Το διακονιαράκι, του Μιχάλη Στρατάκη Ποπιωμένο είχα τον καφέ μου στο παλιό καφενείο στην κεντρική αγορά του Μεγάλου Κάστρου και ετοιμαζόμουνα να σηκωθώ από την ψάθινη καθέκλα ομπρός στο σιντερένιο στρογγυλό τραπεζάκι. Κάμποση ώρα είχα κάτσει, όχι γιατί δεν είχα πράμα άλλο να κάμω, μα γιατί δεν ήθελα ν’ αποχωριστώ από τση μυρωδιές της 1866, που ήτανε εκείνες απού μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα ακόμη μεσημέρι σε βρίσκει αλλιώς. Εδώ το λένε: «Τση Καλογράς τη στέρνα», κοντά στου Μπαγκάλη. Ο πύργος του ανεμόμυλου σακατεμένος από τους καιρούς σκουριάζει στο χώμα. Η ανάμνηση της παλιάς αίγλης αναμετράται με τη σκουριά. Παρέα με τα μελισσόχορτα και τους ήχους του παμπάλαιου νερού. Χαίρεσαι με την απλή ευχαρίστηση που σου προσφέρουν ο ήλιος, οι κορφές, ο κάμπος,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μνια ιστορία για γέλια… του Αντώνη Κουκλινού Παλιά είχα ασχοληθεί με την ενοικίαση βιντεοκασέτας, (κακό τση κεφαλής μου) οντο ν’ εμφανίστηκε το βίντεο στα σπίθια μας. Tη ν’ εποχή (δεκαετία 80) που βγήκε σε βιντεοκασέτα η ταινία Μrs Doybtfire, με το Robin Williams η εταιρία διανομής, Αudio visual, είχε μαζί με τη νταινία ένα διαφημιστικό στάντ, με τον ηθοποιό ντυμένοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
O Άκανθος και οι φίλοι του. Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα πολύ πολύ μακρινό δάσος υπήρχε ένα κάστρο. Σε αυτό το κάστρο έμενε ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα, ήταν πάρα πολύ αγαπημένοι άλλα δεν είχαν καταφέρει να κάνουν ένα παιδάκι που τόσο ήθελαν. Ένα απόγευμα άκουσαν κλάματα έξω από την πόρτα τους, βγαίνει τρέχοντας η βασίλισσα να δειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
«Οἱ νεκροὶ περιμένουν» – Διδώ Σωτηρίου Στο μυθιστόρημα αυτό η Διδώ Σωτηρίου αναφέρεται στα θύματα της μικρασιατικής καταστροφής, τον ξεριζωμό των ελληνικών πληθυσμών και τις σκληρές δοκιμασίες που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. [Απόσπασμα] (…) Γιὰ πότε γινήκαμε πραγματικοὶ πρόσφυγες δὲν τὸ καταλάβαμε. Μέσα σὲ λίγα εἰκοσιτετράωρα ὅλος ὁ κόσμος ἀναποδογύρισε. Βαπόρια φτάναν τὸ ἕνα πίσωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο περιβολάρης του Μπρεχτ, κείμενο του Γ. Χ. Χουρμουζιάδη Η κουβέντα για τον πολιτισμό δεν τελειώνει ποτέ. Τα θέματα που σχετίζονται μ’ αυτόν βγαίνουν κάθε τόσο στην επιφάνεια. Φτάνει μόνο να παρατηρείς σωστά, όπως ο «περιβολάρης» του Μπρεχτ. Έτσι δε λέει σε ένα ποίημά του ο μεγάλος ποιητής; Μπορεί να βλέπουμε όλοι, λέει, τις μηλιές μέσα στο περιβόλι, από όσαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ξαναδιαβάζετε τους νέους ποιητές; «Η εκδίκησή μου είναι να σε υποχρεώσω να μου σφίξεις το χέρι» τραγουδούσε η Τζόαν Μπαέζ (Joan Chandos Báez) πάνω σε στίχους του Τόμας Μπόρχε (Jorge Francisco Isidoro Luis Borges). Ο ίδιος ο Μπόρχε φυλακίστηκε για τις ιδέες του και βασανίστηκε στις φυλακές του Σομόζα (Anastasio Somoza Debayle), στις ίδιες φυλακές που δολοφονήθηκε και η γυναίκαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αντέστε δα, κοντοσιμώσετε όσοι γυρεύετε την ευτυχία μα δε μπορείτε να τηνε βρείτε, κι όσοι τηνε θωρείτε μα δε μπορείτε να τηνε φτάξετε όσο κι αν αγλακάτε. Έχω μια ιστορία να σας πω, για μια ζακέτα, καφέ, πλεχτή, πανέμορφη και ζεστή ωσάν την αγκαλιά και το βυζί τση μάνας. Αποφόρια κι αν δεν έχω φορεμένα στα πέτρινα χρόνια των παιδικάτωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αλήθεια, πόσες μικρές ή μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες χωρούν σ’ ένα μυθιστόρημα; Το νέο ιστορικό μυθιστόρημα από τον Κρητικό συγγραφέα Νίκο Ψιλάκη, που χαρακτηρίστηκε από το πρώτο του μυθιστόρημα «βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής» (Χριστόφορος Λιοντάκης, περ. «Φρέαρ») και το λογοτεχνικό έργο του «δοξάζει την ελληνική γλώσσα», αποτελώντας μια «επάξια συνέχεια από τα κρητικά μυθιστορήματα του Καζαντζάκη» (Κώστας Γεωργουσόπουλος, εφημ. «ΤαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
