Για το ραδιοφώνο… αναστορούμαι | του Μιχάλη Στρατάκη
Έζησα την εποχή εκείνη και την αναπολώ με αγάπη και με συγκίνηση.
Την εποχή, που ο δείκτης, ο μέσος και ο αντίχειρας της δεξιάς παλάμης είχαν αγκαλιάσει το δεξί στρογγυλό κουμπί και το έστριβαν, με αγωνία, με προσοχή, με αδημονία και με ευτυχισμένη προσδοκία, χιλιοστό το χιλιοστό, αναζητώντας την πηγή της αλήθειας ή και της διασκέδασης.
Την εποχή, που ο δείκτης, ο μέσος και ο αντίχειρας της αριστερής παλάμης κρατούσαν σαν νυστέρι το αριστερό στρογγυλό κουμπί, έτοιμα να χαμηλώσουν την ένταση μόλις ξεχύνονταν από το ηχείο σκληρίσματα, πολυβολισμοί, βραχνόβηχες και λόγια που παρέπεμπαν σε χώρες μακρινές, όπου οι άνθρωποι οδηγούσαν ιπτάμενα χαλιά και τζίνια έβγαιναν μέσα από λυχνάρια.
Την εποχή, που το ράδιο μας μάθαινε πως υπήρχανε μύριοι τόποι αλαργινοί, με αθρώπους που μόνο η παιδική φαντασία μπορούσε να ζωγραφίσει.
Την εποχή, που άκουγα μακρόσυρτους, ακαταλαβίστικους αμανέδες κι έλεγα μέσα μου «παντού πόνος».
Την εποχή που άνοιγα τα μάθια μου με τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» και πολύ εστενοχωρούμουνα που η μέρα ήτανε ηλιόλουστη και κοντράριζε την καρδιά μου.
Την εποχή των ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη, που με κάνανε να νοιώθω σαν κριτής και να μανίζω αφάνταστα άμα η κρίση του ταλεντάρχη ραδιοφωνατζή δεν εσυμφωνούσε με τη δικιά μου.
Την εποχή που ακούγαμε τη λειτουργία τις Κυριακές από το ράδιο και αχνιά μιλιά δεν έβγαινε από τα χείλια κανενούς, γιατί ’τανε μεγάλη αμαρτία.
Την εποχή, που ο κύρης μου, μαζί με τον μπάρμπα μου τον Σταύρο είχανε κολλημένο τ’ αφτί τους στο ράδιο κι ακούγανε ξένους σταθμούς, για να μάθουνε τι γινότανε στην αυλόπορτα μας, κι εγώ αναρωτιόμουνα γιάντα είχανε τη φωνή του ράδιου ετόσονα χαμηλωμένη.
Έζησα την εποχή, που όλα όσα «έλεγε» το ραδιόφωνο, ήσανε δόγματα και δεν επιδέχονταν την παραμικρή αμφισβήτηση.
Έζησα την εποχή, που εξαιτίας του ραδιοφώνου, τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει.
Έζησα εκείνη την εποχή και πολύ στεναχωριέμαι, όταν (αναγκαστικά) τη συγκρίνω με τη σημερινή εποχή, την επικυριαρχούμενη από τους δαίμονες που αποκαλούνται ΜΜΕ.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Μιχάλης Στρατάκης
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
