Μνια εμπειρία ζωής…| του Αντώνη Κουκλινού Το κοπέλι βαστά στα χέργια ντου το κινητό και παίζει… Κάθεται και παρατηρεί τσοι γκριμάτσες του σαστισμένος. Τα δαχτύλια ντου ανεβοκατεβαίνουνε στην οθόνη και πότε πότε χτυπά τ’ ατζί ντου νευριασμένο. Σκέφτεται με ήντα τρόπο θα του αποσπάσει τη προσοχή. -Αντράκι μου παρέτησε ετούτονά απού βαστάς κι έλα παέ να σου πω. -Δε μπορώΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με φως κι αγάπη | του Αντώνη Κουκλινού Ετρεμόσβηνε το φτύλι τση λάμπας να σβήσει και μόνταρε να φέρει τη (μ)πίργια, να τση βάλει μνια σταλιά πετρέλαιο. Ανεσηκώνει το πανί στο νεροχύτη από κάτω, να πχιάσει το μπουκάλι. Χωρίς τη (μ)πίργια δεν τα καταφέρνει γιατί τρέμουνε τα χέργια ντου, μα δεν αφέγγει κιόλας. Ήβαλε πετρέλαιο στη λάμπα και ίσα ίσαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι παππουδο-γιαγιάδες… | του Αντώνη Κουκλινού Τροζαμένη την έχουνε τη κακονίζικη. Η νύφη εβγήκενε καλόγεννη και κάθα χρόνο σχεδόν, τσοι ξεπορδαλιάζει και ένα κουτσούβελο. Τέσσερα ζωή να χουνε, μα πολλά ζωηρά και ώρες ώρες γίνεται η μέση τζη, ένα καβδούκι να τα παλεύγει. Αγλακούνε στην αυλή και δεν αφήνουνε πράμα να μη ντο βάλουνε στη μέση. Το ασερνικό ζωή ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μαντολινιέρης… | του Αντώνη Κουκλινού Ήβαλε μπροστά τζη το πλυσταργιό πρωί, πρωί και ποκάνει το νερό τση βρύσης. Την-ε πχιάσανε τα διαόλια με το νερουλά, απού ήκοψε πάλι το νερό κι εντάκαρε να φωνιάζει. -Επόκαμε το νερό πάλι και ήντα θα γενούμε, απού ’βαλα μπροστά μου να πλύνω κι έχω ρούχα ένα σωρό! Γροικά την-ε από μέσα να βαταλαλείΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
O ταχυδρόμος… | του Αντώνη Κουκλινού Από χωργιό σε χωργιό… από σπίτι σε σπίτι, με οποιοδήποτε μέσο και παντός καιρού. Η καθημερινή μας επαφή με το χαμπέρι. Ο δικός μας άνθρωπος, που θα μας φέρει το χαρμόσυνο νέο, το θλιβερό μαντάτο, τη σύνταξη του γέρου. Ο άνθρωπος που μοιράζει τη χαρά, καβαλικεύοντας το μοτοσακό, μας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η αγάπη των αμαθιώ ντου… | του Αντώνη Κουκλινού Το κομπολόι βαστά στα χέργια ντου κι όπως κομπολογά ένα, ένα ντοντίνι απού γλιστρά μέσα στα δαχτύλια ντου, είναι και μνια φιλοσοφημένη σκέψη. Ανεκατώνουνται στη (γ)κεφαλή ντου ένα σωρό αθιβολές. Τα χρόνια που περάσανε, είναι πολλά τα παντέρμα. Σκέφτεται εκειουσάς απού ναι φευγάτοι από το ψεύτη (γ)κόσμο και δεν εφτάξανε ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το γράμμα… | του Αντώνη Κουκλινού Εποχή του 70… Δύσκολη ζωή και πείνα… Μνια φαρφουλιά αθρώποι ήτονε πομεινάρικοι στο κάθε χωργιό… Οι αποδέλοιποι εγενίκανε χασόφτερα. Επχιάσανε τσοι φάμπρικες στσοι Γερμανίες και τα Βέλγια. Κοπέλια ξεσκολισμένα του δημοτικού, αντί να πάνε να ξεστραβωθούνε στα γράμματα, εφύγανε μούτσοι, στα καράβγια. Μνια σκαπεθιά γης ήτονε του κάθα νους το χάκι, ήντα να σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εξήντα χρόνια καλοσύνης… | του Αντώνη Κουκλινού Τα ’χουνε τα χρονάκια ντος, μα σέρνουνται καλά ακόμη. Το σπίτι θέλει τη λάτρα ντου κάθα μέρα, το μαγεργιό ντου, το πλυσταργιό ντου και την αυλή διαρμισμένη. Το ίδιο και το γεροντή, τον-ε βαβαλίζει ωσάν τη βγιόλα. Ήσασέ ντου το αυγουλάκι ντου μελάτο, φρεσκότατο, ζεστό ακόμη, το ’πχιασε από το (γ)κούμο. Κάθα ταχινή,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πχιό να πρωτοψηφίσεις | του Αντώνη Κουκλινού Χαμόστρωμα υποψήφιοι, πολλές οι παρατάξεις, φίλοι συντέκνοι συγγενείς, πχιανού θα πρώτο τάξεις. Ας είναι τέσσερεις σταυροί, δε φτάνουν να καλύψεις, υποχρεώσεις χίλιες δυο, πχιο να υποστηρίξεις. Ο ένας μπαίνει τοπικό, για Δήμο μπαίνει ο άλλος, κι ούλοι ζητούνε στήριξη κι είναι μπελάς μεγάλος. Κιανένας δε με ρώτηξε, αν θέλω να ψηφίσω, το δήμαρχοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
