Μάνα Μεσαρά | του Νίκου Λουκαδάκη Μάνα Μεσαρά. Χιλιόμορφη Μάνα. Τυλιγμένη κατάσαρκα κάθε αυγή με το λευκό σου απόι. Αρύ το καλοκαίρι δροσερεύει τα ηλιοκαμένα στήθια σου. Παχύ το χειμώνα σκεπάζει το πολύπαθο, κουρασμένο κορμί σου. Φρουροί τα όρη γύρω σου. Στον Βορά, ο αντροπάτητος Ψηλορείτης, σαφί αγριεμένος, με το μαύρο ανέφαλο σφιχτοδεμένο σαρίκι στην κεφαλή του, σου πέμπει τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δαφνές, το χωριό μου | του Νίκου Λουκαδάκη Έρχεται η ώρα που ο κάθε άνθρωπος ψάχνει τις ρίζες του, αναζητά τον τόπο των προγόνων του. Στην αρχή θέλει να πατήσει το χώμα, να σαλέψει στσι στράτες, στα σοκάκια, να γνωρίσει τσ’ ανθρώπους του τόπου του, μα σιγά-σιγά μια ακατανίκητη επιθυμία τον πιάνει και θέλει να μάθει την ιστορία, τους ήρωες,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κρητικά δημοτικά τραγούδια. Παραλογές | του Νίκου Λουκαδάκη Τα δημοτικά τραγούδια μπορεί να έχουν χάσει σήμερα την παλιά τους αίγλη, αλλά η αξία τους είναι διαχρονική και πολυσήμαντη. Κάποτε οι άνθρωποι τα θεωρούσαν κομμάτι της ζωής τους, αφού όταν ήθελαν να εκφράσουν κάποιο βαθύ συναίσθημα, να ανασύρουν ιστορικές μνήμες ή να διδάξουν τους νεότερους, το δημοτικό τραγούδι ήταν το πρώτοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Είναι κάποιοι φίλοι μου… | του Νίκου Λουκαδάκη Είναι κάποιοι φίλοι μου που σκαλώνουν συχνά στην κακοτράχαλη κι ανεμόδαρτη κορφή του νου μου. Δυο-τρεις πεισματάρηδες κουζουλοί που κατέχουνε τη στράτα κι ατζοπηδούνε από χαράκι σε χαράκι κι από ανάμνηση σε ανάμνηση, σάμε να φτάξουν έκεια που άλλοι δεν έχουνε πατήσει ποτέ. Μήδε τριζάτη καλίκωση φορούνε, μήδε χιλιογάγλωτες βέργες βαστούνε. ΚιανείςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Του Γεναριού ευωδιές και νοστιμάδες | του Νίκου Λουκαδάκη Πώς ρέγομαι να σαλεύω στους λόφους και στους κάμπους του τόπου μου, Γενάρη, απόβροχα, με την πρωινή δροσούλα να μου μαργώνει τα μέλη και τη μυρωδιά της φύσης να μου μαργώνει τον νου. Θεριό ανήμερο ο Γενάρης, με χιόνια και με μπόρες μάχεται να χαλάσει τον κύκλο της φύσης, μ’ αυτήΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γούζομαι-Εγούγια μου-Γηθειά | του Νίκου Λουκαδάκη Στα χνάρια των λέξεων Η λαλιά μου. Το ξεφουντωμένο αγριολούλουδο που ολοχρονίς ανθεί και λουλουδίζει, γαντζωμένο στ’ ανεμοφάωτα χαράκια του νου μου. Το άσβεστο κερί που φέγγει το σκότος του σήμερα, κόντρα στσ’ ανεμικές των αιώνων. Καιρούς εδά κλουθώ τα χνάρια της και δεν ‘ποχορταίνω να σαλεύω σε τόπους και σε χρόνους γνωστούς καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με πόσες λέξεις θωρεί ο Κρητικός | του Νίκου Λουκαδάκη Καημό έχω να ιδώ την Κρητική λαλιά να ξανασκαλώνει στη λογοτεχνική κορφή, εκεί πού ‘ναι η θέση της. Κατεχάρισσα είναι, εκεί ήταν το λημέρι της κι αν δεν πατούσαν οι Τούρκοι τον πόδα τους στα ματοβαμμένα χώματά μας, εκεί θά ‘ταν ακόμα, καμαρωτή και περήφανη να διαμοιράζει λέξεις στους λιμασμένουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι καλικάντζαροι | του Νίκου Λουκαδάκη Τα έθιμα και οι δοξασίες του τόπου μας, αυτό το ξομπλιαστό σεντούκι με τους θησαυρούς που το έχουμε πια παραπετάξει, εκτός από τα προφανή που προσφέρουν (κοινωνική συνοχή, λαογραφική καταγραφή, ιστορική και θρησκευτική μνήμη), κρύβουν μέσα τους και λέξεις που έχουν απασχολήσει πολλούς φιλόλογους, λόγιους και ερευνητές της γλώσσας. Κυρίαρχη θέση ανάμεσα στις λαϊκέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα «κοσμητικά» επίθετα της Κρήτης | του Νίκου Λουκαδάκη Τούτο το νησί, το αιώνιο χωνευτήρι των πολιτισμών, σαν το διαβείς λέξη-λέξη και κατέχεις που να πατήσεις, καταλαβαίνεις γιατί πολλοί σπουδαίοι λογοτέχνες της χώρας μας, αγάπησαν την Κρητική λαλιά. Αλλού θα συναντήσεις άγριες, ατίθασες λέξεις, που σαν τις προφέρεις, αντηχούν στο μπέτη σου σαν βροντή. Αλλού θα τις ακούσεις σαν γάργαροΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
