Η αγάπη των αμαθιώ ντου… | του Αντώνη Κουκλινού Το κομπολόι βαστά στα χέργια ντου κι όπως κομπολογά ένα, ένα ντοντίνι απού γλιστρά μέσα στα δαχτύλια ντου, είναι και μνια φιλοσοφημένη σκέψη. Ανεκατώνουνται στη (γ)κεφαλή ντου ένα σωρό αθιβολές. Τα χρόνια που περάσανε, είναι πολλά τα παντέρμα. Σκέφτεται εκειουσάς απού ναι φευγάτοι από το ψεύτη (γ)κόσμο και δεν εφτάξανε ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου (μέρος 2ο) [Το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ] … … … Τι κι αν ο χρόνος είναι ακαθόριστος. Εσύ κινείσαι όπως θέλεις. Εδώ προβάλλεται η ζωή. Εδώ επανανοηματοδοτείς τη δική σου στάση απέναντι στη φύση, στην ιστορία, στον πολιτισμό, στον άνθρωπο. Το απόλυτα εφήμερο, στον απόκρυφο όρμοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Από τον Λουκά για την Παλαιστίνη | της Ιφιγένειας Μανουρά Ευαισθητοποιημένα παιδιά, ευαισθητοποιημένων γονέων. – Θεία, σού αρέσει η ζωγραφιά μου; – Ω πανέμορφη ζωγραφιά, μού αρέσει πάρα – πάρα πολύ. – Θεία τι είναι; – Ένα τανκ Λουκάκο μου. – Μα τι τανκ όμως είναι θεία; – Δεν ξέρω αγάπη μου, μπορείς να μου πεις εσύ; – Άκου θείαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο φόβος και τα φαντάσματα | της Άννας Τακάκη Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα αδυναμίας και ανασφάλειας που όλοι από μικρά παιδιά το αισθανόμαστε. Φοβόμαστε λιγότερο ή περισσότερο αναλόγως τον ψυχισμό του καθενός. Πάντως το αίσθημα του φόβου μας ακολουθεί στο ενσυνείδητο και στο υποσυνείδητο. Ξυπνάμε με ένα κακό όνειρο και τρομάζουμε μήπως κάτι κακό μας συμβεί. Αλλά και στονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η πρώτη Αγάπη | της Ιφιγένειας Μανουρά Ήτανε κάποτε ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που είχε έρθει στην μεγάλη πολιτεία από το χωριό της, λίγα χρόνια πριν. Ένα άβγαλτο και αθώο παιδί γεμάτο με φόβους, ανησυχίες αλλά και όνειρα για το μέλλον του. Εκείνος ήρθε στη ζωή της έτσι απρόβλεπτα, αλλά πολύ νωρίς για να μπορεί να το αντέξει η μικρή ζωούλαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Διαλεκτική εξήγηση για τον ρατσισμό των Σιωνιστών | του Σεργκέι Βασίλιεφ Ο Εβραίος στην καταγωγή στενός συνεργάτης του Στάλιν, Λαζάρ Καγκανόβιτς, έλεγε στον Κωνσταντίν Ροκοσόφσκι ότι «o Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς γνωρίζει την ψυχή και αλήθεια του εβραϊκού λαού πολύ πιο βαθιά κι από κάθε ραβίνο». «Μια φορά», διηγείται ο Καγκανόβιτς, «μετά από μια επίπληξη σε μένα, για λανθασμένη επιλογή προσωπικού, οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το γράμμα… | του Αντώνη Κουκλινού Εποχή του 70… Δύσκολη ζωή και πείνα… Μνια φαρφουλιά αθρώποι ήτονε πομεινάρικοι στο κάθε χωργιό… Οι αποδέλοιποι εγενίκανε χασόφτερα. Επχιάσανε τσοι φάμπρικες στσοι Γερμανίες και τα Βέλγια. Κοπέλια ξεσκολισμένα του δημοτικού, αντί να πάνε να ξεστραβωθούνε στα γράμματα, εφύγανε μούτσοι, στα καράβγια. Μνια σκαπεθιά γης ήτονε του κάθα νους το χάκι, ήντα να σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου Βροχή, στο φανοστάτη της παλιάς πόλης, εκείνης που άνοιγε την αγκαλιά της να με υποδεχτεί, τότε δεκαετία του ογδόντα.Και να που ένας μύθος, γιατί η βροχή έγινε ο μύθος μου, έρχεται τελικά κάθε φορά με συνέπεια, να σημαδέψει το πέρασμα της ζωής, προσδίδοντας την έννοια του ιδεατού, του επίγειουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η μαντινιάδα η φταίχτρα (τρίτο μέρος) | της Άννας Τακάκη Ο Αγησίλαος προβαίρνει στα σύμπορτα του σπιτιού και βαστά ακόμη τον τσιφτέ1. -Εγώ τον-ε σκότωσα, χωριανοί! Δεν ήντεξα, μα το Θεό! Ας με δικάσει Αυτός πρώτα κι απόι το δικαστήριο. Μου ’ναψε τα αίματα! Αυτός ο διάολος μ’ άναψε πρώτος τη φωτιά, μου πέταξε πρώτος τα σκάγια του. Κι εγώΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
