Τσ’ αγάπης οι λεμονανθοί… | του Αντώνη Κουκλινού Μεγαλοβδομάδα… Πόνος ψυχής για το Θείο Δράμα…. Νηστεία και εκκλησία… Οι νοικοκεράδες ανεσκουμπώνουνε τσι μανίκες, για να προλάβουνε τσι δουλειές. Κάθα μέρα τση Μεγαλοβδομάδας και άλλος διγαβρές, σάμε το Μεγάλο Σαββάτο. Τη Μεγάλη Παρασκή, θα πχιάσουνε τα ξωμονάστηρα και τα κοιμητήρια να θυμνιάζουνε. Στην Εκκλησά θα στολίζουνε τον Επιτάφιο οι κοπελιές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ακριβοχαιρετίσματα κι ακριβοχαιρετώ σας! | του Αντώνη Κουκλινού Πόσες ακόμη Πασχαλιές, Θέ μου θα μας αφήσεις, ο γης τον άλλο μας να ζει, μόνο με τσ’ αναμνήσεις; Να μη μπορούμε σ’ εκκλησά, ελεύθερα να μπούμε, Χριστός Ανέστη αγκαλιά, ο γης τ’ αλλού να πούμε. Δίχως τσ’ αγάπης το φιλί, στα χείλη να στεγνώσει, με το κερί τσ’ Ανάστασης, πόρτα πχιοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Καλημέρα αγάπης | του Αντώνη Κουκλινού Άθρωπος που δε σέβεται και δεν υπολογίζει, ούλα τα πλούτη να βαστά, δεκάρα δεν αξίζει. Μιa μαντινάδα μου που εκφράζει τον προβληματισμό μου για τη συμπεριφορά μας… Ο άθρωπος εκφράζει τη σκέψη ντου πολλές φορές, με λάθος τρόπο. Εύχεται απλόχερα και καταργιέται με μεγάλη ευκολία. Σε ότι συμφωνεί ή διαφωνεί, ακόμη κι αν δεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όψη θλιμμένη… | του Αντώνη Κουκλινού Τόπος ψυχρός από συναίσθημα η καρδιά μας. Μια φιγούρα θλιμμένη, το από μέσα μας. Η προχειρότητα χειραγωγεί το αγαθό, τση καλής συμπεριφοράς. Μέλημά μας, η ατσαλάκωτη εικόνα μας. Το ντύσιμο και η εμφάνισή μας, πρώτα απ’ όλα. H εποχή της δηθενιάς, του ωχαδερφισμού… Όλα λειτουργούν μέσα από ένα, μεγεθυντικό φακό. Πλουμισμένοι με τεχνολογικές ευρεσιτεχνίες,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το άδικο | του Αντώνη Κουκλινού Νοικοκερά και μερακλίνα η Ζουμπουλιά… Το στεροβύζι από τσι τέσσερεις τσούπρες του μπάρμπα Μηνά του μακαρίτη. Όσο ήζενε η μάνα τζη, δεν ήκανε άλλο πράμα μόνο να τσ’ αρμηνεύγει. Το πλεχτό, το αργαστήρι και το μαγεργιό. Οι τρεις αδερφάδες τση εξενοπαντρευτήκανε ογλήγορα και επόμεινε η Ζουμπουλιά να γεροντοκομίσει τσι γονέους τση, ’σάμε που φύγανεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα παιχνίδια τση ζωής… | του Αντώνη Κουκλινού Καλόκαρδος άθρωπος το Πελαγιό… Χαμογελαστή και ανοιχτοχέρα κοπελιά. Παχουλή με ροδοκόκκινα μάγουλα και βλέμμα φωθιά σπίρτο που λένε. Εικοσαρίζει, απάνω στον αθό τση νιότης τση. Σε ούλη τη γειτονιά, είναι το πλιa αγαπητερό κοπέλι και την εκαλούνε ούλες οι κοπελοπούλες να γειτονέψουνε, για τηn καλή παρέα τζη. Η αλήθεια είναι πως ξεχωρίζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα γράμματα του πόνου… | του Αντώνη Κουκλινού Ο κόσμος ετουτοσές δεν είναι σασμένος για τσι σωστούς αθρώπους! Εκειουσάς απού σκέφτουνται με τη καρδιά και όχι με τη τζέπη. Κιαμνιά φορά τα λάθη των αθρώπω, τα διορθώνει η χέρα του Θεού, το γραφτό που λέμενε. Δυο λεβεντάντρες τση παντριγιάς, αδέρφχια, από καλό σόι που λέμενε, δουλευταράδες και μερακλήδες. Από τσιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο κουρκουζάνης… | του Αντώνη Κουκλινού Μπροσάφορμος, νευρικός, μονόχνωτος και ξεροκέφαλος ήτονε από μικιός. Μη σε ’κούσει να του αντιμιλήσεις, σε όσα λέει… Με το παραμικρό είχενε όρεξη για καυγά. Στο ντουκιάνι δεν τον επαίζανε, μούδε κολιτσίνα, γιατί θελα γραντίσουμε με τη γκρίνια ντου, αδέν τον ήθελε το χαρτί. Κοπελιάρης ήτονε ο μπαγάσας και καλός δουλευταράς, από τσι λίγους σταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μασκαρομπερδέματα… | του Αντώνη Κουκλινού Έτσά καλαμπουριτζίνες γυναίκες, ήτονε δύσκολο, να κουτελώσεις ποθές αλλού. Όξω καρδιά και πάντα αγαπημένες…! Στα καλά καθούμενα εστελιώνανε την πλάκα. Γειτόνισσες με τη μάνα μου, εκάνανε ταχτικά παρέα. Μερακλίνες και καλαμπουριτζίνες, εξεβατσίζανε και τα κοπέλια στο χορό και το τραγούδι. Η Χαρίκλεια του Γενέο, από τη μνιά, η μάνα μου από τη ν’ άλλη καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
