Η σαλάτα της γιαγιάς | της Άννας Τακάκη Βρε παιδί μου, όλα μα όλα στο κρανίο μας μέσα υπάρχουνε, ζαμάνια και καιρούς που λένε. Και τα καλά και τα κακά και τα όμορφα και τα άσχημα κι οι αναμνήσεις κι οι γεύσεις και οι πεθυμιές! Τι ήθελα να πω για πεθυμιές και πεθύμησα αυτή τη σαλάτα της γιαγιάς Αννίκας. ΜιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ημέρα της Γης κι εγώ αναστορούμαι… | του Μιχάλη Στρατάκη Τροζό τον-ε λέγανε στο χωριό και μόνο κουκιά έτρωγε (σάμπως είχε και πράμ’ άλλο να τρώει;), μα για μένα άγιος άθρωπος ήτανε, σαν κι εκείνο το καλογεράκι στη Μονή Κουδουμά, τον νάνο με το θεόρατο ανάστημα, που άγγιζε τα κερκέλια τ’ ουρανού. Σαφί είχε στην τσέπη του ξερά κουκιά καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ώφου κι άχι… | του Αντώνη Κουκλινού Δε γατέχει γράμματα… ίσα ίσα γράφει τ’ όνομά ντου κι αυτό πολλές φορές το μπερδένει κι αντίς να γράψει Στάθης, το γράφει Στάφης. Κι ανε ντου κάμει κιανείς τη παρατήρηση γελά και του κάνει… -Αλάησή σου δα!!! -Πως ήκαμα τη γραμμή τα ίσα κάτω, δε θα με ξαναβαφτήσουνε κιόλας;.. -Εμένα με λένε Στάθη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι βρικόλακες επιστρέφουν | του Μάνου Χατζηδάκι Η τελευταία φορά που ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε την Ορχήστρα των Χρωμάτων ήταν στις 22/2/1993 στη συναυλία που ο ίδιος ονόμασε «Διαμαρτυρία κατά του νεοναζισμού». Το πρόγραμμα περιλάμβανε έργα του Kurt Weill (τη Συμφωνία αρ. 2) –στο πρώτο μέρος– και Franz Liszt (κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1) και Bela Bartok (κοντσέρτοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όλα θα πάνε καλά… | της Μαρίας Σταυρίδου Φοβάσαι… Αντικρίζεις καθημερινά τα πρόσωπα που τόσο αγαπάς, να θολώνουν, να χάνουν τη λάμψη τους και ο πανικός πάντα στην αναμονή. Έχεις την αίσθηση πως περιμένει τη στιγμή που τα πάντα θ’ αδειάσουν, που τα πρόσωπα θα ξεθωριάσουν, που η σκέψη θα γίνει ένα μπερδεμένο κουβάρι. Σημειώσεις, η ζωή σου έχει γίνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάσχα στο χωριό | της Άννας Τακάκη Θυμάμαι εκείνον τον Απριλομάη γεμάτο από πασχαλιές! Λουλούδια στης αυλές, νερατζιές ανθισμένες, λεμονάνθη, κρινάκια και ζουμπούλια στις αλιντάνες, χρώματα κι αρώματα. Μια γιορτή της φύσης, μια γιορτή στην ψυχή μας! Άνοιξη και Πασχαλιά, άνοιξη και Ανάσταση! Μετά από ένα μοναχικό και κλειστό χειμώνα στην πόλη, περιμέναμε τις σχολικές διακοπές του Πάσχα για ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tο μπακάλικο του κυρ Σπύρου | του Μιχάλη Στρατάκη Εκειά που τελείωνε η οδός Ηφαίστου και κουτουλούσε την περίφραξη της Μηχανικής Καλλιέργειας, ήτανε το μπακάλικο του κυρ Σπύρου. Μη φανταστείτε δα κανά μεγαλομπακάλικο, μια τρύπα ήτανε, μια γωνιακή κάμερα του σπιθιού, μα είχε μέσα όλα τα χρειαζούμενα για τους φτωχούς Καμινιώτες. Για τσοι γειτόνους που εκατέχανε ήντα εθέλανε υπήρχε, κιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το σημάδι… | του Αντώνη Κουκλινού Απρίλης! Ο μήνας απού του φορτώνει πληγωμένες σκέψεις… Πρωί ακόμη και δε (ν)τον-ε βάνει ο τόπος. Σαφή το βλέμμα ντου πέφτει απάνω στη φωτογραφία… Για να ξεχαστεί, ήδωκε όξω να σαλέψει, ν’ ανοίξει τα μάθια ντου στη φύση. Άκρα ησυχία… Ολοπράσινα τα λουλουδιασμένα χωράφχια, μαλακό το χώμα και σε κάθε ζάλο νοιώθει πως πορπατείΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Περί ζωής | της Άννας Τακάκη Είναι όνειρο, είναι παραμύθι, είναι ταξίδι, είναι νοσταλγία; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως τη λένε ζωή. Μέσα στην πληθώρα των λέξεων, εύηχων, άηχων, μικρών , μεγάλων σύνθετων και παρασύνθετων έρχεται ετούτη η δισύλλαβη, η φτωχή με τα τρία της γράμματα αλλά με την πολλαπλάσια σημασία, να μας ξυπνά από το όνειρο, γιατί όνειρο είναιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
