Η Καλλιοπίτσα (ηθογραφικό διήγημα) | της Άννας Τακάκη -Αχ, μωρέ, Περικλή! Ήντα τύχη θα να ’χει τουτονέ το στεροκούνι1 μας; Πώς θα περάσει τη νιότη του, πώς θα τα διάξει2 στη ζωή του; Θωρώ τ’ άλλα κοπέλια να γλακούνε3 να χαλούνε τον κόσμο, κι ετούτο το έρμο να πομένει όλο οπίσω. Μα είδες το να παραπονάται; Σύρνει κι αυτό τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άθρωπος αγράμματος, πρίνος απελέκητος | της Άννας Τακάκη Μάθε παιδί μου γράμματα, μου ’λεγε η γιαγιά. Μάθε, παιδί μου, γράμματα, γιατί η πέτρα η πελεκημένη στο στενό δεν απομένει. Είδες ελόγου μου; Ένας πρίνος απελέκητος επόμεινα, ένα πραμάτου πράμα, που δε γατέχω να γράφω γή να διαβάζω. Μούδε τ’ όνομά μου δεν ήμαθα να γράφω, να βάνω σκιας μιαν υπογραφή.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αφρισμένη θάλασσα | της Άννας Τακάκη Δύσκολα τα μετακατοχικά χρόνια. Φτώχεια, πίκρα κι απόγνωση. Ο Δημητρός, ένας νέος άνδρας οικογενειάρχης, πήρε τη μεγάλη απόφαση: -Γυναίκα, θα πάω στα καράβια! -Θα μπαρκάρεις, Δημητρό μου; κι ήντα κατέχεις εσύ από βαπόρια; – Κατέχω όμως από καΐκια. Μούτσος θα πάω την αρχή, κι ύστερα βλέπομε… Κάποια μυστικά της θάλασσας τα γνώριζε ο Δημητρός.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νοσταλγικός Ιούνης | της Άννας Τακάκη Να θυμάσαι τον Ιούνη, μ’ένα κύμα από στάχυα, μ’ένα κήπο από ρόδα και γιασεμιά κι ένα τσούρμο από παιδιά στις αλάνες. Να θυμάσαι τον Ιούνη σ’ένα θρανίο με μια κόλλα χαρτί, ένα στυλό κι ένα χτυποκάρδι. Να θυμάσαι τον Ιούνη με την μπλε ποδιά που άφησες σε μια καρέκλα. και που ποτέ δεν τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Απού κάθεται καλά και πιο καλά γυρεύγει | της Άννας Τακάκη Ομορφονιά ήτονε, τετραπέρατη, μα πολλά ξιπασμένη στο χαραχτήρα η Ηλιοστάλαχτη. Σταλαματιές του ήλιου λες κι είχε στα ξανθιά μακριά μαλλιά τζη κι είχε και στα μάτια τζη θαρρείς τη θάλασσα. Δυο μεγάλα γαλαζερά μάτια που τη μια σε ταξιδεύγανε σε ήρεμα νερά και την άλλη σε πνίγανε μέσα, δηλαδήΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δώσ’ μου λίγο χρόνο να περάσω τη θάλασσα | της Άννας Τακάκη Θα σε βρω ξανά στα φτερά των γλάρων, που αφήσαμε σ’ εκείνο τα’ ακρωτήρι. Στις πατημασιές της άμμου που δε σβήνει το κύμα μήτε ο χρόνος. Θα σε βρω ξανά στο βραχονήσι της αρμύρας που σ’ έχει ριζώσει η μοναξιά σου. Δώσ’ μου λίγο χρόνο να περάσω τηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παράθυρο στον ήλιο | της Άννας Τακάκη Να ξυπνάς το πρωί, και να χαίρεσαι! Ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να στρέφεις τα μάτια στον ήλιο π’ ανατέλλει. Ακόμη κι αν κρύβεται κάτω από ένα στακτί σύννεφο. Και να μη σε νοιάζει για τις ώρες που ακολουθούν. Μην κάνεις σκέψεις θολές που σου κρύβουν το φως. Ήδη ο ήλιος αρχίζει ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Απόπλους προς Σιγκαπούρη | της Άννας Τακάκη Δεκαετία του 1980. Τέλη του Οκτώβρη, εκεί προς τα ξημερώματα λύνουν οι κάβοι από το λιμάνι του Άντεν, (νότια Υεμένη), όπου είχε γίνει η εκφόρτωση αργού πετρελαίου. Βίρα τις άγκυρες, και το πετρελαιοφόρο μας «Μαρία Ισαβέλλα» παίρνει ναύλο για Σιγκαπούρη, λιμάνι εκφόρτωσης. Η φόρτωση, θα γινόταν από το Μπαχρέιν του Περσικού, με βενζίνη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πού να βρω τόπο να σταθώ… | της Άννας Τακάκη Γιάδες καιρούς τσι βρήκαμε, γιάδες καινούριους τρόπους, να γράφομε τα θέλω μας σε γυάλινο τεφτέρι, να λέμε τον χαιρετισμό σε γυαλικά που σπούνε, βουβά, δίχως τα χείλη μας ποτέ ν’ ανοιγοκλειούνε. Γυάλινος κι ο χαιρετισμός, μπόχικος, και φτηνιάρης δίχως ψυχή, δίχως πνοή, κόσμε, κάνε στην μπάντα. Να ποσταθώ σε μιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
