Ποιοί είναι οι απατεώνες; | του Μιχάλη Στρατάκη Θα ’ταν δεν θα ’ταν δεκαπέντε χρονών. Από μακριά έκανε «μπαμ» η τσιγγάνικη καταγωγή του. Πέρα από το μαυριδερό χρώμα του είχε πάνω του όλες τις σφραγίδες των εταιριών κατασκευής προϊόντων «μαϊμούδων». Μπλουζάκι, παντελόνι, παπούτσια, όλα «επώνυμα». Το μόνο αυθεντικό στοιχείο τους ήταν το ότι εκτός από τις στάμπες είχαν πάνω τουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παλιμπαιδισμός | του Μιχάλη Στρατάκη Σήμερο, είμαι πολύ μπερδεμένος και δεν κατέχω πότε πρέπει να πάω να θέσω. Και μιας και δεν έχω πράμα άλλο να κάμω, είπα να κάτσω να γράψω μια…αυτοψυχανάλυση μου, αφενός για να περάσει η ώρα μου και αφετέρου για να δώ πόσοι θα τηνε διαβάσουνε, κι ετσά να μάθω πόσοι είναι σαν και μένα καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πρωτοχρονιάτικο έθιμο της μπουγάτσας | του Μιχάλη Στρατάκη Δεν ξέρω αν το πρωτοχρονιάτικο έθιμο της μπουγάτσας υπάρχει και σ’ άλλες περιοχές της Ελλάδας, στην Κρήτη, πάντως, το θυμούμαι απ’ όντας θυμούμαι. Εκείνα τα παλαιϊνά πέτρινα χρόνια, το να μην έμπαινε τη το ξημέρωμα του νέου χρόνου μπουγάτσα στο κρητικό σπίτι, ήτανε σαν να μην έμπαινε τα Θεοφάνεια παπάς στοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα χαιρετίσματα μου στον Μπουρμπονίκο | του Μιχάλη Στρατάκη Παραγγελιά έδωκα στη θειά μου τη Γιωργία, μόλις φτάξει στον παράδεισο, να βρει τον Μπουρμπονίκο και να του δώσει τα χαιρετίσματα μου. Φαίνεται πως δεν εξέχασε την παραγγελιά μου η θειά μου, γιατί από ντα ψες ο Μπούρμπος έχει κάμει κονάκι του το νου μου και δε λέει να ξεπροβάλειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κι έλεγα στον σκύλο… | του Μιχάλη Στρατάκη Εκαθόμουνα κι έλεγα στον σκύλο, που προστάτευε τη φάτνη τούτα εδώ. Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν υπήρχανε ελληνικά ΜΜΕ πρίχου 2022 χρόνους, γιατί αν υπήρχανε, εντελώς διαφορετική ιστορία θα ξέραμε. Θα μάθαινε ο κόσμος, που λες, ότι δυο πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, επήγανε και κάμανε κατάληψη σε μια φάτνη κι εκεί γεννήθηκε ένα λαθρομεταναστάκι, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Σαλής Χελιδονάκης, ο μαύρος βαρκάρης των Χανίων | του Μιχάλη Στρατάκη Δεν κατέχω ποιοί διαόλοι μ’ έχουνε ζωσμένο σήμερο και θαρρώ πως εχάθηκε και το τελευταίο ψιχάλι αθρωπιάς απού υπήρχε στην κοινωνία. Για τούτο ο νους μου αγλακά όθε τα Χανιά, σ’ ένα τόπο απού συχνοπηγαίνει γηρεύοντας αθρωπιά και καταλλαγή. Γιατί… Όσο οι Γραφές και οι κουμανταδόροι τους δεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Κρήτης | του Μιχάλη Στρατάκη Εκείνα τα χρόνια δεν ήτανε σαν κι εδά που οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Κρήτης συρομαδιούνται επειδή δεν υπάρχουνε μπλιό ξένοι φαμέγοι, να δουλεύουνε στα χωράφια και στους στάβλους τους, και κάνουνε χαχαλιές τση σταυρούς τους να τοσε πέψει πάλι ο Θεός εκείνους σας απού ‘χανε στη δούλεψη (και στην εκμετάλευση) τους, μα εφύγανεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ρωτόκριτος | του Μιχάλη Στρατάκη . Θαρρώ, δεν υπάρχει Κρητικός που να μην αιστάνεται τση τρίχες τση κεφαλής του να σηκώνονται ολόρθες, στο άκουσμα του Ρωτόκριτου. Κι ας μας λογιάζουνε οι ξένοι άγρια ράτσα, πολεμοχαρείς, θεοκούζουλους και δρακοσπορά. Όχι πως δεν είμαστε όλα τούτα, κι ακόμη άλλα τόσα είμαστε, μα στο πισωκάρδι μας ποτές δε σβύνει η φωθιά τσ’ αγάπης,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εγώ, χοχλιούς τους έμαθα… | του Μιχάλη Στρατάκη Εγώ, χοχλιούς τους έμαθα, χοχλιούς τους αγάπησα, χοχλιούς τση λέω, χοχλιοί μ’ αρέσουνε. Τελεία και παύλα. Άμα γροικώ να τους λένε «σαλιγκάρια», αηδιάζω. Και μανίζω κι όλας, γιατί θαρρώ πως μου βλαστημούνε το αγαπημένο φαγητό μου. Ακούς εκεί σαλιγκάρια… Από τα παιδικάτα μου τσ’ αγαπώ, γιατί εμπόρουνα να τσι μαζώνω αμοναχός μου.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
