Ημέρα της Γης κι εγώ αναστορούμαι… | του Μιχάλη Στρατάκη Τροζό τον-ε λέγανε στο χωριό και μόνο κουκιά έτρωγε (σάμπως είχε και πράμ’ άλλο να τρώει;), μα για μένα άγιος άθρωπος ήτανε, σαν κι εκείνο το καλογεράκι στη Μονή Κουδουμά, τον νάνο με το θεόρατο ανάστημα, που άγγιζε τα κερκέλια τ’ ουρανού. Σαφί είχε στην τσέπη του ξερά κουκιά καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tο μπακάλικο του κυρ Σπύρου | του Μιχάλη Στρατάκη Εκειά που τελείωνε η οδός Ηφαίστου και κουτουλούσε την περίφραξη της Μηχανικής Καλλιέργειας, ήτανε το μπακάλικο του κυρ Σπύρου. Μη φανταστείτε δα κανά μεγαλομπακάλικο, μια τρύπα ήτανε, μια γωνιακή κάμερα του σπιθιού, μα είχε μέσα όλα τα χρειαζούμενα για τους φτωχούς Καμινιώτες. Για τσοι γειτόνους που εκατέχανε ήντα εθέλανε υπήρχε, κιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο χότζας κι ο γάιδαρος | του Μιχάλη Στρατάκη Κι ενώ παλεύουμε να χωρέσουμε τ’ όνειρο σε κάμαρη δυο πήχες, ήρθανε οι ντελάληδες του πασά και μας είπανε πως μια χαρά χωράνε τ’ όνειρο και η ζωή μαζί, σ’ ένα τοστ και σε μια φέτα καρπούζι. Κι εμείς, τους πιστέψαμε κι απομείναμε να σφαλίζουμε τα μάθια μας, για να ονειρευτούμεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο Αγιονόρος | του Μιχάλη Στρατάκη Την τελευταία φορά που επήγα στο Αγιονόρος, για ν’ αντιπαλέψω τους διαόλους που ήσανε φωλιασμένοι εντός μου, μα και τους ποδέλοιπους που κλωθογυρνούσανε στους εγκρεμούς και στα φαράγγια του περβολιού της Παναγίας, εγνώρισα έναν καλόγερο που σαφί εγέλα. Πολύ επαραξένεψε με, γιατί όλα μου τ’ ακούσματα από τα παιδικάτα μου και όλες οι θωριέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
H Καθαροδευτέρα | του Μιχάλη Στρατάκη H Καθαροδευτέρα κι ο νους μου από ντα δα σκαλωμένος είναι σ’ αυτή τη βλοημένη μέρα. Γιατί, σφραγισμένη την έχει τη ζήση μου με θύμησες που δεν ξεχνιούνται, μήτε και καταπλακώνονται από κάθε λογής καταναλωτικά μπιχλιμπίδια και ξενόφερτα μασκαραλίκια. Την Καθαρά Δευτέρα δεν την ζούσαμε απλά. Την απολαμβάναμε. Τη γλεντούσαμε. Μας συνέπαιρνε τόσο τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Βαγγέλης Ρωχάμης | του Μιχάλη Στρατάκη Μην ακούω σαχλαμάρες. Δεν πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης. Απέδρασε πάλι. Η ενδέκατη απόδραση του από τούτο τον κόσμο. Και πιστεύω πως δεν θα ’ναι και η τελευταία του. Είτε βρεθεί στον παράδεισο είτε βρεθεί στην κόλαση, πάλι θα την κοπανήσει απ’ όπου και αν βρίσκεται. Γιατί ’ναι της Γερακίνας γιος. Γιατί δεν έζησε γονατιστός,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ψυχοσάββατο. Ημέρα των ψυχών. | του Μιχάλη Στρατάκη Τέτοια μέρα, κατά που λένε οι παλιοί, οι ψυχές λαχταρούν τροφή, κρασί και αγάπη. Κι εγώ θυμήθηκα μια τέτοια μέρα στη Σαλονίκη, πρίχου λίγους χρόνους, την εποχή της κρίσης. Τότε που έβαλα στο δισάκι μου ψωμί και κρασί, σιργούλεψα και την ψυχή μου να στραγγίσει όση αγάπη της έχει απομείνει, και πήγαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για το ραδιοφώνο… αναστορούμαι | του Μιχάλη Στρατάκη Έζησα την εποχή εκείνη και την αναπολώ με αγάπη και με συγκίνηση. Την εποχή, που ο δείκτης, ο μέσος και ο αντίχειρας της δεξιάς παλάμης είχαν αγκαλιάσει το δεξί στρογγυλό κουμπί και το έστριβαν, με αγωνία, με προσοχή, με αδημονία και με ευτυχισμένη προσδοκία, χιλιοστό το χιλιοστό, αναζητώντας την πηγή της αλήθειαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ανθρωπιά | του Μιχάλη Στρατάκη Κάθε που αιστάνομαι να πλαντώ από την απαθρωπιά του κουβέρνου και των φαμέγιων του, σκαλίζω το καϊμάκι του νου μου κι ανασέρνω θύμησες που κατακαθίζουνε τον κουρνιαχτό και με ξεπλαντούνε. Το ίδιο κάνω κι εδά… Είχαμε πάει τον Ρόκο στο γιατρό του, τον Αντρέα Μπαντουβά στην Αμμουδάρα, για εμβόλιο και τα ποδέλοιπα. Πολλή ώρα επερίμεναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
