By:
On:
In: Αφιερώματα, Ποίηση

Η άνοιξη στην ποίηση | της Άννας Τακάκη   Η ποίηση είναι μία από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες μορφές της τέχνης του λόγου, που έχει τους εραστές της. Τόσο αυτούς που τη γράφουν, όσο και εκείνους που τη διαβάζουν κι άλλους που τους αρέσει να την ακούν είτε μέσα από τα τραγούδια είτε από απαγγελίες και θεατρικά έργα. ΓιατίΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Μιλώ… | του Άρη Ταστάνη   Θα σου μιλήσω τώρα, για παιδιά που η αγάπη κι η στοργή, ατμός κύλησε απ’ τις τρύπιες τσέπες τους… Τα φτερά τους είναι κολλημένα με λαθραίο μαστίχι. Γι’ αυτό ποτέ δεν θ’ ανέβουν στο ιπτάμενο τρενάκι. Ούτε ποδόσφαιρο θα παίξουν στην αλάνα της γειτονιάς. Δεν θα μαζέψουν φλισκούνι και μανιτάρια στις ράχες του Υμηττού.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Άργησες, η χαρά καταγγέλλει τη μέρα | της Ζωής Δικταίου   Είχαν επιστρέψει τα χελιδόνια, λασπωμένη η ακτή, έρημη ένα πέταγμα φυγής ονειρεύεσαι κρατάς την πίκρα για το τέλος σε προδίδει, η ταραχή της φλέβας στο λαιμό. Με τη λάμψη του περασμένου καιρού κάτω από τη χρυσαφένια σκόνη στα βλέφαρα, η αλήθεια ταξιδεύει με τα σύννεφα αλλού παραστρατημένοι ίσκιοι στην ομίχλη. Νιώθεις αυτόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Λογοτεχνία

Εναντίον | του Ντίνου Χριστιανόπουλου Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Το ρασίδι του παππού | της Άννας Τακάκη Ρασίδι ή ρασούλι ήταν ένα χειμερινό καθημερνό επανωφόρι με κουκούλα, φτιαγμένο από τρίχα κατσίκας, που φορούσαν οι άνδρες όταν βγαίνανε έξω στα χωράφια. Ήταν ένδυμα βαρύ, ανθεκτικό και αδιάβροχο, άντεχε σε όλες τις καιρικές συνθήκες, και προστάτευε τον αγρότη ή το βοσκό σε κάμπους και σε όρη. Ρασίδια φορούσαν κι οι στρατιώτεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Τα παιχνίδια τση ζωής… | του Αντώνη Κουκλινού Καλόκαρδος άθρωπος το Πελαγιό… Χαμογελαστή και ανοιχτοχέρα κοπελιά. Παχουλή με ροδοκόκκινα μάγουλα και βλέμμα φωθιά σπίρτο που λένε. Εικοσαρίζει, απάνω στον αθό τση νιότης τση. Σε ούλη τη γειτονιά, είναι το πλιa αγαπητερό κοπέλι και την εκαλούνε ούλες οι κοπελοπούλες να γειτονέψουνε, για τηn καλή παρέα τζη. Η αλήθεια είναι πως ξεχωρίζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Διήγημα

Το τυχαίο | της Ελένης Λαδιά Περπατούσα ανέμελη στους δρόμους της πρωτεύουσας, όταν ξαφνικά είδα σ’ ένα πεζοδρόμιο – εξώστη τη σκηνή ενός συμποσίου. Στην αρχή μού θύμισε ζωγραφικό πίνακα, λουσμένο στο φως τού απογευματινού ήλιου. Οι συμποσιαστές μού ήσαν γνώριμοι. Πρώτα πρόσεξα τη μητέρα μου και μετά τους συγγενείς της: ήταν η αδελφή της, ο νεκρός άνδρας της αδελφήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Τα μεζεδάκια του Νικοκύρη

Εκδρομικά μεζεδάκια | του Νίκου Σαραντάκου Εκδρομικά μεζεδάκια, δηλαδή μεζεδάκια σε ταπεράκια, χωρίς πολλές σάλτσες; Θα μπορούσε, αλλά τα λέω έτσι επειδή αυτές τις μέρες έχω πάει μια μικρή εκδρομή. Και για να μπορεί να διατηρηθεί η απρόσκοπτη παρουσίαση ενός άρθρου την ημέρα (τον γιατρό τον κάνει πέρα;) στο ιστολόγιο, όταν φεύγω για π.χ. τετραήμερη εκδρομή πρέπει να έχω ετοιμάσειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Μικρά, καθημερινά | του Μιχάλη Στρατάκη Κοντοσίμωσε, καμάρι μου, γιατί ’χω μιαν ορμηνιά να σου δώσω. Μην ακούς πως υπάρχουνε μοναχά η παράδεισος και η κόλαση. Υπάρχει και το μπεντένι, απού τση χωρίζει. Γι’ αυτό το μπεντένι, μήτε οι γραφές, μήτε οι παπάδες μιλούνε. Κι ας είναι γεμάτο από μιλιούνια ψυχές. Στην παράδεισο, απού λες, πέμπει ο Άγιος Πέτρος μοναχάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…