Αντώνης Κουκλινός: …εν μπορώ να με φανταστώ κάπως αλλιώς!
Το να συστήσουμε τον Αντώνη Κουκλινό είναι περιττό. Όμως με την ευκαιρία της παρουσίασης του νέου βιβλίου του «Ανεστορούμαι… να σας πω…» που έκδωσε η «Σβούρα Εκδοτική» (ISBN 978-618-86522-9-3) είχαμε μαζί του μια μικρή κουβέντα που σας μεταφέρουμε παρακάτω. Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Αντώνη θα γίνει την Τετάρτη 3 Απρίλη 2024 στις 19.00 το απόγευμα στο Πολύκεντρο του Δήμου Ηρακλείου. Για το βιβλίο θα μιλήσουν: η εκπαιδευτικός, αρθρογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός Εύα Καπελλάκη Κοντού, ο επιμελητής λαογραφικών εκπομπών Γιώργος Κυπριωτάκης, ο ραδιοφωνικός παραγωγός και υπεύθυνος του προγράμματος του «Ράδιο Κρήτη» Αντώνης Γενναράκης, ο ποιητής και μαντιναδολόγος Γιώργος Ραπτάκης. Την παρουσίαση και την συζήτηση θα συντονίσει ο αρθρογράφος και μελετητής της Κρητικής διαλέκτου (και επιμελητής του βιβλίου του Αντώνη Κουκλινού) Νίκος Λουκαδάκης. Την εκδήλωση θα συνοδέψουν μουσικά οι Αντώνης Δασκαλάκης, Στέλιος Δασκαλάκης και Σπύρος Κωστάκης.
Αντώνη χρειάστηκε να περάσουν περίπου 10 χρόνια από το πρώτο βιβλίο σου «Όσα έχω πει» για να πάρουμε στα χέρια μας το νέο σου βιβλίο «Ανεστορούμαι να σας πω»… Γιατί χρειάστηκε τόσος καιρός;
–Το διάστημα που πέρασε όλα αυτά τα χρόνια είχα αφιερώσει όλον τον χρόνο μου στη δισκογραφία μου.
Παράλληλα έγραφα κιόλας, απλά παρέμεναν στο συρτάρι. Ένας αδερφικός φίλος, ο Νίκος Λουκαδάκης, ήταν αιτία να γίνει πράξη το βιβλίο αυτό, με την αγάπη του και την επιμονή του, έκανε και την επιμέλεια αφιλοκερδώς.
Στο νέο σου βιβλίο οι ιστορίες που περιγράφεις καταγράφουν την Κρητική ντοπιολαλιά και πιο συγκεκριμένα του χωριού σου, περιγράφουν μια Κρήτη που πολλοί λένε ότι χάνεται… Πως βρίσκεις την εξέλιξη αυτή στη γλώσσα;
–Εγώ έμαθα τη γλώσσα από τσοι γονέους μου και τσοι χωργιανούς μου. Δεν έμαθα γράμματα… Ότι μου μάθανε οι δασκάλοι στο δημοτικό. Στην εποχή μας, δύσκολα θα βρεις αθρώπους να μιλούνε τη ντοπιολαλιά, ειδικά οι νέοι. Χάνεται δυστυχώς η Κρητική διάλεκτος και οι περισσότεροι δεν τη γνωρίζουν κατά βάθος.
Αν σου έλεγα να διαλέξεις την πιο αγαπημένη σου ιστορία, ποιά θα διάλεγες;
–Δε θα έλεγα πως είναι μόνο μνια, γιατί ότι έχει σχέση με τη μάνα μου και τον αφέντη μου, είναι για μένα η ζωή μου. Καθώς η ζωή μου, δεκάξε χρονώ κοπέλι στα καράβγια, είναι σημαντικές εμπειρίες. Επίσης και πολλά βιώματα σε γλέντια και παρέες.
Γράφεις «μονοκοπανιά» ή επανέρχεσαι ξανά και ξανά, διορθώνεις και συμπληρώνεις τα κείμενά σου;
–Ποτέ δεν γράφω με δόσεις, γιατί με το που ξεκινώ να γράψω χάνομαι κυριολεκτικά στσοι θύμησές μου και δε θέλω επουδενί να σταματήσω.
Γι αυτό και γράφω πάντα αφοσιωμένος σ’ αυτό που ξεκινώ και φροντίζω να μη (ν)’έχω άλλο πράμα να ασχοληθώ, αφού και το τηλέφωνο το παραιτώ στο γύρω.
Επιμένεις να γράφεις όπως μιλάς… Πιστεύεις ότι αυτό κάνει πιο ζωντανές τις ιστορίες σου;
–Τα γράφω όπως τα μιλώ στη καθημερινότητά μου και έκαμα κουβέντα με το Λουκαδάκη πάνω σ’ αυτό το θέμα. Δεν ήθελα να αλλάξει ο τρόπος γραφής και ας ξεφεύγω ορθογραφικά αρκετές φορές. Όπως λόγου χάρη γράφω… πχιος και όχι ποιος, λέω μνια και όχι μιά λέω αδέρφχια όχι αδέλφια κ.λ.π
Παράλληλα με τη γραφή είσαι και μουσικός, παίζεις λαούτο και έχεις βγάλει δίσκο με τίτλο «οι μουσικές μου πεθυμιές» σε δύο μέρη, με τη συμμετοχή καταξιωμένων καλλιτεχνών. Πώς συνδυάζεις και το γράψιμο και τη μουσική;
–«Οι μουσικές μου πεθυμιές» είναι ένα αξιόλογο μουσικό έργο που θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει τα δύο cd και δουλεύουμε να ολοκληρωθεί και το επόμενο.
Η γραφή παράλληλα με τη μελοποίηση είναι κάτι εξαιρετικά δημιουργικό και με γεμίζει πλούσια συναισθήματα κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένα μου τραγούδι. Έχω αξιόλογους συνεργάτες και αυτή η χημεία φαίνεται και στο τελικό αποτέλεσμα.
Εάν σου αφαιρούσαν την τέχνη από τη ζωή σου, πως θα ήταν;
–Νομίζω ένα τίποτα…, δεν μπορώ να με φανταστώ κάπως αλλιώς.
Πιστεύεις ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να «νιώθει» τον πόνο των ανθρώπων και τα βάσανα του λαού;
–Όλοι έχουμε πονέσει στη ζωή μας και ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει ευαισθησίες και να διαισθάνεται τι συμβαίνει γύρω του για να δημιουργήσει.
Στο μουσικό δρόμο που χαράζεις ακολουθούν και τα εγγόνια σου… Τί θα ήθελες να πεις γι αυτήν την χαρά;
–Αυτό κι αν είναι ευτυχία…! Τα εγγόνια μου, ο Στέλιος που παίζει λύρα, είναι στο Πανεπιστήμιο στο τέταρτο έτος και ο Αντώνης που τον έμαθα εγώ λαούτο, δίνει φέτος Πανελλήνιες.
Όταν μπήκαμε στούντιο να γράψουμε, ένοιωσα τη ζωή μου ολόκληρη να περνά από μπροστά μου σαν ταινία στο σινεμά.
Το λαούτο μου στην αγκαλιά του Αντώνη του εγγονού όταν το βλέπω, ειλικρινά πετώ από τη χαρά μου. Τα κοπέλια μου είναι χαρακτήρες διαμάντι και δεν το λέω εγώ, το λέει ο κόσμος που τα γνωρίζει.
Η πληθώρα των αναγνωστών και φίλων σου έχει «εξαφανίσει» σε λίγο χρόνο το νέο σου βιβλίο. Σίγουρα περιμένουν κι άλλα έργα σου. Έχεις στα σκαριά κείμενα και για άλλα βιβλία;
–Πραγματικά έχω εισπράξει απέραντη αγάπη από τον κόσμο. Όταν έχουν ήδη παραλάβει το βιβλίο μου και διαβάζοντας τις πρώτες ιστορίες, με παίρνουν τηλέφωνο για να μου εκφράσουν ευγνωμοσύνη και θαυμασμό. Αυτό είναι κάτι ξεχωριστό στο να υπάρχει αυτή η ανθρώπινη επαφή με το συγγραφέα. Με το Νίκο Λουκαδάκη έχουμε κουβεντιάσει και ήδη το υλικό που διορθώνει, έχει ξεπεράσει το επόμενο βιβλίο και υπάρχει υλικό και για τρίτο.
Πέρα από αυτό όμως εγώ δεν σταματώ να γράφω.
Τι να περιμένουμε από την παρουσίαση του νέου σου βιβλίου «Ανεστορούμαι να σας πω» στο Πολύκεντρο του Δήμου Ηρακλείου στις 3 του Απρίλη;
–Θα είναι μια ξεχωριστή βραδιά πιστεύω. Ο Νίκος Λουκαδάκης έχει φροντίσει να μας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Θα μιλήσουν αξιόλογοι άνθρωποι όπως ο εξαίρετος φίλος μου ο Γιώργος Κυπριωτάκης, η κυρία Εύα Κοντού, ο Αντώνης Γενναράκης, ο αδερφικός μου φίλος Γιώργης Ραπτάκης και φυσικά ο Νίκος Λουκαδάκης που κάνει και το συντονισμό της εκδήλωσης. Η συγκίνησή μου θα είναι μεγάλη που θα έχω τα εγγόνια μου να παίξουν και να τραγουδήσουν για το Παππού Κουκλινό, αλλά και για τον κόσμο.
