είχε γίνει απλά η αφορμή,
«ο Γιώργος» χλεύασε ψιθυριστά, ο κάποτε δικός της
και τώρα κάποιας άλλης,
ωραίος αλλά προδοτικός, ο Γιώργος,
καλά κρυμμένος σ’ ένα πιόνι στο σκάκι,
στην πτώση του,
εκεί που ο θάνατος άνοιγε αυλαία,
ο Γιώργος, ο Γιώργος, ο Γιώργος όχι για όσα της χρέωσε
μα για όσα δεν έκανε
ο Γιώργος ένας ακόμη συκοφάντης της αγάπης,
θαρρείς συνέχιζε να ματαιώνει
μαζί με τη ρέμβη της στο μέλλον
και τη δύναμη της τέχνης που αγαπούσε.
Τόσες προσδοκίες κι ας ήταν σχεδόν σίγουρο
ότι και αυτές είχαν γεννηθεί για να βουλιάξουν…
«Ναι ρε γαμώτο,
είναι που θες να αφεθείς και ας νιώθεις πως θα σε κάψει».
Καθώς η θύμηση να ζει στα ανομολόγητα δικά του
με τον φόβο να μη χαθεί αυτό που ένιωθε,
ένα δάκρυ χάθηκε στο μπλε της παλέτας.
Ο πανικός την τρέλαινε,
κάτι τα χέρια που έτρεμαν ηττημένα,
κάτι τα πόδια που δεν ήθελαν να βαδίσουν,
στιγμές που η απόγνωση
κρεμούσε γιρλάντες στη βιτρίνα του νου.
Επιστράτευε τη λογική,
να σωθεί από το αδιέξοδο,
κι όσο οι κρύες μέρες εκεί έξω
ακούραστα κι ακοίμητα σαβάνωναν τα όνειρα,
πριν οι εφιάλτες ξαναγυρίσουν,
πάσκιζε με την τέχνη,
να δημιουργήσει ξανά τη ζωή της…
από την αρχή, γιατί όχι, ερήμην του Γιώργου.
«Ναι ρε γαμώτο, όταν κάποιος σε προδίδει
μπορεί και ν’ ανεβαίνει η αξία σου»,
ρίχνοντας αποφασιστικά
περισσότερο λευκό στο μαύρο
έβαλε καινούργιο τετράγωνο τελάρο στο καβαλέτο.
Κέρκυρα 30 Νοέμβρη 2023
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, λέξεις στην όμπρα»
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι το ακρυλικό με τίτλο «Η φθορά του χρόνου», της Κερκυραίας ζωγράφου Ειρήνη Πέννα]
Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Σβούρα-αρτ, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
