Το ανθισμένο περβόλι | της Άννας Τακάκη Αν θες να ξεχαστείς βγες έξω στο ανθισμένο περβόλι σου. Χάιδεψε ένα λουλούδι, μύρισε ένα γαρύφαλλο. Μην το κόψεις. Είναι σαν να κόβεις τη χαρά που ανθίζει. Αν θες να ξεχαστείς περπάτησε δίπλα στις τριανταφυλλιές. Διάλεξε ένα χρώμα από τα χρώματά τους και ντύσε το γκρίζο σου. Αν θες να ξεχάσεις την κάψαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στη μάνα (το τελευταίο γράμμα) | της Άννας Τακάκη Σκεφτόμουνα μέρες πολλές να σου γράψω, μάνα, όπως παλιά, τότε που έφευγα από κοντά σου, έφηβη ακόμη. Θυμάσαι τα πρώτα μας γράμματα; Ήταν στο συρτάρι κάπου φυλαγμένα…δεν τα είδα πρόσφατα, τι έγιναν; Πέρασαν χρόνια από τότε, πολλά χρόνια, κι εσύ γέρασες μάνα μου…κι εγώ γερνώ κι όλοι μας γερνούμε… Ερχόμαστε, φεύγομε,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εμποροραφείον Γεωργίου Τακάκη | της Άννας Τακάκη Τα μάτια της ψυχής μου εκεί πάνω ακόμη εστιάζουνε. Στη μεταλλική ταμπέλα πάνω από την είσοδο: «Εμποροραφείον Γεωργίου Τακάκη». Μεγάλωσα κι εκεί. Με τις καρούλες, τους πήχες, τα ψαλίδια, τα υφάσματα, τα έτοιμα ανδρικά ενδύματα. Με τον πατέρα να έχει μόνιμα το μέτρο κρεμασμένο στο λαιμό του, και με την καρφιτσοθήκη στο μπράτσοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη αγαστρωμένη | της Άννας Τακάκη Γάμου χαρές είχανε στο σπίτι του Σπυρίδο και τση Θεοκλείας. Επαντρεύγανε τον Μιλτιάδη ντως, ένα γεροντοπαλίκαρο μέχρι οψές, απού η μια του μύριζε κι η άλλη του εβρώμιε. Τάξε, ιδιότροπος ήτονε και πολλά απαιτητικός με τσι γυναίκες, μα η μέλλουσα κερά ντου εκάτεχε να τονε βάλει στη «βράκαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ακροβασία και αστάθεια | της Άννας Τακάκη Θα το έχεις διαπιστώσει, άνθρωπε. Ώρα την ώρα ακροβατείς σε απότομες διαβάσεις, νομίζοντας πως περπατάς ίσια και πατάς σταθερά. Όμως ταλαντεύεσαι να περάσεις ένα πέρασμα και μπορεί να μην πιστεύεις πως είναι το σώμα σου αυτό που παραπατεί. Ίσως γιατί μέχρι πρότινος είχες μεγάλη ευελιξία και δύναμη και γιατί ώρες ώρες από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σκύβω κάθε βράδυ | της Άννας Τακάκη Σκύβω κάθε βράδυ και μαζεύω τα παραπονεμένα λόγια μου τα κλείνω στην απόχη μη μου φύγουν και πιάσουνε τα διάπλατα και γίνουνε καημοί της ξενιτιάς της ερημιάς ξεθωριασμένα νυχτοπούλια. Στη λίγωση του φεγγαριού Σμικραίνουν όλα γύρω μου!.. Τι γίνανε της μέρας οι βλαστοί που κάθε λίγο ακουμπούσαν το παράθυρό μας; Κι ωχ, μάκραινανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα καλιτσούνια του Πάσχα | της Άννας Τακάκη Κάποιες μέρες πριν από την Ανάσταση και το άγιον Πάσχα άρχιζε η προετοιμασία για τα παραδοσιακά πασχαλινά γλυκά, τα καλιτσούνια, τα τσουρεκάκια και τους κουκνίκους (τσουρέκια με κόκκινα αυγά). Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε στο τραπέζι του το βράδυ της Ανάστασης το καλιτσούνι, που το δοκιμάζαμε πρώτο, μετά τη νηστεία,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εβδομάδα των άγιων παθών και ανάσταση ψυχών | της Άννας Τακάκη Με ιερές ακολουθίες και τροπάρια, «ιδού ο Νυμφίος έρχεται…», «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» με τα μυστήρια ευχελαίων, τα Δώδεκα Ευαγγέλια και την Ιερά Αποκαθήλωση, το στόλισμα Επιταφίων και Εγκωμίων ύμνους, φθάσαμε στην εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, ώσπου να σημάνει το «Χριστός Ανέστη»! Άλλος ένας ΑπρίληςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ηράκλειο | της Άννας Τακάκη Αρχαία πόλη, φλέβα βαθύρροη! Ο παλμός σου χτυπά δυνατά μέσα από τα έγκατα του Κρητικού πελάγου, μέσα από της θεάς Γαίας τα σπλάχνα. Τα κάστρινα τείχη σου γηραιά και γενναία μας τιθασεύουν τη λογική πως οι «βάρβαροι» δεν θα περάσουν. Ηράκλειο, φλέγα και φλόγα! Πυρωμένη εστία η καρδιά σου πετά τ’ αγιοκέρια ως τ’ ουρανούΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
