Μιλώ… | του Άρη Ταστάνη
Θα σου μιλήσω τώρα,
για παιδιά που η αγάπη κι η στοργή,
ατμός κύλησε απ’ τις τρύπιες τσέπες τους…
Τα φτερά τους είναι κολλημένα με λαθραίο μαστίχι.
Γι’ αυτό ποτέ δεν θ’ ανέβουν στο ιπτάμενο τρενάκι.
Ούτε ποδόσφαιρο θα παίξουν στην αλάνα της γειτονιάς.
Δεν θα μαζέψουν φλισκούνι και μανιτάρια στις ράχες του Υμηττού.
Αυλόπορτα σχολείου δεν θα σκαρφαλώσουν.
Μήτε στις παρελάσεις θα δρέψουν χειροκροτήματα.
Ούτε θα γιουχάρουν τους αναπηροπατέρες στ’ αμφιθέατρα.
Για της πατρίδας την υστεροφημία, θα σωπάσουν.
Να γίνουν όλα όπως γίνονται πάντα εδώ…
Θα σου μιλήσω ακόμα,
για παιδιά με πέτρινα μάτια
και παιδιά μ’ αλουμινένια πόδια,
που ρολάρουν με τετράτροχες πολυθρόνες,
στριγκλίζοντας,
στους καταθλιπτικούς διαδρόμους ευαγών ιδρυμάτων…
Και για τ’ άλλα, τα αιώνια παιδιά.
Τ’ αλυσοδεμένα στα υπόγεια κοινωνικοποιημένων αποθηκών,
που τα επισκέπτονται κάθε 3η του Δεκέμβρη
ποντικίνες με φερετζέ κι αποστειρωμένα γάντια,
προσφέροντάς τους μεταλλαγμένες κουδουνίστρες
και καραμελένια φιρικιά από τη Χρυσοβαλάντου…
Θα σου μιλήσω ύστερα,
για τα παιδιά που άνεμος πικρός βαλτώνει στο στήθος τους
και σκουριασμένος σουγιάς στο πλευρό τους,
οι ενοχές των τσαρλατάνων…Κανείς δεν τα έμαθε να ζωγραφίζουν θάλασσες και καράβια.
Να χαράζουν καρδιές με βέλος στα δέντρα.
Γράμματα να στέλνουν στην Καππαδοκία παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Άστρα να μετράνε στις αποβάθρες.
Καθαρή Δευτέρα αητό ν’ αμολάνε…
Παιδιά με πίσσα στις φλέβες των ονείρων τους,
που τα κορμάκια τους τα πούλησαν πριν γεννηθούν
στις πολιορκημένες νοτιοανατολικές πολιτείες…
Παιδιά που τα πυροβολούν σαν τ’ αγριοπερίστερα,
ή τα στέλνουν να καθαρίσουν ναρκοπέδια,
για να έχουν επιτυχία οι τηλεμαραθώνιοι αλληλεγγύης
στις Μητροπόλεις της δύσης…
(2003)
ΆρηςΤαστάνης
[Από την αναδρομική του συλλογή «Τα ταξίδια μου, σ. 87, 1976-2011» Εκδόσεις ΚΨΜ, 2011, ISBN: 978-960-6750-60-1]
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι του έργο «Self Portrait» 2008, Ακρυλικό, κάρβουνο και παστέλ σε χαρτί, 2018 (1,4m x 3m), της ανάπηρης καλλιτέχνιδας Kirsty Martinsen από την Adelaide, South Australia]
Ο ΆρηςΤαστάνης γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου το 1953. Από το 1966 κατοικούσε στην Τερψιθέα, στη Γλυφάδα. Ένας γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων» καθηλωμένος από 22 ετών σε αναπηρικό καρότσι. Από παιδί γνώριζε καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Πίσω από τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού αρχίζει να γράφει και να μελετά λογοτεχνικά κείμενα. Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες τους στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, οράματα). Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη». Το 1974 στον «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ)», το 1981 στην «Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων» και την «Παρέμβαση Ανάπηρων Πολιτών», και το 1985 στη «Διεθνή Αμνηστία». Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, από το 2003 ενεργό μέλος της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών και από το 2008 ιδρυτικό μέλος της Κίνησης «Ένωση Ανάπηρων Καλλιτεχνών». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στη Ρουμανία, Ουγγαρία, Β. Κορέα. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην «Αυγή» για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Το πρώτο τυπωμένο ποίημά του «Μπορείς» (1976) κυκλοφόρησε σε 15 γλώσσες, από το ημερολόγιο της Διεθνής Αναπήρων Καλλιτεχνών (ΔΕΑΚ). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε δεκάδες λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή στις 20 Σεπτέμβρη 2013, σε ηλικία 60 ετών.
