Στσι πρώτες του Νοέμβρη… | του Αντώνη Κουκλινού Ήβρεξε και εμαλάκωσενε η Γης. Εδά δεν έχει ξάργητες. Λαδοχρονιά θα ξετελέψει και γλακούνε ούλοι στα λιόφυτα, να μαζώξουνε το καρπό. Αξημέρωτα εσηκώθηκενε η Ψεβία, να ετοιμάσει τα δυο μεγάλα να πάνε στο σκολειό και να βράσει γάλα να πχει το στεροβύζι. Ανημένει τη μάνα τζη, να ποσαστεί με το γέρο καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η κούκλα… | του Αντώνη Κουκλινού . Δε ν’ ήκανε κοπέλια η καημέχαρη… Ένα δυο φορές απού επόμεινε βαρεμένη τό ’χανε στσην υστεργιά. Έλεγε πως ο Θεός τα πέμπει εκειά που πρέπει φαίνεται, τα κοπέλια. Το σπίτι τζη ήτονε κοντά όθε ντο σκολειό και εκεια που τα γροίκα να γλακούνε στην αυλή, εκουζουλένουντονε. Ούλα τζη τ’ ανίψα, εποχαίριζε κάθα πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παλιές καλές εποχές… | του Αντώνη Κουκλινού Ένα γόνατο χιόνι στο χωργιό… Ετσέ καιρό γυρεύγει όπχιος τ’ αρέσει η καλή παρέα, να πορίσει στο ντουκιάνι. Ούλα γύρου, γύρου, χασές… σα ντο γιαούρτι. Δε γροικάς πράμα… δροσά, ελέηση που λένε… Ούλοι εραφώξανε μέσα και χαρμπίζουνε ξύλα τσι σόμπες να ζεστάνουνε το κοκαλάκι ντος γέροι και κοπέλια. Έκλεισε και το σκολιό σήμερο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα γαρδούμνια… | του Αντώνη Κουκλινού . -Καλήμερα Μαργιώρα! Έπαέ σαι μωρή! Έβγα όξω απού θέλω να σου πω…! -Ίντα με θες! Ανήμενε να ξεπλύνω τα χέργια μου, γιατί βάνω ένα ψιχάλι ασβέστη στα πεζούλια τση παρασιάς. -Τη μεγάλη σου χροιγιά θέλω να μου δώσεις μωρή, να πλύνω δυο τρία κοιλικά. -Ωωωω, τα παντέρμα αυγολέμονο θα τα κάμεις; -Επήγε καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το παράπονο τση μάνας | του Αντώνη Κουκλινού Η παντριγιά δεν είναι εύκολη υπόθεση κι όπως λένε είναι ζαργιά, τη νε παίζεις κι άνε σου βγεί, εβγήκενε. Ο άθρωπος ντακέρνει με όνειρα, ελπίδες, μα η παντέρμη η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα κι αδέ βαστάς χαραχτήρα και να ’χεις θέληση και υπομονή, η δουλειά θα σκοντάψει. Έπαντρεύτηκενε πλουσιοπάροχα και ούλα εδείχνανε πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρόγδι… | του Αντώνη Κουκλινού . Άντρας παλιάς κοπής που λέμε. Ότι θωρού’ ντα μάθια ντου το σέβεται και τ’ αγαπά. Νοικοκύρης και καλός οικοδεσπότης για τσι φίλους του. Η αλήθεια τσ’ αθρωπχιάς και του λόγου τση τιμής του, φαίνεται τη ν’ ώρα απου θα σε ξανοίξει στα μάθια. Η πρώτη ντου κουβέντα απου θα σου πεί, απο τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρακοκάζανο… | του Αντώνη Κουκλινού Ένας κακομούτσουνος άθρωπος, στυφής, λιγομίλητος και νευρικός. Ψείρας στσι δουλειές του, μα ντόμπρος σε θέματα τιμής και λόγου. Δεν ντο ν’ έκανες εύκολα ζάφτι κι από την αρχή δε μού ’κατσε καλά στ’ αρθούνια μου. Άθρωπος απου δε σου μιλεί, γι γαναχτά να σου πεί καλημέρα, άστονε ορνικό ντου για θα σε μπλέξει, όπωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παλιά μαντέμνια | του Αντώνη Κουκλινού Το καφέ ντου πίνει όξω στη ν’ αυλή και ανημένει το φίλο ντου το Θοδωρή να πχιούνε μνιά ρακή… Το σάρακα έβαλε πάλι μπροστά η Αθηνιά και του φωνιάζει από το παρακούζινο. -Ακόμη δε ν’ είπχιες το καφέ; -Γιάντα ρωτάς; -Να σηκωθείς να πα ταΐσεις τσ’ όρθες. -Και γιάντα βγιάζεσαι…; να φύγουνε θέλει κοντώ…;ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Και του καιρού και πάντα…| του Αντώνη Κουκλινού Έβρεχε από βραδύς και εντάκαρε να μυρίζει ανάδοση το χώμα… Οι κάψες του Καλοκαιργιού, τό χανε καρκανιασμένο από τη ν’ ανομβρία. Μπελί τονε, γιατί τα μελιτακάκια εκάμανε κολάι και εμαζώξανε σωρουλάκια χώμα γύρου, γύρου από τσι μελιτακιές. Το Φθινόπωρο εσφάλιξε τη πόρτα του Καλοκαιργιού και μας ήρθενε με όρεξη. Εδροσέρεψε ντελόγω μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
