Το αποφάσισα | της Μαρία Σταυρίδου Δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να θυμώσω μαζί μου ή με όλους αυτούς που παραμονεύουν να κλέψουν μια ευχή, να βιάσουν την εξομολόγηση που ξέφυγε από τα χείλη και ελευθέρωσε την ψυχή. Χιλιάδες καταπατητές που κυκλοφορούν αδιάφοροι, που ρημάζουν της καρδιάς τα δώρα, της ανάγκης τα δάκρυα τα πρώτα και εσύ να σιγοτραγουδάς πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα χωνάκι παγωτό με γεύση φράουλας | της Μαρίας Σταυρίδου Ήταν το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου. Σ’ ένα μικρό οικογενειακό ξενοδοχείο για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες εγώ και η εγγόνα μου. Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα στην ηλικία μου; Ίσως…, ναι…, μια ανάμνηση από ένα χωνάκι παγωτό με γεύση φράουλα… Από την πρώτη μέρα η μικρή έβγαλε πρόγραμμα, μετάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μωρέ ζωή τι να σου πω…, εγώ ζω από περιέργεια για να δω το τέλος μου… | της Μαρίας Σταυρίδου Έμεινα ακίνητη, χωρίς να μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη… πως μπόρεσες να πεις κάτι τέτοιο, άραγε τι εννοούσες;… Μάλλον δεν είχα καταλάβει καλά. Δεν ξέρω πως έκλεισα το τηλέφωνο, δεν ξέρω πως βρέθηκα σε μια γωνιά δίπλα από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κρυμμένη μια πατρίδα στην καρδιά | της Μαρίας Σταυρίδου Δεν είχα κουράγιο ν’ ανοίξω την πόρτα και να βγω από το αυτοκίνητο. Η μηχανή σβηστή και η σκέψη μόνιμα καρφωμένη στις τέσσερις ασήκωτες σακούλες με τα ψώνια. Δεν ξέρω ίσως να μην ήταν και τόσο βαριές, τα ψώνια ήταν μετρημένα όπως πάντα, εγώ όμως αισθανόμουν πως δεν είχα το κουράγιοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Συνείδηση | της Μαρίας Σταυρίδου Η ώρα που μπορώ ν’ αποκαλυφθώ η ώρα που η σιωπή ξεκινά να μιλά στην ψυχή. Μικρές ανεπαίσθητες κραυγές που θάφτηκαν τόσο βαθιά που κανείς δεν μπορεί ν’ ακούσει τώρα πια. Μυστικά μικρά, μεγάλα, ίσως και σοβαρά που ναρκώθηκαν για να «σώσουν» τη θυγατέρα, τον γάμο, την αγάπη, που πρόδωσε τον όρκο μπροστά στον παπά.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μου σώθηκε το λάδι… | της Μαρίας Σταυρίδου Απόψε θα μείνω συντροφιά με το σκοτάδι θα το αγκαλιάσω με μια ανάλαφρη διάθεση και θ’ αφήσω τις σκέψεις να ξεκουραστούν πάνω στα αγαπημένα έπιπλα της μάνας, πάνω στα ερειπωμένα αναμνηστικά μιας μικρής ράφτρας, που μου μπάλωνε τα ρούχα, από καμιά φορά και την άμοιρη καρδιά. Απόψε θα είναι η βραδιά πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κοίταξα τον καθρέπτη… | της Μαρίας Σταυρίδου Ο γιατρός μ’ ανάγκασε να κοιτάξω τον καθρέπτη, να νιώσω το είδωλο της γερασμένης γυναίκας που έβλεπα μπροστά μου, ν’ αγγίξω κάθε ρυτίδα και κάθε σημάδι του χρόνου, που είχε περάσει από πάνω της και κάθε χαρακιά της θλίψης, που είχε πια μόνιμα εγκατασταθεί σε κάθε κύτταρο της. Η γυναίκα κοίταζε σοκαρισμένη… γιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φοβάμαι τις λέξεις | της Μαρίας Σταυρίδου Φοβάμαι ξανά… Φοβάμαι ν’ αγγίξω τις λέξεις… να τις ξυπνήσω και να τις αφήσω να πάρουν ανάσα να τις επιτρέψω να ξεκουραστούν πάνω σ’ όλα αυτά που νιώθω για σένα. Φοβάμαι τις λέξεις… μην τυχόν φιληθούν με τα φιλιά που έκρυψα μην αγγιχτούν με τα χάδια που έπνιξα μην γευτούν τα όνειρα πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δε μάθαμε να μιλάμε | της Μαρίας Σταυρίδου Αφήνουμε απλώς τις φοβισμένες λέξεις να κυριαρχήσουν, να ντυθούν κραυγές και να γκρεμίσουν, να πετάξουν ψηλά… να ορίσουν σύνορα στενά, να αιχμαλωτίσουν άδικα την καρδιά, να καλουπώσουν κάθε ανοιχτό μυαλό, να ορφανέψουν κάθε ζεστή αγκαλιά, να μεταμορφώσουν τις ψυχές άδειες Κούκλες παγωμένα χαμογελαστές. Δε μάθαμε να μιλάμε. Χορεύουμε στη σιωπή γιατί δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
