Μικρή σονάτα της βροχής | του Γιώργου Ηρακλέους Βάψε το πρόσωπό σου, ράντισέ το με την ομορφιά, πριν μαραθεί. Κλείσε τα βλέφαρα, κανένας δεν νοιάστηκε για σένα, χρόνια τώρα… Τα παλιά αντικείμενα δακρύζουν, πάνω τους κίτρινα εισιτήρια του σινεμά και προγράμματα θεάτρου, σου θυμίζουν τις σταρ τις νέες, τις πανέμορφες και λαμπερές! Σου θυμίζουν εσένα κάποτε… Άγγελοι χρυσοί στα γύψιναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια Ελένη, πολλές ιστορίες | της Ζωής Δικταίου Ανατολικός άνεμος, εξόριστος, με τη μάσκα του αθώου χτυπούσε τα γυμνά κλαδιά έξω και την ψυχή της στο περιθώριο. Ίδιος πάντα ο έρημος δρόμος και ο τρόμος, ρεμβάζοντας το γκρίζο αφτέρουγες λέξεις, ανώνυμοι πόθοι, χαμηλά το βλέμμα στο σκουριασμένο κλειδί κιτρινισμένα φύλλα οι γάτες στο παράθυρο, το πουκάμισο στα μανταλάκια, ένα πιόνιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ελεγεία θαμπού τοπίου | της Άννας Τακάκη Τόπε που μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω και τώρα με σκίζεις σαν μαχαιριά γυρίζω πίσω να σ’ αντικρίσω μου ’γινες θύμηση από παλιά κι έτσι με θύμησες θα συνεχίσω. Απλώνω τα χέρια, να σ’ αγκαλιάσω και κάνεις πέρα σαν κάποιος ξένος Ανοίγω το βλέμμα να σε χορτάσω κι άλλων ανθρώπων βρίσκω το γένοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μου σώθηκε το λάδι… | της Μαρίας Σταυρίδου Απόψε θα μείνω συντροφιά με το σκοτάδι θα το αγκαλιάσω με μια ανάλαφρη διάθεση και θ’ αφήσω τις σκέψεις να ξεκουραστούν πάνω στα αγαπημένα έπιπλα της μάνας, πάνω στα ερειπωμένα αναμνηστικά μιας μικρής ράφτρας, που μου μπάλωνε τα ρούχα, από καμιά φορά και την άμοιρη καρδιά. Απόψε θα είναι η βραδιά πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Συνήθεια | του Γιώργου Ηρακλέους Βουλιάζω μέσα στο αρχέγονο φως, καθώς ο ουρανός χαράζει, αόρατα, χαμένα σημάδια κυβερνάνε τα βήματά μου. Η ζωή μου μιμείται τον θάνατο, μοιράζομαι τον πρωινό, πικρό καφέ μου με τη συνήθεια σκορπισμένη σαν μαύρο φύλλο στον δρόμο μου… Η συνήθεια πάντοτε ντύνει το σκέπασμα της ύπαρξης σαν δέρμα, δεν είναι γιατί θα φύγουμε κάποτε καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άδεια ειδικού σκοπού | του Ειρηναίου Μαράκη Τρέμω σαν το ψάρι ιδρώνω έχω πυρετό, αρρώστησα. Ξεκίνησε πάλι, ο αιώνιος κύκλος του χειμώνα να ασθενούν οι άνθρωποι και να δουλεύουν για τα κέρδη σας. Άδεια ειδικού σκοπού δεν προβλέπεται για μας, ίσως κανένα πρόστιμο πιο σίγουρη είναι η απόλυση καθώς κανόνας έγινε όρθιοι και άρρωστοι να πεθαίνουμε για την ανάπτυξη τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δραπετεύω… | της Άννας Τακάκη Δραπετεύω από το βλέμμα που με τιθασεύει κι από το σώμα που με σπρώχνει προς το άγνωστο. Δραπετεύω από τα λόγια τα μεγάλα που παραπλανούν το νου για μια δήθεν μεγαλοπρέπεια. Δραπετεύω από τον ίσκιο όλων εκείνων που πίστευαν πως βάδιζαν στον ήλιο, αφήνοντας πίσω τη σκιά τους. Δραπετεύω από τις ανιαρές κουβέντες που λέγονταιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Και το Α και το Ω | του Γιώργου Ηρακλέους Περπατώ χρόνια πολλά, χαραγμένος με ελληνικά γράμματα στο δέρμα ίσα που τερματίζω. Λέω το ψωμί ψωμί, το νερό νερό και το αλάτι αλάτι. Ψωμί, νερό και αλάτι οι λέξεις της ζωής μας είναι τρεις! Θα τ’ αλλάξουμε όλα μια μέρα δεν μπορεί, θα τ’ αλλάξουμε δεν γίνεται, ο ήλιος μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η αγάπη θα έρθει | του Ειρηναίου Μαράκη Η αγάπη θα έρθει να το θυμάσαι αυτό πιο λευκή από τις λευκές νύχτες απ’ το αίμα πιο κόκκινη από τα δάκρυα πιο πικρή, θα έρθει και στο ένα χέρι τριαντάφυλλο θα κρατάει και στο άλλο, το σακατεμένο εσένα, μικρό παιδί με κοντό παντελονάκι και χτυπημένα γόνατα να παίζει με τους φίλουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
