Το πιο δικό μου παιδί | της Μαρίας Σταυρίδου
Πως να εναντιωθείς στο πιο ισχυρό πανάρχαιο ένστικτο που έχει ριζώσει μέσα σου από την πρώτη ανάσα;
Πως να πολεμήσεις κάτι που απλώς είναι αδύνατο να πολεμηθεί;
Όταν είδα εκείνο το αδύναμο πλασματάκι στην αγκαλιά σου αισθάνθηκα παρείσακτη…, περιττή…, ηττημένη… Σήκωσες το βλέμμα και με κοίταξες και όλα φώτισαν γύρω μας. Είχα χρόνια να σε δω τόσο χαρούμενο… Ναι! Ξαφνικά η χαρά έγινε συγκάτοικος σου και βιαζόταν να το διαλαλήσει.
Η κοινωνιολόγος με κοίταξε κάπως ανήσυχη, σαν να φοβόταν την αντίδραση μου, σαν να περίμενε πως θα κάνω μεταβολή και θα το βάλω στα πόδια. Όχι, δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, σου είχα υποσχεθεί πως…, θα προσπαθήσω… Θα σφίξω τα δόντια και θα πείσω τον εαυτό μου πως δεν είμαι μια ανίκανη, απλώς μια γυναίκα που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Δεν τόλμησα καν να πλησιάσω το ψάθινο καλάθι, που είχε ντυθεί στα γαλάζια για να κανακέψει τον εγωισμό σου… Γιος… Ένας γιος που δεν είχες γεννήσει, που δεν είχα θηλάσει και που σε λίγο θα εισέβαλε στο μικρό μας θλιμμένο καταφύγιο…
Μα το Θεό δεν το ήθελα, μα μ’ ενοχλούσε που δεν έκανες καμία απολύτως προσπάθεια να κρύψεις τον ενθουσιασμό σου. Το έπαθλο της καλοσύνης σου θα το κρατούσαμε κοντά μας δοκιμαστικά για μια βδομάδα, συγκεκριμένα 9 ολόκληρες μέρες. Εννιά μέρες δίπλα από το κρεβάτι του έρωτα μας, δίπλα στις αναμνήσεις από τις 3 αποβολές και τη διάγνωση δεκάδων γυναικολόγων πως θα ήταν πολύ δύσκολο να κάνουμε ένα παιδί.
Μπήκα στο σπίτι μουδιασμένη, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, τι ακριβώς περίμενες να κάνω. Εσύ χαμένος μέσα σε μια πρωτόγνωρη και απερίγραπτη χαρά να προσπαθείς να μου μεταδόσεις τον αφύσικο ενθουσιασμό σου και εγώ να σφίγγω τα δόντια και να προσπαθώ να πάρω μια βαθιά ανάσα.
Προτίμησα ν’ ασχοληθώ με πρακτικά θέματα και να σας αφήσω να χαρείτε ο ένας τον άλλο.
Μαγείρεψα, τακτοποίησα, συμμάζεψα, ξανακαθάρισα, έκανα ότι ήταν δυνατό για ν’ απασχολήσω τα χέρια και το μυαλό μου. Εσύ πάντα εκεί, στο δωμάτιο που είχες το θράσος ν’ αποκαλείς πια «παιδικό», να κανακεύεις τον υιό τον νεοφερμένο, τον ευλογημένο, τον πιο σημαντικό…
Κάποια στιγμή αναγκαστικά σταμάτησα. Φόρεσα μια αδιάφορη μάσκα και τόλμησα να πλησιάσω στα τρία βήματα. Σε βρήκα να τον ταΐζεις και να σιγοψιθυρίζεις ένα παλιό νανούρισμα που έλεγε η μάνα σου στ’ ανίψια μας.
Στάθηκα ακίνητη προσπαθώντας να καταλάβω όλα εκείνα που ένιωθες και αδιαφορούσες να κρύψεις από μένα, τη σύζυγο σου, τον παιδικό σου έρωτα, τη γυναίκα της ζωής σου, τη γυναίκα που μέχρι χθες δήλωνε πως δεν θέλει ένα ξένο παιδί, πως δεν έχει τη δύναμη να το αντιμετωπίσει…
Για τρεις ολόκληρες μέρες αμφιβάλω αν ανταλλάξαμε στο σύνολο δέκα κουβέντες, ένα καλημέρα, ένα ψιθυριστό καληνύχτα και ένα «έλα το τραπέζι είναι στρωμένο»… Ο καθένας αμπαρωμένος στον δικό του κόσμο… Εσύ στην παιδική χαρά του εγωισμού σου και εγώ στην κόλαση της ανασφάλεια μου…
Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο, μια κρίση στο γραφείο, παρότι είχες πάρει άδεια δεν γινόταν να μην πας… Δεν πρόλαβα καν ν’ αντιδράσω, σε είδα να φοράς σαν κυνηγημένος το πανωφόρι και να εξαφανίζεσαι…
Και τώρα, τι;
Μόνη μέσα σ’ ένα σπίτι που ξαφνικά σταμάτησα να αισθάνομαι δικό μου, να προσπαθώ να μείνω μακριά από εκείνο το αφιλόξενο δωμάτιο και μια μικρή ανάσα να μου υπενθυμίζει πως πλέον είμαι εγκλωβισμένη…
Δε θυμάμαι καν πόση ώρα έκανα να βρω την τόλμη να πλησιάσω το υπέροχο ξύλινο κρεβάτι που είχες αγοράσει και είχες στήσει στο κέντρο του δωματίου. Νομίζω πως άκουσα έναν περίεργο θόρυβο που μ’ ανησύχησε… Πλησίασα και έριξα μια κλεφτή ματιά… Ο μικρός εισβολέας είχε ανοίξει τα μάτια του και έπαιζε με πείσμα με την πιπίλα του, για μια στιγμή μονάχα έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου και μου χάρισε το πιο ζεστό χαμόγελο που είχαν αντικρίσει τα μάτια μου…
Ήταν σαν να μου έδωσε κάποιος ξαφνικά ένα δυνατό, ένα απίστευτα δυνατό χαστούκι… Κοκάλωσα..! Έχω την αίσθηση πως για αρκετά δευτερόλεπτα ήταν αδύνατο ν’ αναπνεύσω…
Πως ν’ αναπνεύσεις όταν δίπλα σου αναπνέει ένα τέτοιο θαύμα;
Πως να του κλέψεις τις ανάσες;
Βρέθηκα γονατισμένη στο προσκεφάλι του να μετράω τις ανάσες και τα χαμόγελα που τόσο σπάταλα μου χάριζε… Ένας μικρός πρίγκιπας που είχε βαλθεί να μου αποδείξει πως η ομορφιά της ζωής δε βρίσκεται μονάχα στις ανάσες που γεννήθηκαν από την ανάσα σου…
Έμεινα εκεί, να κοιτάζω τη ζωή να μου χαμογελά, να μου ψιθυρίζει πως μπορεί μια άλλη γυναίκα να έδωσε το αίμα και την καρδιά της γι’ αυτό το μικρό θαύμα, μα μπορούσα και εγώ να γευτώ αυτό το μικρό θαύμα… Δεν ήταν ντροπή, δεν ήταν ήττα… Αντιθέτως ήταν η μεγαλύτερη νίκη που θα μπορούσα να πετύχω ποτέ στη ζωή μου…
Αν κέρδιζα τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μου, αν παραμέριζα τον θυμό και την απογοήτευση μου, αν τολμούσα να πιστέψω στο θαύμα της ίδιας της ζωής, στην ευλογία της κάθε απόφασης Εκείνου, στην δοκιμασία που είχε επιλέξει να υποστώ, τότε ίσως… Ίσως τελικά γινόμουν μέρος ενός μικρού θαύματος… Ίσως τελικά γινόμουν ένας καλύτερος άνθρωπος…, ίσως…
Δεκατρία χρόνια μετά κοιτάζω τους δυο μου πρίγκιπες και αναρωτιέμαι πως ήταν δυνατόν να ήμουν τόσο σκληρή κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό, πως ήταν δυνατόν να φοβόμουν τόσο μια αθώα ψυχή, που το μόνο που ήθελε ήταν ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί…
Δεν έχω σταματήσει να ευχαριστώ Εκείνον που θέλησε να μου χαρίσει…, το πιο δικό μου παιδί!
Μαρία Σταυρίδου
Μαρία Σταυρίδου
Η Μαρία Σταυρίδου γεννήθηκε, σπούδασε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ από πολύ μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με την καταγραφή των σκέψεων της στο χαρτί. Εργάσθηκε με επιτυχία σαν στέλεχος επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων (μυθιστορήματα – ποιητικές συλλογές – παραμύθια για «μεγάλα» και μικρά παιδιά). Μάχιμη αρθρογράφος και μέλος σε δεκάδες Λογοτεχνικές Ομάδες στο διαδίκτυο. Άρθρα και ποιήματα της έχουν αναρτηθεί σε διαδικτυακά Περιοδικά, Λογοτεχνικά ανθολόγια ποίησης και Ημερολόγια. Ασχολείται ακόμη με τον σχεδιασμό κοσμημάτων.
To 2022 εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα «Σάρκα και ψυχή» 668 σελ. (ISBN:978-618-00-3440-0) και συνεχίζει με τα:«Θολά είδωλα» και την πρώτη ποιητική της συλλογή «ΦΟΡΜΙΓΓΑ».
Η Μαρία γράφει με την οπτική και αθωότητα έφηβης, με την ικανότητα να πηγαινοέρχεται από την ουτοπία στον ρεαλισμό με μεγάλη ευκολία και δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να νιώσει συναισθήματα που τα έχει ξεχάσει.
