9η Μάη 1945 – Το χρονικό της αντιφασιστικής νίκης | του Θεματοφύλακα ιστορικής μνήμης
Ακόμη και τώρα, όπως και στο παρελθόν – την εποχή του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου –, ή ιμπεριαλιστική αστική τάξη ακολουθεί σκοπούς που είναι τελείως αντίθετοι από το ιδανικό της απελευθέρωσης που εμπνέει τα έθνη και τους προοδευτικούς ανθρώπους που αγωνίζονταν κατά του φασισμού.
Ανάμεσα στους ακραίους αντιδραστικούς κύκλους της Αμερικανικής και της Βρετανικής αστικής τάξης υπήρχαν κι αυτοί όπως ο Πρόεδρος Τρούμαν (Harry S. Truman), λόγου χάρη, ή ο γερουσιαστής Ταφτ (Robert Alphonso Taft) στις ΗΠΑ κι ο βαρώνος Μουρ–Μπραμπαζόν (John Moore-Brabazon) στην Αγγλία, που δεν έκρυβαν στις πλατιά διαφημιζόμενες δηλώσεις τους, τις ελπίδες τους ότι ο πόλεμος ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στη Γερμανία, θα οδηγούσε στην εξάντληση και των δυο πλευρών και θα δημιουργούσε έτσι ευνοϊκές συνθήκες για την Άγγλο – Αμερικανική κυριαρχία στον μεταπολεμικό κόσμο.
Δυο πολιτικές βρίσκονταν σ’ αδιάκοπη σύγκρουση μέσα στους κόλπους του άντι – Χιτλερικού συνασπισμού σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Ήταν ή πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης που, συνειδητοποιώντας την υψηλή ιστορική αποστολή της ν’ απαλλάξει το ανθρώπινο γένος απ’ την πανούκλα του ναζισμού, έδινε όλες τις προσπάθειές της για να νικήσει τους ναζιστές εισβολείς μέσα στο συντομότερο χρονικό διάστημα. Κι ήταν η πολιτική των Άγγλο – Αμερικανικών κύκλων, που αρχικά έθρεψαν τον Χίτλερ και το ναζισμό και στη συνέχεια κανόνιζαν τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις με βάση πάντα τα εγωιστικά τους οικονομικά συμφέροντα. Σκοπός τους ήταν να συντρίψουν τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία από τη θέση του επικίνδυνου αντίπαλου στην παγκόσμια αγορά και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους κυριαρχία πάνω στον κόσμο. Γνώριμη πολιτική που ακολουθούν και σήμερα.
Οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας επίμονα ανέβαλαν τη δημιουργία δευτέρου Μετώπου στην Ευρώπη, προσθέτοντας έτσι μεγαλύτερο βάρος στο φορτίο που σήκωνε κιόλας ο Κόκκινος Στρατός και καθυστερώντας το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου. Η Σοβιετική Ένωση είχε θίξει στους συμμάχους της το θέμα δημιουργίας δεύτερου μετώπου, από το 1941, ξεκαθαρίζοντάς τους το γεγονός ότι το δεύτερο μέτωπο έπρεπε να σημαίνει απόβαση των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων στη βόρεια Γαλλία. Κάτω απ’ την πίεση της κοινής γνώμης οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας ανέλαβαν την υποχρέωση δημιουργίας δεύτερου μετώπου στα 1942, αλλά απέτυχαν να εκτελέσουν την υπόσχεσή τους, βρίσκοντας τη δικαιολογία ότι οι προετοιμασίες για τον σκοπό αυτό δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί. Αλλά το δεύτερο μέτωπο δεν δημιουργήθηκε ούτε στα 1943. Άρχισε μόνο το καλοκαίρι του 1944, όταν οι επιτυχίες του Κόκκινου Στρατού είχαν κιόλας εξασφαλίσει την τελική νίκη. Κι όταν τα Αγγλοαμερικανικά στρατεύματα άρχισαν ν’ αποβιβάζονται στις γαλλικές ακτές, ο σκοπός τους βασικά ήταν να προλάβουν πριν από τις Σοβιετικές δυνάμεις, ν’ απελευθερώσουν τη Δυτική Ευρώπη μόνοι τους.
Αυτές οι καθυστερήσεις έναρξης του δεύτερου μετώπου υπαγορεύθηκαν από την ανησυχία των κυβερνήσεων Βρετανίας και Ηνωμένων Πολιτειών, να περισώσουν τις δυνάμεις τους και ταυτόχρονα να δουν τη σύμμαχό τους, τη Σοβιετική Ένωση, να εξασθενεί σημαντικά, έτσι που όταν ο πόλεμος τελείωνε ο Σοβιετικός λαός, που οι δυνάμεις του θα είχαν εξαντληθεί από τόσα χρόνια μάχες, να γίνει οικονομικό εξάρτημα των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Το Βερολίνο καταλαμβάνεται με εφόδο
Η θεαματική τελική συντριβή της Χιτλερικής Γερμανίας ήρθε με την επιχείρηση κατά του Βερολίνου που ανέλαβαν τα Σοβιετικά στρατεύματα. Η επιχείρηση αυτή είχε προετοιμαστεί με τη μεγαλύτερη σχολαστικότητα. Τεράστιες ποσότητες υλικού είχαν συγκεντρωθεί.
Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονταν 41.600 πυροβόλα και όλμοι, 8.000 αεροπλάνα, 6.300 τάνκς, κτλ. Το ήθικό των στρατευμάτων που θα κάλυπταν την επιχείρηση Βερολίνου ήταν εξαίρετο· οι Σοβιετικοί μαχητές σε λίγο θα έστηναν το λάβαρο της νίκης πάνω στο ναζιστικό Ράιχσταγκ.
Τα χαράματα της 16ης Απρίλη 1945, το Σοβιετικό πυροβολικό άρχισε να βάζει με συγκεντρωτικά πυρά κατά των φασιστικών αμυντικών γραμμών. Ταυτόχρονα τα τανκς έμπαιναν σε κίνηση, με την αεροπορία να τα υποστηρίζει. Παρ’ όλη τη σκληρή αντίσταση του γερμανικού αμυντικού συστήματος, όλα λύγισαν μπρος σ’ αυτήν την ορμητικότητα.
Τα στρατεύματα του 1ου Ουκρανικού Μετώπου προήλαυναν προς το Βερολίνο απ΄ το νότο και τα νοτιο – δυτικά. Στις 20 Απρίλη βγήκαν στην πρώτη κυκλική αμυντική ζώνη της πόλης. Ένα μέρος απ΄ τα στρατεύματα του μετώπου έδινε σκληρή μάχη για να κυκλώσει τις γερμανικές μονάδες στην περιοχή νοτιο – ανατολικά του Βερολίνου, προελαύνοντας ταυτόχρονα προς τη δύση στον ποταμό Έλβα. Το 1ο Ουκρανικό Μέτωπο απέκρουσε την επίθεση της 12ης γερμανικής στρατιάς που άνοιγε το δρόμο στις αμερικανικές μεραρχίες.Τα στρατεύματα του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου στις 21 Απρίλη του 1945 εισέβαλαν στο Βερολίνο απ’ τα βόρεια και βορειοανατολικά και ταυτόχρονα διείσδυσαν στην εξωτερική αμυντική ζώνη της πόλης απ’ τα ανατολικά. Ένα μέρος απ΄ τα στρατεύματα του μετώπου κύκλωσαν το Βερολίνο από βορρά προελαύνοντας προς το Πότσδαμ και τον ποταμό Έλβα.
Στις 25 Απρίλη τα σοβιετικά στρατεύματα ολοκλήρωσαν την κύκλωση των εχθρικών μονάδων του Βερολίνου. Η τανάλια της περικύκλωσης του Βερολίνου έκλεισε. Νότιο – ανατολικά της γερμανικής πρωτεύουσας περικυκλώθηκαν ολότελα 13 εχθρικές μεραρχίες. Την ίδια μέρα τα πρώτα τμήματα των στρατευμάτων του 1ου Ουκρανικού Μετώπου βγήκαν στην περιοχή Τοργκάου (Torgau) στίς δυτικές όχθες του Έλβα όπου συναντήθηκαν τα ρωσικά με τα αμερικανικά στρατεύματα. Μέσα σε λίγες μέρες στον ποταμό Έλβα, στις πόλεις Σβέριν (Schwerin) και Ροστόκ (Rostock) συναντήθηκαν τα αγγλικά και ρωσικά στρατεύματα. Τα εδάφη της Γερμανίας και οι ένοπλες δυνάμεις της διαμελίσθηκαν σε κάμποσα απομονωμένα τμήματα. Το αγγλικό και αμερικανικό στρατηγείο υποχρεώθηκε να σταματήσει την προέλαση των στρατευμάτων του προς το Βερολίνο.
Το σχέδιο του σοβιετικού στρατηγείου για την κύκλωση των εχθρικών στρατευμάτων στο Βερολίνο πραγματοποιήθηκε στην εντέλεια.
Η επίθεση του σοβιετικού στρατού με κατεύθυνση το Βερολίνο ήταν απόλυτα σύμφωνη με τις αποφάσεις της Κριμαίας και ματαίωσε τους υπολογισμούς και τα σχέδια των ηγετών της φασιστικής Γερμανίας καθώς και των ιθυνόντων κύκλων των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η κύκλωση του Βερολίνου είχε, όχι μόνο στρατιωτική αλλά και μεγάλη διεθνή πολιτική σημασία. ΄Ήταν χρεωκοπία των σχεδίων που είχαν οι ιθύνοντες κύκλοι των ΗΠΑ και της Αγγλίας, που σκόπευαν να διατηρήσουν τη φασιστική δικτατορία στη Γερμανία και στη Δυτική Ευρώπη, ήταν ένα νέο χτύπημα στα σχέδιά τους για μια συμφωνία με τη φασιστική Γερμανία.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας, από διάφορες πλευρές, έκαναν μυστικές διαπραγματεύσεις με τους χιτλερικούς ηγέτες. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η αποστολή του Μπερναντότε (Folke Bernadotte, κόμης του Βίσμποργκ και Σουηδός διπλωμάτης), όταν επεσκέφθηκε το επιτελείο του Αϊζενχάουερ (Dwight David Eisenhower) στις Βερσαλλίες στις 2 Νοέμβρη 1944.
Πάλι ο Μπερναντότε αφού πήρε τις κατάλληλες οδηγίες απ’ τον Αΐζενχάουερ πήγε στο Βερολίνο όπου συναντήθηκε στις 16 Φλεβάρη 1945 με τους Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ (Ulrich Friedrich Willy Joachim von Ribbentrop), Καλτενμπρύνερ (Ernst Kaltenbrunner) και άλλους. Στις 19 Φλεβάρη ο Μπερναντότε άρχισε διαπραγματεύσεις με τον Χίμλερ (Heinrich Luitpold Himmler). Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, που κράτησαν 21/2 ώρες, ο Χίμλερ, παίζοντας το χαρτί της αντισοβιετικής διάθεσης των ιθυνόντων κύκλων των ΗΠΑ και της Αγγλίας, μιλούσε για την ανάγκη να «σωθεί» η Ευρώπη, που θα πέσει στον μπολσεβικισμό αν το «άνατολικό μέτωπο καταρρεύσει». Σε νέα συνάντηση με τον Χίμλερ στις 2 Απρίλη ο Μπερναντότε τον έπεισε γρήγορα να τελειώνει με τον Χίτλερ.
Η τελευταία συνάντηση Μπερναντότε και Χίμλερ έγινε τη νύχτα της 24 Απρίλη 1945 στο Λούμπεκ (Lübeck). Ο τόπος της συνάντησης μόλις και φωτιζόταν από δυο κεριά. Στο φασιστικό βασίλειο βασίλευε το σκοτάδι! Ο Χίμλερ δήλωσε στον Μπερναντότε: «Πιθανόν ο Χίτλερ να είναι νεκρός, κι αν δεν πέθανε, θα πεθάνει σύντομα. Το Βερολίνο κυκλώθηκε και η πτώση του θα γίνει σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αναγνωρίζω ότι η Γερμανία νικήθηκε. Η κατάσταση είναι τέτοια που τα χέρια σας είναι ελεύθερα, για να σώσετε όσο μπορείτε περισσότερα εδάφη της Γερμανίας από τη ρωσική εισβολή, είμαι σύμφωνος να συνθηκολογήσει το δυτικό μέτωπο για να δοθεί η δυνατότητα στις δυτικές δυνάμεις να κινηθούν με περισσότερη ταχύτητα προς ανατολάς, όμως δεν συμφωνώ να γίνει συνθηκολόγηση και στο άνατολικό μέτωπο». Η πρόταση του Χίμλερ προς τον Μπερναντότε διαβιβάστηκε από την κυβέρνηση της Σουηδίας στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας.
Οι κυκλωμένες στην πόλη του Βερολίνου γερμανικές μονάδες που αριθμούσαν 300 χιλ. άνδρες και είχαν 3000 πυροβόλα και ολμοβόλα και 250 τανκς μετέτρεψαν τη γερμανική πρωτεύουσα σε μια ιδιόμορφη οχυρωμένη περιοχή. Τα γερμανικά στρατεύματα τα διοικούσε στην ουσία ο ίδιος ο Χίτλερ παρ’ ότι είχε διορίσει διοικητή τον υποστράτηγο του πυροβολικού Χέλμουτ Βάιντλινγκ (Helmuth Otto Ludwig Weidling). Οι χιτλερικοί, για να αναγκάσουν το στρατό και το λαό του Βερολίνου ν’ αντισταθεί στα ρωσικά στρατεύματα, χρησιμοποίησαν σκληρά τρομοκρατικά μέτρα. Στις 24 Απρίλη σκορπίστηκαν σ’ όλο το Βερολίνο προκηρύξεις με την παρακάτω διαταγή του Χίτλερ: «Καθ’ ένας που προτείνει μέτρα που να αδυνατίζουν την αντίσταση ή ακόμα και απλώς τα υιοθετεί είναι προδότης και πρέπει να εκτελείται επί τόπου ή να κρεμιέται. Το ίδιο εγκληματεί και κείνος που θα υποστηρίξει ότι παρόμοια μέτρα ξεκινούν τάχα απ’ τον Γκάουλαϊτερ [Σημ.: επί ναζιστικού καθεστώτος, ο επικεφαλής μιας διοικητικής περιφέρειας] του Βερολίνου, το υπουργείο του Γκαίμπελς ή ακόμα κι’ απ’ τον ίδιο τον Φύρερ».
Στις 27 Απρίλη οι μάχες γινόνταν στο κέντρο της γερμανικής πρωτεύουσας, οι χιτλερικοί στριμώχθηκαν σε μια στενή ζώνη που εκτεινόταν σε 15 χιλιόμετρα απ’ την ανατολή στη δύση και 2 – 5 χιλιόμετρα απ’ το βορρά στο νότο. Στις 28 Απρίλη οι μονάδες του Βερολίνου αποκόπηκαν στα τρία χωρίς νάχουν ενιαία διοίκηση. Με διαταγή του Χίτλερ την ίδια μέρα πλημμύρισαν τα τούνελ του μετρό και πνίγηκαν όλοι όσοι είχαν καταφύγει εκεί, χιλιάδες γυναίκες, παιδιά, τραυματίες, στρατιώτες και αξιωματικοί. Στις 28 Απρίλη τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το Πότσδαμ (Potsdam).
Παρ’ όλη την απελπιστική θέση που βρίσκονταν οι γερμανικές δυνάμεις, η Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση του Χίτλερ εξακολουθούσε ν’ ανταποδίδει τα πυρά. Ο Χίτλερ υπολόγιζε στην άφιξη των αμερικανικών στρατευμάτων και σε μια σύγκρουσή τους με τον Κόκκινο Στρατό. Η νεοσχηματισμένη Δωδεκάτη Γερμανική Στρατιά κινήθηκε για ν’ ανακουφίσει τα στρατεύματα του Βερολίνου, αλλά δεν μπόρεσε να σώσει την κατάσταση. Οι γερμανικές απώλειες στα νότια του Βερολίνου έφτασαν στους 60.000 νεκρούς στη μάχη, ενώ 120.000 άντρες πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
Η κόκκινη σημαία της νίκης στο Ράισταγ
Μέσα στο Βερολίνο οι Γερμανοί πολεμούσαν με την απελπισία των φανατικών. Τα σοβιετικά στρατεύματα μάχονταν από σπίτι σε σπίτι, από τετράγωνο σε τετράγωνο. Οι μάχες για την κατάληψη του Ράιχσταγκ ήταν ιδιαίτερα άγριες.
Το απόγευμα της 30ης Απρίλη τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το Ράιχσταγ. Μόνο κείνη τη στιγμή ένοιωσε ο Χίτλερ ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ότι ήρθε η ώρα να πληρώσει για όλα τα εγκλήματά του. Στις 15:30 στα διαμερίσματά του ακούστηκαν πυροβολισμοί…
Τη νύκτα της 30ης Απρίλη, οι λοχίες του Κόκκινου Στρατού Μιχαήλ Γιεγκόρωφ (Михаил Алексеевич Егоров) και Μελίτον Καντάρια (Мелитон Варламович Кантария) με τον υπολοχαγό Αλεξέι Μπέρεστ (Алексей Прокофьевич Берест) ύψωσαν το Λάβαρο της Νίκης στη στέγη του Ράιχσταγκ.
Στις μυστικές διαπραγματεύσεις που έκαναν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας με τον Χίμλερ και τους άλλους φασίστες ηγέτες είχε προαποφασιστεί και ποιος θα είναι ο διάδοχος του Χίτλερ. Σαν τέτοιος εκλέχτηκε ο Ντένιτς (Karl Dönitz) που μετά τον Ρέντερ (Erich Johann Albert Raeder) διοικούσε τον πολεμικό στόλο της φασιστικής Γερμανίας. Υπελόγισαν ότι μόνο ο Ντένιτς είναι ο κατάλληλος για το ρόλο του ανθρώπου που ήταν ικανός να σώσει σε κείνη την κατάσταση το φασιστικό καθεστώς.
0ι ιθύνοντες κύκλοι των ΗΠΑ και της Αγγλίας έκαμαν το παν για να γίνει η «κυβέρνηση Ντένιτς» η αντιπροσωπευτική φασιστική κυβέρνηση της Γερμανίας. Ο Ντένιτς με την κυβέρνησή του εγκαταστάθηκε στη μικρή πόλη Φλένσμπουργκ (Flensburg) στη γερμανική επαρχία Σλέσβιγκ – Χολστάιν (Schleswig-Holstein), στα σύνορα της Δανίας. Ανάμεσα στον Ντένιτς και τον Άγγλο αρχιστράτηγο Μοντγκόμερυ (Bernard Law Montgomery) κλείστηκε συμφωνία με βάση την οποία η περιοχή του Φλένσμπουργκ θα έμενε ελεύθερη και θα μπορούσε να διαχωριστεί ζώνη ανάμεσα στον Γιοντλ (Alfred Jodl) και τον Άγγλο διοικητή αυτής της περιοχής.
Αυτοί υπολόγιζαν να επεκτείνουν την επιρροή τους με τη βοήθεια των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Οι φασίστες ηγέτες που είχαν συγκεντρωθεί γύρω στον Ντένιτς πίστευαν ότι η προστασία της αγγλικής εξουσίας θα τους σώσει απ’ την ευθύνη για τα άπειρα εγκλήματά τους.
Η κυβέρνηση του Ντένιτς προσπαθούσε να κλείσει συμφωνία με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας για να ξαναρχίσει στο μέλλον τον πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Την 1η Μάη 1945, κατά το βράδυ, άρχισε στο Βερολίνο η μαζική παράδοση των φασιστών στρατιωτών. Την άλλη μέρα αιχμαλωτίστηκε και το επιτελείο της άμυνας του Βερολίνου. Στις 2 Μάη ώρα 15:00 τα γερμανο – φασιστικά στρατεύματα σταμάτησαν την αντίσταση στο Βερολίνο. Η φρουρά του Βερολίνου κατέθεσε τα όπλα της. Ο Χίτλερ κι ο Γκέμπελς (Joseph Goebbels) είχαν αυτοκτονήσει. Πάνω από 200.000 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες παραδόθηκαν στα σοβιετικά στρατεύματα.
Ο σοβιετικός στρατός ολοκλήρωσε την συντριβή των φασιστικών στρατευμάτων στο Βερολίνο και κατέλαβε την πρωτεύουσα της Γερμανίας – κέντρο του γερμανικού ιμπεριαλισμού και εστία της γερμανικής επίθεσης. Αυτή ήταν ιστορική νίκη του σοβιετικού λαού και του στρατού του, νίκη της καθοδήγησης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετική Ένωσης.
Η πτώση του Βερολίνου σήμανε τον γρήγορο τερματισμό του πολέμου, που άρχισαν οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές. Ήταν επάξια τιμωρία στους γερμανο – φασίστες καταχτητές για τα εγκλήματα που διέπραξαν και μια απειλητική προειδοποίηση για κάθε υποκινητή ενός νέου πολέμου.
Τον Απρίλη – Μάη 1945, τότε που ο σοβιετικός στρατός συνέτριβε τα υπολείμματα των γερμανο – φασιστικών στρατευμάτων, σε όλη την Ευρώπη ξέσπασε νέο δυνατό κύμα ένοπλων εξεγέρσεων των λαϊκών μαζών κατά των Γερμανών καταχτητών.
Η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας
9 Μάη 1945. Ώρα 0:43 π.μ. Στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ (Karlshorst) του Βερολίνου, οι πληρεξούσιοι της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στρατάρχης Κάιτελ (Wilhelm Bodewin Johann Gustav Keitel), ναύαρχος Φρίντεμπουργκ (Hans-Georg von Friedeburg) και στρατηγός της αεροπορίας Στουμπφ (Hans-Jürgen Stumpff) υπογράφουν την Πράξη για τη χωρίς όρους συνθηκολόγηση της Γερμανίας ενώπιον των αντιπροσώπων των Ενόπλων Δυνάμεων των Συμμάχων: Από μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ (Георгий Константинович Жуков), της Αγγλίας ο στρατάρχης της Αεροπορίας Α. Τέντερ (Arthur William Tedder), των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς (Carl Andrew Spaatz) και της Γαλλίας ο στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινί (Jean Joseph Marie Gabriel de Lattre de Tassigny).
Στις 9 Μάη 1945 το πρωί εκδόθηκε η διαταγή με τον αριθμό 369 του Ανώτατου Διοικητή (Ι. Β. Στάλιν) του Κόκκινου Στρατού:
«Ανώτατος αρχηγός
Από τα στρατεύματα του Κόκκινου Στρατού
και του Ναυτικού
Στις 8 Μάη 1945, στο Βερολίνο, εκπρόσωποι της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης υπέγραψαν πράξη άνευ όρων παράδοσης των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων.
Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος που διεξήχθη από τον σοβιετικό λαό ενάντια στους ναζί εισβολείς έληξε νικηφόρα, η Γερμανία ηττήθηκε ολοκληρωτικά.
Σύντροφοι του Κόκκινου Στρατού, του Κόκκινου Ναυτικού, λοχίες, επιστάτες, αξιωματικοί του στρατού και του ναυτικού, στρατηγοί, ναύαρχοι και στρατάρχες, σας συγχαίρω για το νικηφόρο τέλος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.
Σε ανάμνηση της πλήρους νίκης επί της Γερμανίας, σήμερα, 9 Μάη, την Ημέρα της Νίκης, στις 10 μ.μ., η πρωτεύουσα της πατρίδας μας, η Μόσχα, εκ μέρους της Πατρίδας, χαιρετίζει τα γενναία στρατεύματα του Κόκκινου Στρατού, τα πλοία και τις μονάδες του Το Ναυτικό που κέρδισε αυτή τη λαμπρή νίκη, τριάντα βολέ πυροβολικού από χίλια όπλα.
Αιώνια δόξα στους ήρωες που έπεσαν στις μάχες για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας! Ζήτω ο νικηφόρος Κόκκινος Στρατός και το Ναυτικό!
Ανώτατος Γενικός Διοικητής Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης Ι. Στάλιν
9 Μάη 1945»
Ύστερ’ από τη συνθηκολόγηση άνευ όρων της Γερμανίας, ακολούθησε ή συνθηκολόγηση των γερμανικών στρατευμάτων που κατείχαν μεμονωμένους θυλάκους στην περιοχή της Βαλτικής, ανατολικά του Ντάντσιχ (Danzig) κι αλλού. Μία σημαντική φασιστική δύναμη που κρατήθηκε στην Τσεχοσλοβακία και στην Αυστρία κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Φέρντιναντ Σέρνερ (Johann Ferdinand Schörner) αρνιόταν να παραδοθεί στη Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση, παραβιάζοντας έτσι την πράξη της συνθηκολόγησης. Χρειάστηκε αποφασιστική δράση για να συντρίβει αυτή η χιτλερική στρατιωτική δύναμη και να βοηθηθούν οι Τσεχοσλοβάκοι πατριώτες, που στις 5 του Μάη είχαν ξεσηκωθεί κατά των Γερμανών εισβολέων. Η Τρίτη κι ή Τέταρτη Θωρακισμένη Στρατιά του Πρώτου Ουκρανικού Μετώπου, μ’ επικεφαλής αντίστοιχα τους στρατηγούς Πάβελ Ρυμπάλκο (Павел Семёнович Рыбалко) και Ντίτρι Λελυουσένκο (Дмитрий Данилович Лелюшенко), κινήθηκε με ταχύτητα προς την Πράγα. Τα χαράματα της 9ης Μάη τα Σοβιετικά τανκς μπήκαν στην πόλη. Ακολούθησε το πεζικό πάνω στα μηχανοκίνητα. Στις 10 το πρωί η Πράγα βρισκόταν ολόκληρη στα χέρια των Σοβιετικών στρατευμάτων κι η καταστροφή της από τους ναζί είχε αποφευχθεί. Τα Σοβιετικά στρατεύματα έγιναν μ’ ενθουσιασμό δεκτά από τον πληθυσμό. Την ίδια μέρα μηχανοκίνητες μονάδες του Πρώτου και του Δεύτερου Ουκρανικού Μετώπου ενώθηκαν 35 χιλιόμετρα νότια της Πράγας κι ολόκληρη η στρατιά του Σέρνερ, που έφτανε τις 60 μεραρχίες ή περίπου 1.000.000 άντρες περικυκλώθηκε κι υποχρεώθηκε να παραδοθεί.
Σαν αποτέλεσμα του Σοβιετο-Γερμανικού Πολέμου, 506 γερμανικές και τουλάχιστον 100 μεραρχίες δορυφόρων τους συντρίφτηκαν, ενώ οι απώλειες κατά τις μάχες μέσα στη Γερμανία έφτασαν στα 10.000.000 ή στο 73,5% του συνόλου των απωλειών που είχαν οι Γερμανοί κατά τις μάχες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου. Κάπου 77.000 αεροπλάνα, 48.000 τάνκς και 167.000 πυροβόλα καταστράφηκαν από τον Κόκκινο Στρατό.
Η 9 του Μάη καταγράφεται στην Ιστορία ως η μέρα της «Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών».
Η ιστορία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, συνολικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποδεικνύει περίτρανα και ανεξίτηλα πως ο ναζισμός – φασισμός είναι γέννημα θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, άλλωστε και ο Χίτλερ αναρριχήθηκε στην εξουσία με τη στήριξη γερμανικών και άλλων μονοπωλίων. Πως μόνο το εργατικό – λαϊκό κίνημα, που έχει στόχο την εργατική εξουσία, μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά και να ξεριζώσει το φασισμό, να απομονώσει τέτοιες δυνάμεις. Πως δεν μπορούν να εγγυηθούν την πάλη ενάντια στο φασισμό, δυνάμεις που υπηρετούν το σάπιο σύστημα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που ασκούν αντιλαϊκές πολιτικές, στο όνομα μάλιστα της «προόδου», που δείχνουν ανοχή στη φασιστική δράση.
Η 9η Μάη εμπνέει τους λαούς, τους διδάσκει πίστη στη δύναμή τους.
Θεματοφύλακας ιστορικής μνήμης
