Το ρασίδι του παππού | της Άννας Τακάκη Ρασίδι ή ρασούλι ήταν ένα χειμερινό καθημερνό επανωφόρι με κουκούλα, φτιαγμένο από τρίχα κατσίκας, που φορούσαν οι άνδρες όταν βγαίνανε έξω στα χωράφια. Ήταν ένδυμα βαρύ, ανθεκτικό και αδιάβροχο, άντεχε σε όλες τις καιρικές συνθήκες, και προστάτευε τον αγρότη ή το βοσκό σε κάμπους και σε όρη. Ρασίδια φορούσαν κι οι στρατιώτεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα παιχνίδια τση ζωής… | του Αντώνη Κουκλινού Καλόκαρδος άθρωπος το Πελαγιό… Χαμογελαστή και ανοιχτοχέρα κοπελιά. Παχουλή με ροδοκόκκινα μάγουλα και βλέμμα φωθιά σπίρτο που λένε. Εικοσαρίζει, απάνω στον αθό τση νιότης τση. Σε ούλη τη γειτονιά, είναι το πλιa αγαπητερό κοπέλι και την εκαλούνε ούλες οι κοπελοπούλες να γειτονέψουνε, για τηn καλή παρέα τζη. Η αλήθεια είναι πως ξεχωρίζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τυχαίο | της Ελένης Λαδιά Περπατούσα ανέμελη στους δρόμους της πρωτεύουσας, όταν ξαφνικά είδα σ’ ένα πεζοδρόμιο – εξώστη τη σκηνή ενός συμποσίου. Στην αρχή μού θύμισε ζωγραφικό πίνακα, λουσμένο στο φως τού απογευματινού ήλιου. Οι συμποσιαστές μού ήσαν γνώριμοι. Πρώτα πρόσεξα τη μητέρα μου και μετά τους συγγενείς της: ήταν η αδελφή της, ο νεκρός άνδρας της αδελφήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μικρά, καθημερινά | του Μιχάλη Στρατάκη Κοντοσίμωσε, καμάρι μου, γιατί ’χω μιαν ορμηνιά να σου δώσω. Μην ακούς πως υπάρχουνε μοναχά η παράδεισος και η κόλαση. Υπάρχει και το μπεντένι, απού τση χωρίζει. Γι’ αυτό το μπεντένι, μήτε οι γραφές, μήτε οι παπάδες μιλούνε. Κι ας είναι γεμάτο από μιλιούνια ψυχές. Στην παράδεισο, απού λες, πέμπει ο Άγιος Πέτρος μοναχάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αναπολώ τα νιάτα | της Μαρίας Σταυρίδου Αναπολώ τα νιάτα… τ’ ανόητα χαμόγελα που έκρυβαν, όχι μόνο μια σπάνια αθωότητα, μα και εκείνα τα όνειρα για έναν έρωτα δυνατό… για μια αγάπη, που όμοια της δεν θα υπάρξει… έτσι πιστεύαμε οι ανόητοι ρομαντικοί… Αναπολώ τα νιάτα… εκείνη την αδάμαστη αγωνία, που σου έκοβε την ανάσα, που έκανε την καρδιάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα κωμικοτραγικό περιστατικό για την «μαϊμού»! | του Θέμη Ανδρεάδη Καλημέρα! Προχτές που πήγαμε στην Τάνια, στο πρόγραμμά της εκτός των άλλων τραγουδιών που είπε, είχε συμπεριλάβει και ένα τραγούδι του Διονύση από το «Φορτηγό», την «Μαϊμού». Σου βάζω σε link το τραγούδι για όσους δεν το έχετε ακούσει. Και θυμήθηκα ένα κωμικοτραγικό περιστατικό που μου συνέβη μ’ αυτό τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα γράμματα του πόνου… | του Αντώνη Κουκλινού Ο κόσμος ετουτοσές δεν είναι σασμένος για τσι σωστούς αθρώπους! Εκειουσάς απού σκέφτουνται με τη καρδιά και όχι με τη τζέπη. Κιαμνιά φορά τα λάθη των αθρώπω, τα διορθώνει η χέρα του Θεού, το γραφτό που λέμενε. Δυο λεβεντάντρες τση παντριγιάς, αδέρφχια, από καλό σόι που λέμενε, δουλευταράδες και μερακλήδες. Από τσιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το περιστέρι | της Λιλής Μαυροκέφαλου Τι αργά που περνάει η ώρα σαν η Κατερίνα είναι μόνη! Άραγε τι θα της φέρει σήμερα η μάνα της, όταν γυρίσει από τη δουλιά; Πάντα κάτι της δίνουν για την Κατερίνα. Έχουν πολύ ωραία πράγματα μέσα στα μεγάλα σπίτια τους οι κυρίες… Είναι όμορφη η Λαμπρινή, πολύ πιο όμορφη από τις μανάδες τωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για μια κουβέντα | της Ιφιγένειας Μανουρά Στον Αποκριάτικο χορό του συλλόγου Κρητών Νάπολης, συναντήθηκαν για πρώτη φορά η Αφροδίτη με τον Ευτύχη. Και ο Θεός Έρωτας έκανε πάλι το θαύμα του και θανάσιμα λάβωσε τα παιδιά με τα βέλη του. Η Αφροδίτη Αθηναία, μετά το πτυχίο της στην Αρχιτεκτονική, έκανε στη Νάπολη της Ιταλίας το μεταπτυχιακό της στη συντήρησηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
