Η γυναίκα με τ’ ασημένια μάτια | της Άννας Τακάκη Η θάλασσα του δειλινού σκεπάζει τα γυμνά της πόδια. Ο ουρανός γέρνει το τελευταίο του φως μέσα στα θλιμμένα μάτια της. Σαν υγρή οπτασία η γυναίκα κοιτάζει τον πελαγίσιο ορίζοντα καθώς αγαληνά κουρνιάζει στη φωλιά της νύχτας. Τότε τα μεγάλα μαύρα της μάτια παίρνουν ένα χρώμα ασημί. Δεν έχει φεγγάρι.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η άνοιξη στην ποίηση | της Άννας Τακάκη Η ποίηση είναι μία από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες μορφές της τέχνης του λόγου, που έχει τους εραστές της. Τόσο αυτούς που τη γράφουν, όσο και εκείνους που τη διαβάζουν κι άλλους που τους αρέσει να την ακούν είτε μέσα από τα τραγούδια είτε από απαγγελίες και θεατρικά έργα. ΓιατίΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρασίδι του παππού | της Άννας Τακάκη Ρασίδι ή ρασούλι ήταν ένα χειμερινό καθημερνό επανωφόρι με κουκούλα, φτιαγμένο από τρίχα κατσίκας, που φορούσαν οι άνδρες όταν βγαίνανε έξω στα χωράφια. Ήταν ένδυμα βαρύ, ανθεκτικό και αδιάβροχο, άντεχε σε όλες τις καιρικές συνθήκες, και προστάτευε τον αγρότη ή το βοσκό σε κάμπους και σε όρη. Ρασίδια φορούσαν κι οι στρατιώτεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η ευτυχία των υποσχέσεων | της Άννας Τακάκη Δεν ήταν τα δυο μου χέρια που σε κράτησαν… Δεν ήταν τα δυο μου χέρια. Ήταν οι δύο υποσχέσεις μας που σου θύμιζαν: Να μην αφήνομε τ’ άδικα χρόνια μας στο έλεος της αδηφάγας μέρας. Να μην φεύγομε χωρίς την ανάμνηση της παρουσίας μας. Δεν ήταν τα μάτια σου που με κοίταξαν.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τρία ποιήματα για τη γυναίκα | της Άννας Τακάκη Είμαι γυναίκα που το θαύμα γεννά. Είμαι γυναίκα και είμαι το γάλα. Είμαι το γάλα που θρέφει τη γης, τη θρέφει να γεμίσει ο κόσμος ιδέες, μυαλά, συναισθήματα. Είμαι γυναίκα και είμαι η μήτρα, που βυζαίνει το σπόρο, να βγει η σπορά, καλοσπορά, ν’αβγατίσουν οι πόλεις, τα χωριά, ν’ανθίσουν τα περιγιάλια,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
H αυτοκρατορία των αισθήσεων | της Άννας Τακάκη Η αίσθηση μου είπες!… Αυτή και μόνον αυτή θ’ αλλάξει τον κόσμο! Κι έγειρες πάνω μου με όλα σου τα αισθητήρια όπλα να με κουρσέψεις, κουρσάρε του έρωτα, κουρσάρε μιας νύχτας ατελεύτητης ευτυχίας! Κι εγώ αφέθηκα να με ληστεύεις, μα σου πήρα ό,τι πιο ωραίο και δυνατό είχες πάνω σου! Σου πήραΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Λείπε από μια κακή ώρα να ζήσεις χίλιους χρόνους | της Άννας Τακάκη Πολλές φορές η γιαγιά μου έλεγε την παραμιά «λείπε από μια κακή ώρα να ζήσεις χίλιους χρόνους». Μα, αν ξέραμε ποια θα είναι η κακή ώρα δεν θα κάναμε τίποτα ή δε θα πηγαίναμε πουθενά μέχρι να περάσει. Και το τρένο πέρασε. Κι ήτανε η κακή ώρα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον | της Άννας Τακάκη Ευλογημένος ο άρτος, ευλογημένο το ψωμί που χόρτασε και χορταίνει πλήθος κόσμου. Κάποιοι τη σήμερον ημέρα ίσως ακόμη να στερούνται κι αυτό το καρβέλι, κάποιοι άλλοι το στερήθηκαν στα δύσκολα χρόνια. Κατοχή, πείνα, φτώχεια…. Μα τι μπορείς να πεις σ’ ένα παιδί που πεινά; Τι να του πεις,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπαντιερόλι με το φέσι | της Άννας Τακάκη (σατιρικό) Τριαλαλά τριαλαλό μπείτε όλοι στο χορό! Άρχισε το καρναβάλι δείτε το κακό μας χάλι, δείτε πως αλλάξαν όλα και φορούμε παλιά σόλα. Δείτε πράματα αθρώποι πως αλλάξανε οι τόποι, εμπουκάραν οι τριβόλοι και φορούνε μπαντιερόλι, ωρέ κρίμας τσι στολές τσι παλιές μας φορεσές!… Τ’ ακριβά μας τα φουσάντα επομείνανε στη μπάνταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
