Η θεία Πηνελόπη | της Ιφιγένειας Μανουρά Σήμερα στη παρέα της θάλασσας προστέθηκε και η Μαρία που της αρέσει να λέει ανέκδοτα και ιστορίες. Λέγοντας λοιπόν ένα ανέκδοτο θυμήθηκα μιαν ιστορία την οποία μου είπε ο μπαμπάς μου χρόνια πολλά πριν, που έγινε στο χωριό του τα Ανώγεια. Στο καφενείο του Άη Γιώργη μια παρέα ανδρών – δηλαδή όχι ότιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα γλάνια… | του Αντώνη Κουκλινού Εκλείσανε τα σκολιά και εζωήρεψε το κονάκι ντου από τσι φωνές. Τα δυο μικιά γλάνια τση θυγατέρας του, θα ξεκαλοκαιρέψουνε στου παππού οφέτος. Δεν τα γνοιάζει πως θα ν’ είναι στο χωργιό ετόσονά καιρό, ίσα ίσα κάνουνε τα έτη ντος έπαε. Ένα σπίτι απού ’χει απ’ ούλα… Κατσούλια, σκύλους, όρθες, χοίρο, αίγες, ρίφχια, καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Καλλιοπίτσα (ηθογραφικό διήγημα) | της Άννας Τακάκη -Αχ, μωρέ, Περικλή! Ήντα τύχη θα να ’χει τουτονέ το στεροκούνι1 μας; Πώς θα περάσει τη νιότη του, πώς θα τα διάξει2 στη ζωή του; Θωρώ τ’ άλλα κοπέλια να γλακούνε3 να χαλούνε τον κόσμο, κι ετούτο το έρμο να πομένει όλο οπίσω. Μα είδες το να παραπονάται; Σύρνει κι αυτό τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο αποχωρισμός | της Ζωής Συμεωνίδη Σε μερικές μέρες ο Απόστολος θα έφευγε για τον Πόντο, αυτό είχε πονέσει πολύ των Δωροθέα, γιατί πάλι θα τον έχανε από κοντά της και δεν ήξερε αν θα τον ξανά έβλεπε και την είχε ρίξει λίγο ψυχολογικά, κοιτούσε την φωλιά του που σύντομα πάλι θα άδειαζε, ο Αντώνης την λυπόταν πολύ, είχε κάνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θυμούμαι… | του Αντώνη Κουκλινού Αξημέρωτα χτυπά το κουδούνι στο σπίτι μου… Δεν είχαμε ξυπνήσει ακόμη, ούτε τα κοπέλια μου, για να πάνε στο σκολιό. Εσηκώθηκα γερά, γερά και κατεβαίνω τη σκάλα, για να ιδώ πχιός με γυρεύγει τέθια ώρα. Ανοίγω τη πόρτα και θωρώ μνια μαυροντυμένη γυναίκα και πέρα, πέρα δυο άντρες κι αυτοί μαυροντυμένοι. Σαστισμένος ρωτώ ίντα μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άθρωπος αγράμματος, πρίνος απελέκητος | της Άννας Τακάκη Μάθε παιδί μου γράμματα, μου ’λεγε η γιαγιά. Μάθε, παιδί μου, γράμματα, γιατί η πέτρα η πελεκημένη στο στενό δεν απομένει. Είδες ελόγου μου; Ένας πρίνος απελέκητος επόμεινα, ένα πραμάτου πράμα, που δε γατέχω να γράφω γή να διαβάζω. Μούδε τ’ όνομά μου δεν ήμαθα να γράφω, να βάνω σκιας μιαν υπογραφή.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αφρισμένη θάλασσα | της Άννας Τακάκη Δύσκολα τα μετακατοχικά χρόνια. Φτώχεια, πίκρα κι απόγνωση. Ο Δημητρός, ένας νέος άνδρας οικογενειάρχης, πήρε τη μεγάλη απόφαση: -Γυναίκα, θα πάω στα καράβια! -Θα μπαρκάρεις, Δημητρό μου; κι ήντα κατέχεις εσύ από βαπόρια; – Κατέχω όμως από καΐκια. Μούτσος θα πάω την αρχή, κι ύστερα βλέπομε… Κάποια μυστικά της θάλασσας τα γνώριζε ο Δημητρός.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άλλο ένα μάθημα επήρα σήμερο | του Αντώνη Κουκλινού Παρατηρώ μνια γρα εδά και ώρα… Εστεκούλιζε με το μπαστουνάκι και ξάνοιγε πάντα κ’ άλλη, να περάσει το δρόμο. Σαν τα αφηνιασμένα μουλάργια αγλακούνε τ’ αμάξα πάνω, κάτω και που να τολμήσει να περάσει. Κάνει ένα δυο ζάλα κι απός, εκοντοστάθηκε πάλι. Ξανοίγει γύρου, γύρου, μπας και περνά κιανείς πεζός, απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γλωσσούδες, καλοκαίρι του ’23: Οι γιατρίνες… | της Ιφιγένειας Μανουρά. Το να επισκέπτεσαι πολύ πρωί τη θάλασσα έχει πολλαπλά οφέλη. Δεν έχει σχεδόν ποτέ κύμα πριν τις δέκα. Την απολαμβάνεις με ελάχιστο κόσμο και καμιά φορά όταν πας πολύ πρωί γύρω στις 8, μπορεί και να είσαι ολομόναχός σου. Είναι πολύ κρύα οπότε ξυπνά σώμα και μυαλό. Δεν σε ξεροψήνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
