Γυναίκα-μάνα-γιαγιά (αφιέρωμα στη γυναίκα) | της Άννας Τακάκη
Είσαι σπουδαία. Γιατί έτσι νιώθεις. Είσαι γυναίκα και είσαι η δύναμη. Το δέντρο είσαι και είσαι το δάσος. Η θάλασσα είσαι και το κύμα. Η βροχή και το σύννεφο. Ένας άλλος ήλιος είσαι, που ανατέλλει και δύει. Σε λένε γυναίκα, σε λένε μάνα, σε λένε γιαγιά. Η πορεία σου γράφηκε σαν ένα έργο κινηματογραφικό. Πότε πότε ανοίγεις την οθόνη του νου, να βλέπεις όλες τις σκηνές. Είσαι ευγνώμων που το σενάριο το έγραψες μόνη σου και συνεχίζεις να το γράφεις. Κάποιες σκηνές δεν σου αρέσουν αλλά δεν μπορείς να τις σβήσεις. Τις προσπερνάς γρήγορα και σταματάς σε εκείνες που σε γέμισαν αυτοπεποίθηση. Είσαι μόνη τώρα. Έφυγαν όλοι μακριά σου. Κοιτάς κάπου κάπου την πόρτα. Κάποτε ανοιγόκλεινε συνέχεια. Έμπαιναν έβγαιναν τα παιδιά. Έμπαινε ο σύζυγος φορτωμένος με σακούλες του σούπερ μάρκετ. Τώρα κοιτάς παλιές φωτογραφίες. Αναπολείς τα παλιά… Θα ήθελες να ξαναζούσες σ’ εκείνα τα χρόνια. Δεν έχεις να κάνεις πολλά πια, μια ψυχή. Ανοίγεις παλιά συρτάρια παλιές ντουλάπες. Έχεις αφήσει άθιχτα τα φορέματα που φόραγες στις γιορτές γιατί δεν σου έκανε καρδιά να τα δώσεις ή να τα πετάξεις. Αραδιάζεις κάποια από τα αγαπημένα σου και θυμάσαι εκείνες τις μέρες, εκείνα τα χρόνια. Θέλεις να φορέσεις κάτι από αυτά κι ας μην βγεις έξω. Έτσι σου κάνει κέφι σήμερα να πάρεις κάτι από το χθες, να πάρεις πίσω κάτι από τη ζωή σου. Ξεδιπλώνεις εκείνο το κυπαρισσί αραχνοΰφαντο φόρεμα με το κέντημα στο μπούστο. Το είχες φορέσει τη μέρα των αρραβώνων σου. Έκτοτε το έβαλες μια δυο φορές. Μετά άλλαξαν οι μόδες πήρες και τα κιλά σου. Τώρα ξανάρθες στα πρώτερά σου, με λίγη καμπουρίτσα, λίγο κόντινες με τα χρόνια, μα σου ήρθε η πεθυμιά να το φορέσεις. Με κάποια προσπάθεια έκλεισες το φερμουάρ πίσω, έτσι όπως θα έκλεισες την ευτυχισμένη στιγμή σου μη σου φύγει. Έψαξες στην παλιά μπιζουτιέρα και βρήκες εκείνα τα κρεμαστά χρυσά σκουλαρίκια, δώρο του άντρα σου στην πρώτη σας επέτειο. Τα φόρεσες. Ύστερα κοίταξες στον καθρέφτη σου. Είσαι εσύ. Το κορίτσι του κάποτε, η γυναίκα του τότε και σήμερα η ωριμότητα. Μια ζωή πέρασε, μια ζωή ήταν δική σου, μια ζωή για τους άλλους, μια ζωή στον αγώνα και στην αγωνία. Και τώρα οι αναμνήσεις γίνανε η συντροφιά γύρω από το τραπέζι σου. Πίνεις το καφεδάκι σου με αυτές τις κυρίες. Κι όπως πάντα βουτάς το μπισκοτάκι σου, να γλυκάνει, μια και τώρα πίνεις τον καφέ σου σκέτο. Μια ρουφηξιά και κοιτάς γύρω σου… Τα πράγματα, τα έπιπλα μένουν ίδια στη θέση τους, άφθαρτα. Μπορεί λίγο να θάμπωσε η στόφα του σαλονιού σου, μπορεί να ξέφτισε ο ήλιος το χρώμα από τις κουρτίνες σου μα είναι οι ίδιες τώρα και χρόνια. Κάποτε τις άλλαζες ταχτικά γιατί οι αλλαγές έλεγες είναι κάτι σημαντικό στη ζωή, σε βγάζουν από τη ρουτίνα. Πάει καιρός που δεν ήθελες πια αυτές τις αλλαγές γιατί σου άρεσε να αλλάζεις τρόπους ζωής. Να απολαμβάνεις την απλότητα σαν κάτι όμορφο κι αλλιώτικο. Σου άρεσε να αφιερώνεις χρόνο για περπάτημα, κάνει καλό, λένε, στην καρδιά. Σου άρεσε να αφιερώνεις χρόνο στο διάβασμα παρά να αναλώνεσαι με πράγματα υλικά. Τώρα πια βλέπεις πως η συντροφιά σου είναι ένα βιβλίο. Είναι εκείνα που δεν είχες το χρόνο να τα διαβάσεις, μα είχαν την υπομονή και σε περιμένανε αραδιασμένα στη βιβλιοθήκη σου. Μπορεί να είναι και κάποια ξεχασμένα βιβλία των μαθητικών σου χρόνων, κάποια λευκώματα, κάποια παλιά τετράδια. Σου αρέσει να τα ξεφυλλίζεις να βλέπεις τις σημειώσεις και να ταξιδεύεις στο χθες. Οι φωτογραφίες των αγαπημένων σου, τα βιβλία σου, οι συνταγές σου, τα εργόχειρα, κάποια σουβενίρ από τα ταξίδια σου… εκεί είναι η ζωή σου όλη. Έξω τσαγκουρνά η γάτα σου την πόρτα να την βάλεις μέσα. Βλέπεις δεν είσαι τόσο μόνη. Κι εκεί που ταξιδεύεις με τις αναμνήσεις σου, χτυπάει το τηλέφωνο.
-Μαμά, τι κάνεις, είσαι καλά; Κι αφού θα ξαναγυρίσεις στο τώρα, ικανοποιημένη που σε σκέφτονται τα παιδιά σου, έρχεται και η δεύτερη κλήση ζωντανά αυτή τη φορά, και με εικόνα μάλιστα στο κινητό σου. Να βλέπεις και να σε βλέπουν οι αγαπημένοι σου. Έγινες κι εσύ φαν της τεχνολογίας. Πατάς με αγωνία το κουμπί και βλέπεις δυο χαμογελαστά νεανικά πρόσωπα.
-Γεια σου γιαγιά!
Μεγάλωσαν και τα εγγόνια σου. Πήραν κι αυτά το δρόμο τους, μα βλέπεις δε σε ξεχνούν.
-Τι φοράς γιαγιά; είσαι σε κάποια γιορτή; Φαίνεσαι τόσο όμορφη!
-Ναι, παιδιά μου, σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας, και είπα να το γιορτάσω.
-Μπράβο γιαγιά! σε αγαπάμε, να προσέχεις, θα σε δούμε σύντομα…
Και πήρες αμέσως άλλη μια ζωή, γυναίκα! Να θέλεις να ζεις, να θέλεις να χαίρεσαι, να έχεις κάτι να περιμένεις…
Μάρτης 2024
Άννα Τακάκη
Η Άννα Τακάκη είναι ποιήτρια, συγγραφέας και αρθογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ορεινό χωριό Ζήρος, Σητείας, απ’ όπου και η πρώτη πηγή των εμπνεύσεών της. Ζει μόνιμα στη Σητεία της Κρήτης. Ταξίδεψε επί χρόνια ως συνοδός του συζύγου της πλοιάρχου του Εμπορικού Ναυτικού. Τις εμπειρίες της από τη ζωή της ναυτοσύνης έχει καταγράψει σε ποιήματα και διηγήματα.
Ποίημά της έχει μελοποιηθεί από τον παγκοσμίου φήμης μουσουργό Νίκο Αστρινίδη. Ποιήματα και Μαντινάδες της περιλαμβάνονται στο CD «Ριζοχάρακο» με τους μουσικούς, Καλλιόπη Βασιλείου, Νεκτάριο Μαρίνο και Γιάννη Λεθιωτάκη.
Έχει πάρει μέρος σε Παγκόσμια Λογοτεχνικά Συνέδρια, έχει βραβευτεί για την ποίησή της από τον Παγκόσμιο Πολιτιστικό Φορέα «Αμφικτιονία Ελληνισμού», και έχει τιμηθεί από τοπικούς φορείς για την προσφορά της στην παράδοση. Επίσης ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές ανθολογίες και κρητικά λευκώματα.
Είναι μέλος του «Πανεπιστημίου των Ορέων». Η ηθογραφία της «Ο Κουμαρτζής» έχει διασκευαστεί σε θεατρική παράσταση και έχει παρουσιαστεί με επιτυχία, από τα παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ Χανίων στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου Αμμοχώστου στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την αδελφοποίηση των δυο σχολείων.
Μέχρι σήμερα έχει εκδόσει τα λογοτεχνικά έργα:
Χρώμα Θαλασσινό, ποίηση, 2004
Αλλιώς φυσά τ’αέρι ποίηση, «Μουσικό Εργαστήρι Αεράκη» 2007
Υγιέ μου, το τραγούδι της μάνας, Αμφικτιονία Ελληνισμού» ποίηση, 2010
Ο Κουμαρτζής, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2011
Τα σκαρφίσματα του Σηφαλιού, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2013
Στσι γειτονιές του Ρώκριτου, ποίηση, «iδeα Sitia»,2013
Μαίανδρος ο Έρωτας, ποίηση, «Βεργίνα»,2015
Η αναφορά μου στο Ν. Καζαντζάκη, ποίηση, «Ιωλκός», 2016
Χρώμα θαλασσινό, επανέκδοση, «Ιωλκός», 2016
Η κρίση θέλει τερτίπι, θεατρικό, «Βεργίνα», 2017
Αροδαμοί κι Αγκαραθιές, «Σβούρα Εκδοτική», 2023
κι έχει αρκετό έργο ανέκδοτο.
