Ώφου κι άχι… | του Αντώνη Κουκλινού Δε γατέχει γράμματα… ίσα ίσα γράφει τ’ όνομά ντου κι αυτό πολλές φορές το μπερδένει κι αντίς να γράψει Στάθης, το γράφει Στάφης. Κι ανε ντου κάμει κιανείς τη παρατήρηση γελά και του κάνει… -Αλάησή σου δα!!! -Πως ήκαμα τη γραμμή τα ίσα κάτω, δε θα με ξαναβαφτήσουνε κιόλας;.. -Εμένα με λένε Στάθη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το σημάδι… | του Αντώνη Κουκλινού Απρίλης! Ο μήνας απού του φορτώνει πληγωμένες σκέψεις… Πρωί ακόμη και δε (ν)τον-ε βάνει ο τόπος. Σαφή το βλέμμα ντου πέφτει απάνω στη φωτογραφία… Για να ξεχαστεί, ήδωκε όξω να σαλέψει, ν’ ανοίξει τα μάθια ντου στη φύση. Άκρα ησυχία… Ολοπράσινα τα λουλουδιασμένα χωράφχια, μαλακό το χώμα και σε κάθε ζάλο νοιώθει πως πορπατείΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα νοικοκεράτα… | του Αντώνη Κουκλινού Έβαλε τη μυζήθρα απάνω στη τάβλα να στραγγίξει και έκατσενε στο τραπέζι ολομόναχος, να χαφτεί μνια μπουκιά ψωμί και να δώσει όξω, για το ντουκιάνι. Η κερά ντου μνια σταλιά περήφανη στα αφθιά, δε κάνει άλλο πράμα ολημερίς τση μέρας, μόνο να πλέκει, στο παρακούζινο. Ετούτηνά ναι και η αιτία, απού χιλιοδιαολίζεται ο γέροςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νεράιδες σκέψεις… | του Αντώνη Κουκλινού Ότι και είχενε ξεκόψει ο καιρός να βρέχει… Μνια (ν)ανεδιάδα εκάμανε τ’ ανέφαλα κι επρόβαλε ο Ήλιος ντελόγω… Οι κληματόβεργες τση κρεβατίνας μουσκεμένες, κάθε σταγόνα με τσοι αχτίνες του Ήλιου μεταμορφώνεται σε χρυσοσταλίδα και μνια μνια πέφτει στο χώμα. Άκρα ησυχία στη γειτονιά, μόνο οι σπουργίτες γροικούνται και οι πετεινοί. Οι καμινάδες φανερώνουνε πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αντώνης Κουκλινός: …εν μπορώ να με φανταστώ κάπως αλλιώς! Το να συστήσουμε τον Αντώνη Κουκλινό είναι περιττό. Όμως με την ευκαιρία της παρουσίασης του νέου βιβλίου του «Ανεστορούμαι… να σας πω…» που έκδωσε η «Σβούρα Εκδοτική» (ISBN 978-618-86522-9-3) είχαμε μαζί του μια μικρή κουβέντα που σας μεταφέρουμε παρακάτω. Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Αντώνη θα γίνει την Τετάρτη 3ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μπάρμπα Γληγόρης ο Ντυμπακιανός… | του Αντώνη Κουκλινού Με το μουλάρι φορτωμένα τα κοφίνια γεμάτα μπράτι*. Με φρούτα και ζαρζαβατικά, ο μπάρμπα Γληγόρης ο Ντυμπακιανός, εγύριζε τα χωργιά τση απάνω ρούγας. Καλοσυνάτος άντρας με βροντερή φωνή, εφώνιαζε τη πραμάθεια ντου. Θυμούμαι πως εφόργιενε μνια ποδιά μακριά στη μέση ντου, ξομπλιαστή, δεμένη με κόκκινα βαστάγια*. Οι μουστάκες του καλοστριμμένες, μακράΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θυμούμαι… | του Αντώνη Κουκλινού Όντε (ν)επήρα τη πρώτη άδεια ντυμένος στο χακί και πήγα στο χωργιό… Άνοιξα τη (ν)αυλόπορτα και πορίζει η μάνα μου στη (ν)αυλή. Άνοιξε τη (ν)αγκαλιά τζη και όσο με φίλιε μ’ έσφιγγε πχιο δυνατά. Δικαιολογημένα γιατί ήμουνε στα καράβγια κι αφού έκανα ποντοπόρα ταξίδια δεν ήρθα στη (ν)ώρα μου να παρουσιαστώ και είχε να μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η κερά Θεονύμφη… | του Αντώνη Κουκλινού Στη μεσοχωργιά τση Γληγοργιάς, ήτονε το σπίτι τζη. Δυό καμεράκια ίσα, ίσα απού τσοι χώργιενε. Κολλητά με του Κονταξή το τζαγκάρικο. Η κερά Θεονύμφη με τσοι πέντε θυγατέρες και τσοι τρεις γιους. Η μάνα τση μάνας μου τση Βασιλικής, η μνια απού τσοι δυο γιαγιάδες μου, [η (ν)άλλη, τη Μανιούδαινα, δε (ν)τη (ν)ήφταξα]ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Και πχοιός δε ντο παθαίνει… | του Αντώνη Κουκλινού Αγουροξυπνημένος και μπροσάφορμος εσηκώθηκε τη ταχινή. Αψύς και κακόκεφος, ετσά απού το (ν)είδενε να ξεφυσά, δεν αντάλλαξε μούδε καλημέρα η κερά ντου. Μαθημένη στα χούγια ντου, δε ντου δίδει σημασία γιατί κατέχει πως θα μπλέξει. Κιανείς δε (ν)τον-ε πείραξε, μα τάξε πως θα τη πλερώσει όπχοιος του παντήξει. Πχοιός κατέχει… ΝαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
