Το στίγμα | του Φώτη Αγγουλέ
[Σ` έναν νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος,
πάνω σε μια Ρούσσικη χιονισμένη στέππα]
Και μέσ’ στα χιόνια, θησαυρούς
το άρπαγο μάτι βλέπει;
ξανθέ φονιά, τι σ` έφερε
σ` αυτήν εδώ τη στεππη;
Μέσα στη νύχτα, φονικό
ποιανού έστηνες καρτέρι;
Ποιος σ` έβλαψε τόσο μακριά;
Ποιόν ξέρεις; Ποιος σε ξέρει,
εδώ που χρόνια εμόχθησε
το εργατικό το χέρι
να χτίσει την καλύβα του
και μια ζωή να φτιάσει;
Νυχτερινέ διαγουμιστή,
πως θες να σε δικάσει,
το χέρι αυτό που του γκρεμνάς,
ότι από χρονιά χτίζει;
Ποια καταδίκη στο φονιά
και στο φασίστα αξίζει;
Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο
κρανίο σου σκοτάδια,
κι αφ` της φυλής σου τα όνειρα,
είναι τα στήθια σου άδεια.
……………………………………
Κι ίσως μια μάννα, ένα παιδί!
κάπου να σε προσμένει,
μα εσύ, θα μένεις πάντοτε
ξένος σε χώρα ξένη
κι η μνήμη σου που της ζωής
το νόημα θα λερώνει,
θάναι ένα στίγμα, ένας λεκές,
μέσ` στο κατάσπρο χιόνι…
«Άπαντα»
Φώτης Αγγουλές
Το ποίημα «Το στίγμα» γράφτηκε όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ. Όπως ο ίδιος ο Αγγουλές έγραψε, αναφέρεται «σʼ ένα νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος πάνω σε μια ρούσικη χιονισμένη στέπα». Την περίοδο της Κατοχής μεταδιδόταν από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Μόσχας, του Λονδίνου και του Καΐρου.
