By:
On:
In: Ποίηση

Τρία ποιήματα του Μίκη Θεοδωράκη . Και θα χαθούμε ο ένας για τον άλλον Και θα χαθούμε ο ένας για τον άλλον για πάντα λες και μας ρούφηξε η νύχτα σα σκύλα και μ’ άφαντα στόματα. Ας χωριστούμε αγαπημένη τώρα που στέκεσαι μεγάλη μπρος μου κι εγώ μπροστά σου ας χωριστούμε αγαπημένη τώρα που τρώμε αντάμα ακόμα απ’ της νιότηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: O τόπος μας, Κείμενα

Σα ντο χωργιό, ποθές αλλού… | του Αντώνη Κουκλινού . Εκατέβαινε με το μπαστουνάκι το σοκάκι… Στη μ-ποδιά τζη βαστά τ’ αυγά, από το γ-κούμο τω ν’ ορνιθώ. Η γ’ Ελενιά επαράσερνε τη ν’ αυλή τζη κ’ όπως τη νε θωρεί να κατεβαίνει τση φωνιάζει. -Έλα να σε ιδώ, μωρή Βαγγελιά… κόπχιασε μέσα. -Να σταθώ θέλει μνιά σταλιά μωρή, δώμουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Παραμύθι

Μια λιβελούλα στη χώρα των ελεφάντων | Παραμύθι της Άννας Τακάκη Μια φορά, πριν από πολλά πολλά χρόνια ζούσε μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι με τους γονείς του. Το λέγανε Ηλιοστάσια. Σαν τον ήλιο χρυσά ήταν τα μακριά του μαλλάκια, και ροδαλό σαν την αυγούλα ήταν το προσωπάκι του. Το φτωχικό σπιτάκι τους ήταν μια καλύβα φτιαγμένη από ξύλα, καλάμιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Αμετανόητοι | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη . Είναι κάποιες φορές που χιλιάδες σιωπές αφημένες στου χρόνου τ’ αδράχτι, σου μιλούν δυνατά, σε κοιτούν σαν παιδιά, που το νιώθεις πως έκαναν κάτι. Είναι κάποιες φορές που χιλιάδες ματιές ξεπηδούν στης ζωής την οθόνη, σε κοιτάνε βαθιά, σου μιλάνε σοφά, σαν γερόντοι που μείνανε μόνοι. Είναι κάποιες φορές που χιλιάδες σκιές περπατάνε μαζίΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Facta non Verba, Έρευνα-Επιστήμη

Καλοκαιρινός νυκτερινός ουρανός! | γράφει ο Ίππαρχος ο Νικαεύς Αν βρεθούμε μακριά από τη φωτορύπανση της πόλης και ρίξουμε το βλέμμα μας ένα καλοκαιριάτικο βράδυ στον ουρανό, θα εντυπωσιαστούμε από το βαθύ μαύρο του στερεώματος, και από χιλιάδες φωτεινά σημαδάκια, που ακτινοβολούν και τρεμοσβήνουν πάνω στον ουράνιο θόλο. Τα περισσότερα από αυτά τα φωτεινά ουράνια σώματα είναι άστρα σαν τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις; | του Γεώργιου Σουρή . Ποιὸς εἶδε Ποιὸς εἶδε κράτος κλασσικὸ σ’ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό, ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ καὶ πενῆντα νὰ μαζεύῃ; Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς, νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς, Ταμεῖο δίχως χρήματα, καὶ δόξης τόσα μνήματα; Νἄχῃ Βουλὴ ὡσὰν κι’ αὐτὴ μὲ Τσουτσουνᾶτο βουλευτή, νὰ γεμίζῃ κάθε μέρα ἀπὸ λόγιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

«Άνθρωποι που τους λεν ψυχασθενείς» τρία ποιήματα | του Χρήστου Δημούλα Τρία ποιήματα από την προς έκδοση εργασία του Χρήστου Δημούλα «Άνθρωποι που τους λεν ψυχασθενείς». Μέσα από βιώματα φίλων του & υλικό από συνεδρίες βοηθώντας διάφορους ανθρώπους. 1 Οι αρμοί της αντοχής Μικρά πουλιά που φεύγουν τρομαγμένα από αγρίων συνθηκών τις τουφεκιές μου ξανάφεραν στο νου μου εσένα τωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Διήγημα

Το δουλάκι | Ηθογραφικό διήγημα της Άννας Τακάκη Γεροντοπαλήκαρο ήτανε ο Πρίαμος. Μια ζωή αμοναχός του. Αυτός και τα οζά του, αυτός και τα βούγια του και τα μουλάρια του. Τ’ αμπέλια του, οι ελιές του και τα μετόχια του. Τέσσερεις αδερφίδες είχε να παντρέψει, ν’ αποκαταστήσει. Τέσσερεις γάμους τους ήκανε, και τις καλοπάντρεψε. Μα όλες επήρανε παραχωριού. Ετσιδά είναιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: O τόπος μας, Κείμενα

Η συνάντηση | του Αντώνη Κουκλινού . Τη πόρτα είχενε σκιάς δυο πιθαμές ανοιχτή κ’ ένα φύλλο του παραθυργιού μισάνοιχτο, ίσα, ίσα να σκά μέσα το φως. Ησυχία…δε γροικάται μούδε τση μύγιας το φτερό, τάξε πως οι μπαταρίες τση βαβούρας αδειάσανε κ’ εκόπηκε εντελώς η τραβάγια τση γειτονιάς. Σα ν’ είπχιε το γ-καφέ ντου, εκαθάρισε μνιά ν’ αγκινάρα, τη λεμονιάζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…