Τα πρώτα σχολικά χρόνια | της Άννας Τακάκη Μια πλάκα κι ένα κοντυλοφόρο μου ’χε φερμένα ο πατέρας μου από την πόλη και μια τσάντα πάνινη, που μέσα θα ’βανα το αναγνωστικό μου. Είχα κλεισμένα τα έξε χρόνια όταν η μάνα μου με πήρε ένα πρωί του Σεπτέμβρη από το χεράκι και πήγαμε στο σκολειό. Ένα μικιό σκολειαρούδι ήμουνε πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θε μου, κι ας ήταν μπορετό | της Άννας Τακάκη Θε μου, κι ας ήταν μπορετό ν’ανοίξω πίσω πόρτα να βγω σεργιάνι στη ζωή, ως ήβγαινα και πρώτα. Να δω αθρώπους ήρεμους, και γελαστά κοπέλια, ν’ακούσω μουσικές φωνές σ’αλώνια και σ’αμπέλια. Να βρω πεζούλι παστρικό να κάτσω σε μιαν άκρα και ν’ αγναντέψω του χωριού τα πέτρινα τα κάστρα. ΚιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tραχύς ο βίος κι η θάλασσα τραχιά! | Της Άννας Τακάκη Ιδού πως συνεπάγεται η έμπνευση… Διαβάζοντας στίχους από την Οδύσσεια του Καζαντζάκη, έφταναν μόνο αυτοί οι δυο στίχοι: «Δεν είναι τούτος που λαχτάριζα χρόνια και χρόνια, Θε μου! Δράκο αναντιάζω σαραντάπηχο ν’ αντροπατάει το σπίτι». Και πάραυτας ήρθε ο συνειρμός στο νου και στην καρδιά μου χτύπησε ένας βαρύγδουποςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όλα τ’ αλλάζουν οι καιροί κι όλα οι καιροί τα φέρνουν | της Άννας Τακάκη Και ξαφνικά, έπεσε βροχή. Μήνα Αύγουστο. Αλλού να κάνει καλό, κι αλλού κακό. Τα σταφύλια μας αυτά που απόμειναν στα καλλιεργημένα αμπέλια ατρύγητα. Εμπρός λοιπόν για το τρύγος, πριν να σαπίσουν. Και τι θυμήθηκα τώρα; Τις μέρες των αμπελιών, τις μέρες του τρύγου, τα κοφίνια,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ζωή θαλασσινή | της Άννας Τακάκη Τα νιάτα σου τα έφαγες σε πλοίο φορτηγό, ναύτης σαν πρωτομπάρκαρες, Μάης ήταν θυμάμαι. Όργωνες χίλιες θάλασσες και σ’ οχυρό ογρό φυλάκιζες τα όνειρα…Τα χρόνια αργοπερνάνε. Πυρπολημένα θέλγητρα του κόσμου οι ακτές με τη θωριά σημάδευες γέρνοντας μπρος στα ρέλια. Σε μια ουρά ξεφόρτωνες κοντέινερς σειρές κι οχ, γρήγορα της άγκυρας δονούσε η καδένα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
H Ευτυχούλα και ο Πρίγκιπας του ποταμού | παραμύθι της Άννας Τακάκη Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα ζούσε ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Όμως ήταν πολύ στενοχωρημένοι γιατί δεν έκαναν παιδιά. Η βασίλισσα ήταν σχεδόν γριά και προσευχόταν κάθε μέρα να της στείλει ο θεός ένα παιδάκι κι ας ήτανε το ποιο άσχημο παιδί του κόσμου.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
«Απού ’χει χρόνους δεν τσοι χάνει» | της Άννας Τακάκη Ένα γιο θέλανε ο Μαρκογιάννης με τη Μαρκογιάννενα, ένα γιο ύστερα από πέντε θυγατέρες. Κι ήπεψε ο θεός και το έχτο κοπέλι, εβγήκε ασερνικό. Η μαμή σαν εξεγέννησε τη γυναίκα και πήγανε όλα καλά, σα κατιντίς να μη τση’ρεσε, μα δεν είπε πράμα. Γιος ήτονε αυτός, πώς και πώς τονεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να ζήσεις ναυτικίνα μου! | της Άννας Τακάκη Αγέρας στα λευκά πανιά, στην πλώρη κρίνα θαλασσιά, στην πρύμη ρόδα κάτασπρα και στο κορμί μπερμπάντισσα. Χειμώνας τρίζει τη στεριά, άνοιξη χρίζει τα νερά κι η σκούνα τριαντάφυλλο στης κοπελιάς το μάγουλο. Γιαμόλα κοριτσόπουλο, γιαλέσα λεύτερο πουλί. Κράτα κουπί με το νοτιά, εξάντα ήλιο κι ουρανό, να βγεις στης Κρήτης το νησίΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άλλου πατώ κι αλλού βρίσκομαι | της Άννας Τακάκη Σαν ήβγαλα το Δημοτικό, ήφυγα από τα βουνά και τα ρουμάνια του χωριού μου κι επήγα στην πολιτεία, να βγάλω το πλια μεγάλο σκολειό. Γυμνάσιο το λέγανε, δηλαδή ήρχιζε το γύμνασμα από δα και πέρα. Μια κάμερα μου νοικιάσανε οι γονέοι μου σε μια αυλή που είχε κι άλλους μαθητάδες, μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
