Γυναίκα-μάνα-γιαγιά (αφιέρωμα στη γυναίκα) | της Άννας Τακάκη Είσαι σπουδαία. Γιατί έτσι νιώθεις. Είσαι γυναίκα και είσαι η δύναμη. Το δέντρο είσαι και είσαι το δάσος. Η θάλασσα είσαι και το κύμα. Η βροχή και το σύννεφο. Ένας άλλος ήλιος είσαι, που ανατέλλει και δύει. Σε λένε γυναίκα, σε λένε μάνα, σε λένε γιαγιά. Η πορεία σου γράφηκε σαν έναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tο άδειο ποτήρι | του Γιώργου Ηρακλέους Άδειο το ποτήρι, το γέμισα με λέξεις, ντύθηκα το φως και μαζεύω ουρανό και χρώματα. Άνθρωποι σκοτεινοί κλέβουνε τις μέρες μας, δίνω ένα νεκρό λουλούδι στον Χριστό για να θυμάται πόσες φορές σταυρώθηκα. Την εποχή των θορύβων, καθώς τρεμοσβήνει τις νύχτες το καντήλι, δυνατοί θόρυβοι με την ένταση σπάσανε το ποτήρι μου, λέξειςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Περί παιδείας | του Νίκου Λουκαδάκη Με ματιά σατιρική Περί παιδείας (άρθρο 16) Ήμουν άφρων νεανίας και το θέμα της παιδείας λίγο μ’ ένοιαζε θαρρώ, μα θυμάμαι κάθε χρόνο απ’ του υπουργού τον θρόνο νομοσχέδια σωρό, για να σώσουν τη γενιά μας, να φωτίσουν τα μυαλά μας με της γνώσεως το φως, μα οι τόσοι οι σωτήρες δεν διέθεταν λαμπτήρεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Να δέσουν Αύριο οι γοργόνες δαχτυλίδια | της Ζωής Δικταίου Στον αφρό της θάλασσας κρίνα και ρόδα ονειρεύεσαι η λύπη δε μπορεί να πλησιάσει πολύχρωμες οι χάντρες της Αγάπης στο βυθό, εκλιπαρώντας τη σιωπή, να δέσουν Αύριο… οι γοργόνες δαχτυλίδια. Να σε προσέχω σαν το δάκρυ το ακριβό στο πρόσωπο και μες τις χούφτες μου να ξεδιψάς ασήμι να γεμίζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για το ραδιοφώνο… αναστορούμαι | του Μιχάλη Στρατάκη Έζησα την εποχή εκείνη και την αναπολώ με αγάπη και με συγκίνηση. Την εποχή, που ο δείκτης, ο μέσος και ο αντίχειρας της δεξιάς παλάμης είχαν αγκαλιάσει το δεξί στρογγυλό κουμπί και το έστριβαν, με αγωνία, με προσοχή, με αδημονία και με ευτυχισμένη προσδοκία, χιλιοστό το χιλιοστό, αναζητώντας την πηγή της αλήθειαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πιο δικό μου παιδί | της Μαρίας Σταυρίδου Πως να εναντιωθείς στο πιο ισχυρό πανάρχαιο ένστικτο που έχει ριζώσει μέσα σου από την πρώτη ανάσα; Πως να πολεμήσεις κάτι που απλώς είναι αδύνατο να πολεμηθεί; Όταν είδα εκείνο το αδύναμο πλασματάκι στην αγκαλιά σου αισθάνθηκα παρείσακτη…, περιττή…, ηττημένη… Σήκωσες το βλέμμα και με κοίταξες και όλα φώτισαν γύρω μας.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το σπασμένο τζάμι | του Γιώργου Ηρακλέους Ο μεγάλος ουρανός, πολύχρωμος κατέβηκε ως το παράθυρο μου, έσπασε τα τζάμια για να μπούνε μέσα: Η Μήδεια κρατώντας αγκαλιά τα μικρά παιδιά της, ο γέροντας Οιδίποδας, τυφλός από τα ίδια του τα χέρια, η μικρή Αντιγόνη με την στάμνα αντί νερό, γεμάτη χώμα για ταφή. Οι παράξενοι ερωτευμένοι, ο Οθέλος και οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με την αλήθεια της απουσίας | της Ζωής Δικταίου Η σκέψη βυθίζεται σιωπηλά στη μεθυσμένη νύχτα του θρήνου και στη γαλήνη των ματιών, μωβ ίριδες, όταν κοιμάσαι ρεμβάζει η μοναξιά στις άκριες των βλεφάρων σου το φως. Με την αλήθεια της απουσίας ανοίγοντας τα χέρια στη δίψα της αγκαλιάς την ταραχή του μαντηλιού σου να ψιθυρίζει του ανέμου το σκοπόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Επιστροφή | της Άννας Τακάκη Να επιστρέφεις πάντα στον τόπο σου για να μείνεις αλώβητος στο χρόνο. Επέστρεφε στη γη των προγόνων σου για να ευδαιμονείς τη μνήμη σου. Επέστρεφε στις αξίες που σου άφησαν οι παππούδες σου για να δίδεις αξία στη ζωή σου. Πάρε απ’ το βιος τους την έμπνευση και γράψε το δικό σου χρονογράφημα. Επέστρεφε στιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
