Ανθρωπιά | του Μιχάλη Στρατάκη
Κάθε που αιστάνομαι να πλαντώ από την απαθρωπιά του κουβέρνου και των φαμέγιων του, σκαλίζω το καϊμάκι του νου μου κι ανασέρνω θύμησες που κατακαθίζουνε τον κουρνιαχτό και με ξεπλαντούνε.
Το ίδιο κάνω κι εδά…
Είχαμε πάει τον Ρόκο στο γιατρό του, τον Αντρέα Μπαντουβά στην Αμμουδάρα, για εμβόλιο και τα ποδέλοιπα.
Πολλή ώρα επερίμενα στον προθάλαμο, γιατί ο γιατρός ασχολούντανε με ένα γατάκι, ετσά μου ‘πε η βοηθός του.
Απάνω που επόκανε η ‘πομονή μου, εβγήκε ο Αντρέας από τα ιδιαίτερα του και μαζί του εβγήκε και μια κυρία, ολοφάνερα στεναχωρεμένη.
Εκράθιε στα χέρια της ένα κουτί παπουτσιών και ο τρόπος που το κράθιε μου θύμησε τους παπάδες απού βαστούνε τα Άγια των Άγίων άμα πορίζουνε από την Ωραία Πύλη.
Έκατσε ο γιατρός στο γραφείο του και εντάκαρε να γράφει συνταγές και να δίνει ορμήνειες στην κυρία για το γατάκι.
Με τη γυναίκα μου επαρακολουθούσαμε τη διαδικασία, πιότερο από περιέργεια, εξαιτίας της στεναχώριας της κυρίας και του ξεχωριστού ενδιαφέροντος του γιατρού.
«Θα ‘ναι κανα γατάκι ράτσας, σπάνιο και πανάκριβο» εσκέφτηκα και εξάνοιξα τον κακομοίρη τον Ρόκο μας, τον πρώην αδεσποτάκο, τον απροσδιόριστης σύζευξης φυλών, που καλύτερα θα ‘τανε να τον φώναζα… «Απ’ όλων» για να ‘μαι και ακριβής ως προς την καταγωγή του…
Με συνέφερε η φωνή της κυρίας, που απαντούσε σε σχετική ερώτηση της γυναίκας μου.
«Μωράκι είναι, το βρήκαμε πεταμένο και είναι τυφλό».
Ένα σπαραγμό διέκρινα στην εμηλιά της.
Άνοιξε ο Αντρέας το καπάκι του χάρτινου κουτιού και επρόβαλε ένα γατίσιο κεφαλάκι, ίσαμε ένα φιρίκι μήλο.
Μια μπαλίτσα γκρι και άσπρη όλο κι όλο, με σφαλιστά τα ματάκια του και μ’ ένα νιαούρισμα τόσο παραπονιάρικο που σου μάτωνε την ψυχή.
Άπλωσε το χέρι της η Μαρία να το χαϊδέψει, μα ο γιατρός έκλεισε το καπάκι του κουτιού και άρχισε ν’ ανοίγει τρύπες μ’ ένα στυλό στο καπάκι του.
«Άστο καλύτερα, είναι και γεμάτο ψύλους» εξήγησε και συνέχισε να δίνει ορμήνειες στην κυρία για τη θεραπεία του γατιού, για τη διατροφή του, για τη φροντίδα του και για την αναφροφή του.
«Να το σώσουμε γιατρέ μου, τίποτ’ άλλο δε θέλω», έλεγε και ξανάλεγε άψογα ελληνικά, μα με φανερή ασυνήθιστη προφορά η κυρία.
«Μη στεναχωριέστε, θα γίνει καλά και τα ματάκια του καλά θα γίνουν, ευτυχώς το φέρατε έγκαιρα» την καθησύχαζε ο Αντρέας κι από κοντά εβάλθηκε να την καθησυχάζει και η Μαρία, που πέραν όλων των άλλων είναι αυθεντία και στα γατάκια που ‘χουνε τυφλωθεί κι έχουνε και ψύλους κι είναι κλεισμένα σε χαρτόκουτα.
Καθησυχασμένη η κυρία επήρε στην αγκαλιά της τη χαρτόκουτα, με τόση ευλάβεια λες και εβάστα το Άγιο Δισκοπότηρο, επήρε τη συνταγή και τα φάρμακα που της έδωσε ο γιατρός και μας αποχαιρέτησε.
«Να το σώσουμε, τίποτ’ άλλο δε θέλω» είπε και εφίλησε τη γωνιά της χαρτόκουτας.
Εγώ, μήτε μια συλλαβή δεν άφησα να πορίσει από τα χείλια μου.
Εφοβούμουνε πως ό,τι κι αν έλεγα, θα μόλυνε αυτή την υπέρτατη αγιοσύνη που εβίωνα να πλανάται στο κτηνιατρείο.
Μόνο εξάνοιγα το Ρόκο στα μάθια, για να θωρεί μόνο αυτός τα δικά μου που ‘τανε θολωμένα.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Μιχάλης Στρατάκης
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
